خواص منحصر به فرد نانولوله کربن کاربردهای وسیعی را در سطوح سلولی وملکولی ممکن ساخته است. مطالعات روی کاربردهای ترکیبی نانولوله کربن و مواد زیستی مختلف حاکی از آن است که نانوذرات حاصل از اتصال نانولوله کربن به مواد زیستی نه تنها خواص نانولوله کربن را حفظ کرده اند بلکه فعالیت زیستی مواد مورد مطالعه نیز بدون تغییر باقی مانده است. پلی اتیلن ایمین یک پلی کاتیون حاوی گروه های آمین سطحی است که به علت قابلیت اتصال به پلاسمید از طریق جاذبه الکتروستاتیکی بین آمین های پروتونه پلیمر و گروه های فسفات پلاسمید موضوع تحقیقات گسترده ای به منظور طراحی حامل هایی برای انتقال دارو و ژن بوده است. در این مطالعه از عامل دار کردن نانولوله کربن و نشاندن پلیمر با سه وزن ملکولی مختلف برای افزایش انحلال پذیری و سازگاری زیستی استفاده شده است و حامل های سنتزی در ژن رسانی به سلول های نوروبلاستومای موشی و تخمدان همستر چینی مورد بررسی قرار گرفتند. در این تحقیق تاثیر ساختار لینکر حد فاصل بین نانولوله کربن و پلیمر و همچنین وزن ملکولی پلیمر در کارایی نهایی حامل ها مورد بررسی قرار گرفته است. در اولین بخش از هیچ لینکری استفاده نشده و اتصال مستقیم است. در قسمت بعدی از لینکر سوکسینات به دو روش اتصال ( از طریق پیوند استری و از طریق آسیلاسیون فریدل-کرافت) استفاده شد. از آنجاییکه نتایج مربوط به اتصال از طریق آسیلاسیون نسبت به پیوند استری و اتصال مستقیم امیدوار کننده تر بود و در متون نیز روش های بسیار محدودی برای واکنش آسیلاسیون فریدل-کرافت نانولوله کربن گزارش شده بود، با استفاده از دو روش متفاوت این واکنش هم روی نانولوله کربن تک دیواره (توسط کمپلکس سه هسته ای آهن) و هم روی نانولوله کربن چند دیواره (توسط آلومینیوم کلراید ساپورت شده روی سیلیکا ) انجام شده و حامل هایی با کارایی بسیار بالا حاصل شد. در قسمت دیگری از حامل های حاصل از اتصال نانولوله کربن به پلیمر از طریق حد فاصل پلی آمین سنتزی مورد بررسی قرار گرفت. در آخرین بخش این مطالعه نیز تاثیر اتصالات دی سولفیدی زیست تخریب پذیر روی میزان ترانسفکشن حامل ها ارزیابی شد. قابلیت کلیه حامل های سنتز شده در این مطالعه در تراکم پلاسمید و سمیت سلولی آنها به ترتیب توسط روش اتیدیوم بروماید و mtt بررسی شد. اندازه وپتانسیل سطحی نانو ذرات توسط دستگاه malvern zeta sizer اندازه گیری شد. ارزیابی کارایی ترانسفکشن حامل ها به روشهای مختلفی شامل تصویربرداری کیفی فلورسانس ، فلوسایتومتری و لومینومتری کمی انجام شد. نتایج حاکی از آن است که آخرین گروه حامل ها که در آنها اتصال از طریق پیوند دی سولفیدی انجام شده بالاترین میزان انتقال ژن را نشان داده و از سایر گرو ها کارایی بیشتری دارند.