سرطان یکی از علل اصلی مرگ و میر در جهان است و سرطان معده یکی از رایج ترین سرطان ها در ایران می باشد. علی رغم تلاش های زیادی که برای درمان صورت گرفته، کنترل آن در مراحل پیشرفته مشکل است. درمان سرطان برپایه سلول های دندریتیک، روشی مطلوب برای تحریک پاسخ سلول های t ضد توموری می باشد. متاسفانه، تحمل به آنتی ژن های توموری، برای غلبه بر آن مشکل است. نانو مواد و نانوتکنولوژی می تواند راهکارهای بالقوه ای را برای فاوق آمدن بر این مشکلات فراهم کند. کپسوله شدن در درون نانوذرات از تجزیه آنتی ژن توسط آنزیم های پروتئولیتیک جلوگیری کرده و نیمه عمر آنتی ژن ها را افزایش می دهند. یکی از رایج ترین نانوذرات زیست تخریب پذیر و زیست سازگار برای انتقال آنتی ژن، پلی-لاکتیک کو گلیکولیک اسید (plga) می باشد. پلیمر plga برای طراحی نانوذراتی با ویژگی های دلخواه از قبیل اندازه ذرات، زیست سازگاری با سیستم های زیستی و محتوی رهایش پایدار، مورد توجه قرار می گیرد. هدف از این مطالعه، استفاده از plga به عنوان سیستم انتقال آنتی ژن می باشد. کپسوله کردن عصاره توموری درون نانوذرات plga، راهکاری امیدوارکننده به منظور افزایش کارایی انتقال آنتی ژن از طریق واکسن های سرطانی می باشد. در تحقیق حاضر، نانوذرات با روش سیستم دوگانه آب/روغن/آب و تبخیر حلال ساخته شد. نانوذرات لیوفیلیز شده و خصوصیات مورفولوژیکی آن، توسط میکروسکوپ الکترونی نگاره (sem) بررسی گردید. سلول های دندریتیک (dc) انسانی از مونوسیت های خون محیطی در شرایط آزمایشگاهی تولید شد و با عصاره توموری محلول و همچنین عصاره کپسوله شده درون نانوذره لود شد. dc های مجاور شده با این آنتی ژن ها برای تحریک سلول هایtcd3 مورد استفاده قرار گرفتند. تولید سایتوکاین ها در سلول های -tcd3 ارزیابی گردید. باتوجه به عکس sem، اندازه و مورفولوژی نانوذرات مشخص شد. براساس آن، اندازه متوسط نانوذرات در حدود 98±308 نانومتر به دست آمد. اندازه موثر نانوذرات در سیستم های زیستی کمتر از 500 نانومتر می باشد. سلول های دندریتیک در حضور نانوذرات حاوی آنتی ژن، افزایش معنی داری را در بیان مولکول های سطحی (cd80، cd83، cd86، hla-dr) نسبت به dc های پالس شده با عصاره توموری نشان دادند. علاوه بر این نتایج ما نشان داد که سلول های دندریتیک لود شده با آنتی ژن-نانوذره باعث افزایش نسبت il-12:il-10 و ifn-?:il-4، به ترتیب در سلول-های دندریتیک و مایع رویی سلول های t می شود. dc لودشده با نانوکپسول ها، با القای بیان مولکول های هم تحریکی و تولید سایتوکاین ها از طریق تحریک سلول های tcd3، پاسخ های ایمنی ضدتوموری را باعث می شود. با استفاده از آنتی ژن کپسوله شده، پاسخ ایمنی می تواند به سمت مسیر th1 (مسیری که برای درمان ایمنولوژیکی تومور موردنطر است) هدایت شود.