پیشرفت های روز افزون در فن آوری، محیط محاسباتی را پویا و پیچیده ساخته است. در چنین شرایطی، سیستم ها نیازمند درجه ی بالاتری از خودمختاری هستند تا امکان ادامه ی عملکرد، بدون دخالت انسان را کسب کنند. در نتیجه ی بالا رفتن خودمختاری در سیستم های امروز، پیچیدگی آن ها نیز افزایش می یابد. وفق پذیری و همکاری طبیعی سیستم های زیستی ایده ی رویکردهای جدیدی است که برای مدیریت این افزایش پیچیدگی و ایجاد متدولوژی های قوی در طراحی سیستم ها و حل مسائل محاسباتی استفاده شده است. سیستم های بهره گرفته از این متدولوژی ها نوعاً با عنوان سیستم های خود-* شناخته می شوند. در سال های اخیر، سیستم های خودسازمان ده، به عنوان مهمترین نوع از سیستم های خود-*، توجه ویژه ای را به خود جلب کرده اند. سیستم های خودسازمان ده، از تعدادی مولفه ی خودمختار تشکیل شده اند. مکانیزم کنترلی در میان این مولفه ها توزیع شده است. هر یک از مولفه های سیستم سعی می کنند با تکیه بر اطلاعات و سیاست های محلی و همچنین تعامل با دیگر مولفه ها، به اهداف محلی خود دست یابند. پویایی و پیچیدگی سیستم های خودسازمان ده چالش های بسیاری برای طراحان این نوع از سیستم-ها ایجاد کرده است. از این میان تضمین درستی رفتار سیستم در حین و بعد از خودسازمان دهی دارای اهمیت ویژه ای است. در این پژوهش، روشی برای مدل سازی سیستم های خودسازمان ده برمبنای مدل رسمی و منعطف h-pobsam پیشنهاد شده است. روش پیشنهادی برخلاف روش های موجود، خصوصیات وفق پذیری (وفق پذیری رفتار و پیکربندی پویا) سیستم های خودسازمان ده را پشتیبانی کرده و از وارسی رسمی و وارسی زمان اجرای این سیستم ها پشتیبانی می کند. توانایی به کارگیری وارسی رسمی و وارسی زمان اجرا، روش پیشنهاد شده را از دیگر روش های به کار رفته در این حوزه متمایز ساخته و آن را روشی مناسب برای تضمین رفتار پویای سیستم های خوسازمان ده ساخته است.