سابقه روابط سیاسی بین کشورهای مختلف به دورانهای بسیار قبل باز می گردد. ولی سابقه مقدمات روابط جدید بین دول در حال حاضر به نیمه دوم قرن نوزدهم باز می گردد که این مسأله به همراه سرمایه گذاری های زیاد جزء مبانی اصلی سیاست خارجی دولت های بزرگ قرار گرفت و امروزه دیگر کمتر کشوری را می توان یافت که با چند دولت دیگر مبادلات و روابط در زمینه های سیاسی، اقتصادی، تجاری، فرهنگی، امنیتی و ... نداشته باشد. دو کشور ایران و ترکیه نیز به دلایل همسایگی و داشتن قدمت تاریخی از قدیم الایام در زمینه های مختلف دارای روابطی بوده اند. و عوامل مختلفی همچون اختلافات ایدئولوژیکی، اختلافات مرزی و عوامل منطقه ای و فرامنطقه ای در طول تاریخ بر روابط دو کشور تأثیر گذاشته است. بعد از روی کار آمدن حزب عدالت و توسعه در سال 2002 مجموعه تحولات داخلی در ایران و ترکیه بین سالهای 2002 تا 2013 میلادی و تحولات منطقه ای و بین المللی در همین سالها، سبب گردیده است روابط دو کشور از نقطه منفی (تنش) در روابط عبور کند و به سطح نقطه مثبت و اعتماد دو جانبه ارتقا یابد. با آغاز موج تحولات جهان عرب و با توجه به پیگیری منافع ناشی از تحولات توسط ایران و ترکیه، روابط دو کشور تحت تأثیر قرار گرفت. در این راستا هدف این پژوهش بررسی ابعاد و عوامل تأثیر گذار بر روابط دو کشور در این دوره می-باشد و تلاش خواهد شد تا روابط تاریخی دو کشور را به اجمال بررسی نموده و همچنین یک توضیحی مختصر از نحوه به قدرت رسیدن حزب عدالت و توسعه داده می شود و در ادامه به عوامل داخلی، منطقه ای و فرامنطقه ای تأثیر گذار بر همگرایی و واگرایی بین دو کشور پرداخته می شود. این پروژه به صورت توصیفی – تحلیلی بوده و از منابع مختلف ایرانی، ترکیه ای، و انگلیسی استفاده شده و همچنین با رجوع به بانک های مقالاتی دو کشور تا حد امکان سعی شده از منابع دست اول استفاده شود. واژگان کلیدی: روابط ایران و ترکیه، حزب عدالت و توسعه، عوامل تأثیر گذار داخلی، منطقه ای و فرامنطقه ای ، همگرایی و واگرایی