هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی مقایسه ویژگی های شخصیتی ( مدل پنج عاملی neo) ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده بود. به همین منظور جهت انجام این پژوهش که از نوع علی مقایسه ای پس از وقوع می باشد، به صورت نمونه گیری در دسترس190 نفر از فوتبالست های لیگ برتری به صورت داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت نمودند و پرسشنامه های پژوهش را که شامل پرسشنامه پنج عاملی شخصیت(neo)، و پرسشنامه بررسی آسیبهای عضلانی، اسکلتی و مفصلی بود. تکمیل کردند. تحلیل داده ها بوسیله آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. در آمار توصیفی از شاخص هایی نظیر میانگین، درصد و جدول توزیع فراوانی و در آمار استنباطی از آزمون لوین و آزمون مقایسه میانگین ها و به طور اخص از آزمون تی با دو گروه مستقل به بررسی ویژگی های شخصیتی نمونه آماری پرداخته شد. نتایج نشان داد که بین ویژگی شخصیتی روان رنجور خویی ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود ندارند (879/0=p). بین ویژگی شخصیتی برون گرایی ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود ندارد (370/0=p). بین ویژگی شخصیتی انعطاف پذیری ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=p). بین ویژگی شخصیتی سازگاری ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=p). بین ویژگی شخصیتی وظیفه شناسی ورزشکاران آسیب دیده و آسیب ندیده تفاوت معناداری وجود دارد (003/0=p). در یک نگاه کلی به تحقیق حاضر می توان این گونه نتیجه گیری نمود که ورزشکاران آسیب دیده و غیر آسیب دیده شاید از لحاظ ویژگی های روان رنجور خویی و برون گرایی با هم تفاوتی نکنند اما از دیگر جنبه های شخصیتی تفاوت معناداری بین دو گروه بود و به واسطه این تفاوت، می طلبد که تحقیقات گسترده ای در این رابطه و از دیگر جنبه های روانشناختی بر روی ورزشکاران آسیب دیده انجام شود. همچنین کلیه مربیان تیم های لیگ برتری و همینطور بازیکنان باید با مسائل روانشناختی آشنا و از آن در جهت هر چه بهتر شدن عملکرد خود استفاده نمایند.

تاثیر مصرف حاد مکمل کافئین بر برخی شاخص¬های استرس اکسایشی پس از یک جلسه فعالیت مقاومتی در مردان ورزشکار چکیده هدف اصلی از انجام این پژوهش، بررسی اثر مصرف حاد کافئین متعاقب یک جلسه فعالیت ورزشی مقاومتی بر برخی شاخص¬¬های استرس اکسایشی و کوفتگی عضلانی تأخیری در مردان ورزشکار بود. به این منظور 18 نفر از دانشجویان پسر رشته¬ی تربیت بدنی (سن 25/1±22/21سال، قد 88/6±13/175 سانتی متر، وزن 10/7±22/69 کیلوگرم و شاخص تودة بدن 21/2±21/22 کیلوگرم بر مترمربع) داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی¬ها به صورت تصادفی در گروه دارونما (9n=) و کافئین (9n=) تقسیم شدند و یک ساعت قبل از فعالیت مقاومتی به صورت دو سو کور mg/kg 6 کافئین یا دارونما دریافت کردند. فعالیت مقاومتی شامل یک مرحله تمرین دایره¬ای در 5 ایستگاه و هر ایستگاه شامل 3 نوبت بود که هر نوبت با 75 درصد یک تکرار بیشینه در 8 تا 10 تکرار انجام شد. نمونه¬های خونی قبل از مصرف کافئین یا دارونما، بلافاصله بعد از فعالیت، 24 و 48 ساعت بعد از فعالیت و در حالت ناشتا جمع¬آوری شد. همچنین برای تعیین کوفتگی عضلانی تأخیری از پرسشنامه مک¬گیل استفاده شد. این پرسشنامه در 5 مرحله، شامل قبل از مصرف مکمل، بلافاصله بعد از فعالیت، 24، 48 و 72 ساعت بعد از فعالیت جمع¬آوری شد. برای مقایسه تغییر پارامتر¬ها در پاسخ به مکمل و ورزش در دو گروه از آزمون تی مستقل و برای مقایسه تغییرات درون گروهی داده¬ها از تحلیل واریانس مکرر (یک طرفه) و تعقیبی بونفرونی در سطح معنی¬داری 05/0p≤ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد تمرین مقاومتی باعث افزایش معنادار سطوح آنزیمی ck (013/0p=)، ldh (001/0p=)، ast (002/0p=) و doms (003/0p=) شد. اما این تغییرات در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل معنادار نبود. بر اساس یافته¬های پژوهش حاضر می¬توان نتیجه گرفت که احتمالاً مصرف mg/kg 6 کافئین قبل از انجام فعالیت مقاومتی نمی¬تواند موجب کاهش شاخص¬های استرس اکسایشی در سرم خون و ادراک درد عضلانی شود. واژگان کلیدی: استرس اکسایشی، کافئین، کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز، آسپارتات آمینو ترانسفراز

