در طول ارتباط اجتماعی، فرد امتناع کننده ممکن است به حیطه وسیعی از راهبردهای زبانی و غیر زبانی متوسل شود تا امتناع خود را بطور صحیح و بر طبق قراردادهای انتظار رفته ارتباطی فرهنگ مذکور بیان نماید. هدف این تحقیق بررسی شباهتها و تفاوتهای الگوهای تحقق و درک امتناع توسط دانشجویان مذکر دوره لیسانس فارسی زبان در شرایط رسمی و غیر رسمی است. تمرکز این تحقیق بر روی ادب زبانی است که جنبه ای مثبت از تعامل اجتماعی است. فرضیه هدفدار ارایه شده این بود که تغییرات چشمگیری در امتناع دانشجویان ایرانی در شرایط رسمی نسبت به شرایط غیر رسمی وجود دارد. برای دستیابی به اهداف این تحقیق، بیست نفر دانشجوی پسر دوره لیسانس انتخاب شدند و در ده سناریو ایفای نقش نمودند (دو گزینه اضافی به همراه هشت گزینه سوال که برای هر گروه در چهار موقعیت صورت می گرفت: دعوت، درخواست، پیشنهاد و ارایه). اطلاعات جمع آوری شده بوسیله تعامل های انگیزشی (ایفای نقش) از طریق گزارشهای بازخوردی مورد تایید مجدد قرار گرفتند. نتایج تحقیق نشان می دهد که تفاوت چشمگیری بین دو گروه در انتخاب راهبردهای امتناع وجود دارد. همچنین، تنوع چشمگیری در میان اعضای شرکت کننده هر گروه در انتخاب راهبردهای مورد نظر وجود دارد.