یکی از مسایلی که امروزه علاوه بر مقاومت در بتن بدان توجه ویژه می شود، دوام بتن در مقابل عوامل خارجی می باشد که این عوامل خارجی می توانند، از طریق منافذ بتن و بیشتر از طریق محلول در آب به بتن راه یابند. لذا دانستن مقدار نفوذپذیری می تواند یک دید کلی نسبت به عمر سازه به ما بدهد. یکی از دلایل انتخاب این موضوع وجود داده های به نسبت کم در این زمینه و اهمیّت نفوذپذیری در سازه های مجاور عوامل خورنده می باشد. هدف اساسی که در این پایان نامه مورد بررسی قرار می گیرد، مقایسه نفوذپذیری دو نوع بتن (عادی و خودتراکم) می باشد. لذا برای دستیابی به این مطلب می بایستی که ابتدا با توجه به آیین نامه های موجود دست به ساخت این دو نوع بتن زده شود. در این تحقیق علمی، ابتدا با استفاده از آیین نامه aci دست به ساخت بتن زده شد که پس از ساخت اولین طرح اختلاط و نمونه، اشکالات موجود در طرح ها که اعم از اصلاح دانه بندی، اصلاح سیمان مصرفی و شیوه های اختلاط بود، مرتفع گردید و برای این کار نمونه های پیش آزمایشی ساخته شد. برای اصلاح دانه بندی از نمودار دانه بندی power 45 استفاده گردیده و اصلاح سیمان و شیوه های اختلاط نیز با استفاده از تجربه عملی در کارهای موجود بدست آمد. پس از ساخت نمونه های پیش آزمایشی ساخت نمونه های شاهد بتن عادی با نسبت آب به سیمان یکسان انجام پذیرفت و در شرایط آزمایش گاهی تا روز آزمایش تحت عمل آوری قرار گرفتند. یکی از اهدافی که برای بهتر انجام شدن مقایسه بین این دو نوع بتن انجام گرفت. انتخاب نسبت آب به سیمان یکسان جهت مقایسه ای مناسب تر بود و در طی مراحل ساخت تمامی فاکتورها ثابت و تنها یک فاکتور تغییر داده می شد تا از چگونگی تغییر این عامل بدرستی آگاهی پیدا شود. پس از ساخت نمونه های بتن عادی جهت مقایسه با بتن خودتراکم، این نوع بتن نیز با توجه به آیین نامه aci و تجارب کاری ساخته، و از دو نوع افزودنی معدنی نیز استفاده گردید. این نمونه ها علاوه بر آنکه از نظر مقاومتی (مقاومت فشاری و کششی) با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفته اند از نظر دوامی (نفوذپذیری) نیز مورد مقایسه قرار گرفتند، که هدف از این پایان نامه فقط رسیدن به مقایسه ای بین این دو نوع بتن می باشد.