این پژوهش به بررسی درام دینی و سنتی تعزیه در زمینه مطالعات فرهنگی، از منظر پسااستعماری می پردازد. مسأله اصلی آن، تعیین جایگاه هویت بومی و آیینی نمایش تعزیه به عنوان نمایش بومی ایران، در عرصه مطالعات فرهنگی متأخر و به طور اخص مطالعات پسااستعماری است. روش انجام این پژوهش، تاریخی و نیز توصیفی-تحلیلی است. در آغاز، پس از بازگو کردن کلیتی مختصر از پیدایش نمایش تعزیه، به منظور بررسی سیر تحول آن، دوره های مختلف تاریخی که در تکوین و تکامل تعزیه گذشته، معرفی شده است. تلاش شده است که در هر یک از این دوره ها، شاخص یا شاخص های ویژه ای مطرح شود که امکان خوانش پسااستعماری را مهیا نماید.سپس به عرص? مطالعات پسااستعماری به عنوان زیرشاخه ای از مطالعات فرهنگی، از دو جنب? چیستی و چگونگی پیدایش آن پرداخته شده است. و در پایان به بررسی جایگاه تعزیه در مطالعات پسااستعماری پرداخته شده است. به این منظور، تعزیه در سه جنب? خاستگاه بومی و آیینی، شیوه های اجرایی و محتوا و درونمای? آن، از دیدگاه پسااستعماری مورد بررسی قرارگرفته است.