هدف: در این پژوهش اثربخشی دو روش درمانی شناختی – رفتاری (cbt) و درمان بین فردی (ipt) در کاهش نشانه های اضطراب اجتماعی مورد مطالعه قرار گرفت. روش: این مطالعه از نوع طرح های آزمایشی واقعی دو گروهی با پیش آزمون و پس آزمون می باشد که در آن از بین دانشجویان دختر مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، نمونه ای40 نفره، انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه cbt و ipt اختصاص داده شدند. جلسات درمانی در طول 12 هفته برگزار گردید. ابزارهای مورد استفاده در این مطالعه شامل مصاحبه بالینی مبتنی بر tr-dsm-iv، پرسشنامه هراس اجتماعی (spin)، مقیاس اضطراب در تعاملات اجتماعی (sias)، فرم تجدیدنظر شده مقیاس مختصر ترس از ارزیابی منفی (bfne-ii)، پرسشنامه افسردگی بک 2 (bdi-ii) و پرسشنامه کانون توجه (faq) بود. به جز مصاحبه بالینی، کلیه ابزارهای مذکور، پیش از مداخله و در پایان درمان بر روی افراد مورد مطالعه اجرا شدند. داده های به دست آمده با روش های آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره و تحلیل کوواریانس تک متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: تحلیل داده ها مشخص کرد که اثربخشی درمان بین فردی در کاهش نشانه های اضطراب اجتماعی، افسردگی و اضطراب در تعاملات اجتماعی بیشتر از درمان شناختی – رفتاری می باشد. همچنین نتایج نشان داد که درمان بین فردی از لحاظ اثربخشی بر کاهش ترس از ارزیابی منفی و توجه متمرکز بر خود در افراد تفاوت معناداری با درمان شناختی – رفتاری ندارد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه درمان بین فردی در کاهش علائم اضطراب اجتماعی موثرتر از درمان شناختی-رفتاری است، لذا مجموع یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که درمان بین فردی را می توان به عنوان درمان روانشناختی ترجیحی برای اختلال اضطراب اجتماعی در جمعیت غیر بالینی در نظر گرفت.