پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر ترتیب ارائه فعالیت مقاومتی بر لپتین و تستوسترون در مردان جوان دارای اضافه وزن انجام گرفت. 14 مرد جوان (میانگین سن: 25/1±36/21 سال و bmi: 88/1±95/27kg/m2) به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه تمرینی را تکمیل کردند. قبل از آن در جلسه ای یک تکرار بیشینه برای شش حرکت تعیین شد. انجام فعالیت های مقاومتی، با دو نوع ارائه گوناگون [ پروتکل الف: از عضلات بزرگ به کوچک(پرس پا، پرس سینه، سیم کش زیر بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو) و پروتکل ب: از عضلات کوچک به بزرگ(عکس ترتیب حرکات پروتکل الف)] و با شدت 85/0 یک تکرار بیشینه انجام گرفت. برای این منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی نیمی از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و بقیه آزمودنی ها پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. یک هفته بعد، جلسه دوم با همین پروتکل تمرینی اجرا شد، با این تفاوت که تمرینات به آزمودنی های الف و ب جابجا شد. در هریک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری حاکی از آن بود که غلظت لپتین سرم در هر دو پروتکل بلافاصله بعد از فعالیت و 30 دقیقه بعد از فعالیت نسبت به قبل از آن به صورت معناداری به ترتیب(003/ 0=p و 002/ 0=p) کاهش یافت. در مورد غلظت تستوسترون هم در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت نسبت به قبل از آن کاهش معنی داری(005/ 0=p و 002/ 0=p) دیده شد. علاوه بر این، در پروتکل الف، همبستگی بین لپتین و تستوسترون در هیچ یک از مراحل اندازه گیری مشاهده نشد، اما در پروتکل ب همبستگی منفی بین این دو ملاحظه گردید. در کل یافته های حاضر نشان داد که ترتیب بزرگی یا کوچکی عضلات بکار گرفته شده، در ابتدای فعالیت تأثیری بر ترشح هورمون لپتین و تستوسترون ندارد؛ اگرچه اثبات همبستگی بین این دو هورمون به تحقیقات بعدی نیاز دارد.