چکیده توسعه باید با فراهم سازی نیازهای اولیه و اساسی در جهت برطرف سازی نیازهای مراتب بالاتر(عاطفی، امنیتی، احساس عزت نفس) اقدام نماید و در نهایت به هدف اصلی خود که شکوفایی استعدادهای انسان و بروز توانمندی های انسان است منجر شود. نتیجه آن که توسعه در مفهوم وسیع آن ،یعنی بهبود در کیفیت سطح زندگی از همه ابعاد آن ؛ چیزی بیش از افزایش درآمد، آموزش بهتر، بهبود استاندارد های بهداشتی و تغذیه، کاهش فقر، محیط زیست بهتر و برابری اقتصادی و اجتماعی بالاتر در برخورداری از امکانات و فرصت های آزادی بیشتر فردی و زندگی غنی تر فرهنگی.در این تحقیق به این منظور به دنبال تعیین درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان خراسان جنوبی( بیرجند، درمیان، سربیشه، سرایان، قاینات و نهبندان) در دو مقطع زمانی 1384 و 1389 با استفاده از روشهای تاکسونومی، تحلیل عاملی، تاپسیس، موریس و پتانسیلی هستیم. و همچنین در این تحقیق دو فرضیه مطرح گردید:1- تفاوت معنا داری بین نتایج روشهای مختلف تعیین درجه توسعه یافتگی وجود ندارد.2- در طی دوران 1384 و 1389 میزان نابرابری شهرستان های استان خراسان جنوبی به لحاظ شاخص توسعه یافتگی کاهش یافته است. برای آزمون فرضیه های فوق به ترتیب از روشهای کروسکال والیس و ویلکاکسون استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که بین روش های تعیین درجه توسعه یافتگی تفاوت معناداری وجود دارد و همچنین میزان نابرابری در سال های مذکور کاهش یافته است. پس این موضوع نشان می دهد که اعتبارات استانی به صورت مطلوب تری به شهرستانهای استان خراسان جنوبی اختصاص یافته است.