چکیده : تا کنون سنسورهای بسیاری برای اندازه گیری کراتینین پیاده سازی شده اند که هر یک مزایا و معایب گوناگونی دارند. از این بین سنسور های خازنی به دلیل انتخابگری بالا از جایگاه ویژه ای برخوردارند و در این پایان نامه نیز این نوع سنسورها برای مطالعه بیشتر و بهبود عملکرد انتخاب شده اند. سنسورهای خازنی زمان پاسخی در حدود دو دقیقه دارند که به دلیل اهمیت زمان پاسخ در پروسه دیالیز سعی در کاهش این زمان شده است. در این پایان نامه دو سیستم برای ارتقاع عملکرد سنسورهای خازنی پیشنهاد شده است که می توانند زمان پاسخ سنسور را کاهش دهند. هر کدام از این سیستم ها جدا گانه بررسی شده و نتایج مربوط به زمان پاسخ سنسور در آن ها با زمان پاسخ سنسور های خازنی مقایسه شده است. سیستم اول با ایجاد نوسان در نمونه خونی ویسکوزیته را کاهش می دهد تا نفوذ در درون دی الکتریک مورد استفاده در این گونه سنسورها که نوعی غشای پلیمری متخلخل می باشد، سریعتر گشته و زمان پاسخ حدود 65 درصد کاهش یابد. سیستم پیشنهادی دوم به کمک یک پیستون سرعت حرکت سیال را در درون غشای پلیمری افزایش می دهد. کاهش زمان پاسخ در این سیستم به قدری زیاد است که کمترین زمان پاسخ ممکن برای اینکه مدل سازی ارائه شده برای سیستم دوم درست باشد در حدود یک هزارم درصد زمان پاسخ سنسورهای خازنی می باشد. هر دو سیستم زمان پاسخ کمتری نسبت به سنسورهای خازنی دارند همچنین نتایج این دو سیستم نیز با هم مقایسه شده است که سیستم پیشنهادی دوم به مراتب زمان پاسخ کمتری را نسبت به سیستم اول نشان می دهد این در حالی است که پیاده سازی سیستم اول به عنوان سیستم میکروالکترومکانیکی ساده تر می باشد.