خاکهای سست و بهسازی آنها از مسایلی است که همیشه مورد توجه مهندسان می باشد، که در محل اجرای طرح های عمرانی ناگزیر از بهسازی این گونه مصالح می باشند. بهسازی خاک ها به روش های مختلف صورت می گیرد. گاهی در ضمن بهسازی خاک اهداف دیگری مانند استفاده از ضایعات لاستیکی و پلاستیکی علاوه بر ایجاد ویژگی های مهندسی در خاک سست استفاده ی تازه ای برای این ضایعات فراهم می شود. استفاده از ضایعات پلاستیک بازیافتی در بهسازی مصالح خاکی یا تولید مصالح ساختمانی می تواند به عنوان یکی از راه های کاهش مقدار این مواد در طبیعت باشد. در این پژوهش تراشه های به دست آمده از آسیاب بطری های ضایعاتی پلی اتیلن ترفتالات که برای بسته بندی و نگهداری نوشیدنی هایی مانند نوشابه و آب استفاده می شود برای بهسازی مصالح ماسه ای و رسی به کار گرفته است. این تراشه ها در درصد های مختلف به هر دو نوع خاک به صورت جداگانه اضافه شده است، مخلوط کردن تراشه های پلاستیک پت با مصالح خاکی، تغییرات کاهشی در وزن واحد حجم مصالح ایجاد می کند که این روند کاهشی در ماسه با افزایش درصد رطوبت بهینه و در رس با کاهش درصد رطوبت بهینه همراه خواهد بود. وجود تراشه ها تغییرات قابل ملاحظهای در پارامترهای مقاومت برشی مانند چسبندگی و زاویه اصطکاک داخلی در هر دو نوع خاک را به دنبال دارد. در خاک ماسه ای مخلوط شدن ماسه و تراشه های پت باعث ایجاد چسبندگی و رفتاری شبیه خاک های چسبنده می شود. روند افزایشی درصد وزنی از تراشه های پلاستیک پت باعث ایجاد تغییرات مثبت در نسبت باربری کالیفرنیای هر دو نوع مصالح خاکی می شود، که توان باربری این مصالح را بهبود می بخشد و مقدار این افزایش بستگی به میزان درصد وزنی تراشه های موجود در مصالح خاکی دارد. بنابراین مصالح بهسازی شده با این تراشه ها از مصالحی که بدون تراشه هستند، شرایط باربری بهتری را دارا می باشند.