حضور اتومبیل در فضاهای شهری روز به روز افزایش پیدا می کند به طوری که فضاهای شهری دیگر جوابگوی حجم ترافیک نمی باشند. از طرفی عدم توجه به مصرف صحیح سوخت و برنامه ریزی و طراحی برای اتومبیل نسبت به عابر پیاده و به تبع آن تغییر فرهنگ مردم، سبب شد تا فضاهای شهری، خصوصا کانون ها و میادین مهم شهر، از کربن و سایر آلاینده های دیگر انباشته شوند که این آلودگی ها بر روح و روان شهروندان تاثیرات بسیار سویی بگذارد. پیاده ها در خیابان ها نه تنها ایمنی جانی ندارند بلکه از ابعاد روحی و روانی نیز ایمن نیستند. به این ترتیب شهروندان فضاهای شهری را نه تنها محلی برای استراحت، تفکر و استفاده از اوقات فراغت خود نمی بینند بلکه در جهت فرار از آن گام می نهند. میدان تجریش (سرِ پل) که در گذشته یکی از مکان های تفریحی و خوش آب و هوای تهران محسوب می شده، در حال حاضر به کلی از شکل گذشته اش خارج شده و از منطقه ای ییلاقی در حومه تهران به منطقه ای پر رفت وآمد شامل: مبدا خطوط تاکسی واتوبوس، مراکز خرید، محل عبور کوه نوردان و... تبدیل شده است وبه دلیل قرار داشتن در انتهای جاده ای که از شهر به کوهپایه می رسد اکنون گذر گاه پر رفت و آمدی است که شباهت چندانی به مکان های ییلاقی ندارد. به همین دلیل طبق آمار میدان تجریش یکی از آلوده ترین نقاط شهر تهران می باشد در نتیجه نه تنها مردمی که زمانی برای لذت بردن از هوای کوهپایه به این مناطق می آمدند دیگر رغبتی به حضور در این فضا ندارند بلکه افرادی که مجبور به حضور و استفاده از این فضاها هستند نیز با شرایط نا مطلوب آلودگی محیطی مواجه می شوند. در این پایان نامه تلاش شده است با محدود کردن حرکت سواره، که از عوامل موثر در تولید آلودگی های فضاهای شهری شهر تهران به شمار می آید، و با ایجاد فضاهای سبز گامی در جهت ارتقای کیفیت محیطی با رویکرد توسعه پایدار بنهیم.