پوشش های نانوکامپوزیتی بر پایه نانوذرات اکسید روی (zno) و اکسید تیتانیوم (tio2) و پلیمر پلی آنیلین (pani)، از طریق روش پلیمریزاسیون درجا سنتز گشتند. ترکیب شیمیایی نانوکامپوزیت ها با روش های ftir، edx و sem بررسی شدند. برای مطالعه نحوه عملکرد مقاومت به خوردگی نانوکامپوزیت های بدست آمده، پوشش های حاصل از مخلوط پلی آنیلین با اپوکسی (ep) و پلی آنیلین با نانوذرات و اپوکسی (ep-zno, ep-tio2 ) در محلول 3.5% nacl در دمای 65 درجه سانتی گراد و به مدت 95 ساعت غوطه ور شدند و مطالعات طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی (eis) انجام گرفت. نتایج بیانگر بهبود عملکرد ضد خوردگی پوشش های ep با افزودن 0.5% وزنی از نانوذرات zno و 1% از نانوذرات tio2 بود. دلیل این امر بهبود خاصیت سدی پوشش های اپوکسی است. از طرف دیگر چسبندگی مناسب پوشش های آلی به سطح فلزی نکته ای کلیدی در نحوه عملکرد پوشش ها به حساب می آید. مطالعات اخیر نشان دهنده عملکرد مناسب فیلم های سیلانی به عنوان جایگزینی مناسب به جای روش کروماته است. برای بهبود خاصیت سدی فیلم سیلانی، انواع نانوذرات و بازدارنده ها به فیلم سیلانی افزوده می شود. یکی از اهداف این پروژه تحقیقاتی، بهبود عملکرد ضد خوردگی آستر فنیل تری متوکسی سیلان با افزودن نانوذرات و بازدارنده به آن است. تاثیر آماده سازی سطح بر روی مقاومت از خوردگی پوشش ها بررسی شد. بدین منظور ابتدا شرایط بهینه ترسیب آستر سیلانی بدست آمد و سپس انواع پوشش های مورد نظر بر روی این آستر سیلانی، سطوح آندایز شده و بدون آماده سازی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که پوشش ها بر روی سطوح آندایز شده دارای عملکرد بهتری هستند. از طرف دیگر؛ مقاومت پوشش ها بر روی سطوح ارگانوسیلانی با مقاومت نمونه های آندایز شده قابل مقایسه بوده و مقاومت ایجاد شده توسط این روش سالم بسیار بزرگتر از حالت بدون آماده سازی می باشد. در نتیجه در مواردی که امکان استفاده از روش آندایزینگ وجود نداشته باشد پوشش سبز سیلانی با اطمینان خاطر در صنایع مختلف قابل استفاده می باشد