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین استقامتی بر حجم و ظرفیت ریوی fev1/fvc, fev1, fvc)) مردان سیگاری بود. به همین منظور از بین مردان سیگاری مراجعه کننده به مرکز ترک سیگار در شهر گزبرخوار از توابع اصفهان، پس از تایید پزشک، تعداد 20 نفر انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه، تجربی (10n=) (با میانگین سنی 07/5±33/34 سال و شاخص توده بدنی 55/3±41/25 کیلوگرم برمترمربع) و گروه کنترل (10 n=) (بامیانگین سنی 81/4±10/32 سال و شاخص توده بدنی 66±26/27 کیلوگرم بر متر مربع) قرار گرفتند. وزن، قد و شاخص های اسپیرومتریfev1/fvc, fev1, fvc) )، قبل و بعد از 8 هفته تمرین استقامتی اندازه گیری شد. گروه تجربی، 8 هفته تمرین استقامتی فزاینده (هر هفته3 جلسه و هر جلسه به مدت 40 تا60 دقیقه) که شامل دویدن با شدت60 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه بود، را اجرا کردند. شدت تمرین از طریق ضربان قلب بیشینه و فرمول (سن _ 220) کنترل می گردید و هرجلسه به شدت و مدت تمرین اضافه شد. از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تی مستقل جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان داد شاخص های اسپیرومتری (fev1/fvc, fev1) به طور معناداری پس از هشت هفته تمرین استقامتی افزایش یافت (05/0>p). همچنین این تمرینات باعث افزایش fvc گردید ولی از لحاظ آماری معنا دار نبود (05/0<p). این درحالی بود که در هیچکدام از شاخص های اسپیرومتری گروه کنترل تغییر معنی داری ایجاد نشد. درنهایت، پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط با بهبود حجم ها و ظرفیت های ریوی مردان سیگاری تا حدودی می تواند اثرات مخرب ناشی از سیگار را مرتفع ساخته و با تأثیر بر سلامت جسمی و روانی به آنها کمک نماید.

هدف: هدف از مطالعه ی حاضر مقایسه ی اثر پنج هفته تمرین مقاومتی دایره ای به همراه مکمل دهی سیر بر سطوح آدیپونکتین سرمی دانشجویان دختر دارای اضافه وزن بود. روش شناسی: تعداد 32 آزمودنی (سن، 5±25 سال؛ وزن، 85/22± 35/76 کیلوگرم؛ قد، 15±161 سانتی متر؛ شاخص توده ی بدن، 64/3±74/28 کیلوگرم بر مترمربع) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها با آرایش تصادفی در چهار گروه هشت نفره شامل گروه مکمل سیر (s)، گروه شبه دارو (p)، گروه تمرین مقاومتی دایره ای به همراه مکمل دهی سیر (srt) و گروه تمرین مقاومتی دایره ای به همراه شبه دارو (prt) قرار گرفتند. گروه های تمرین (srt) و (prt) در طول پنج هفته پروتکل تمرین، سه جلسه در هفته به تمرین مقاومتی پرداختند. تمرین مقاومتی شامل تمرین دایره ای در هشت ایستگاه بود که با شدت 60 تا 75 درصد 1rm اجرا شد و حجم تمرین هر هفته به منظور اعمال اضافه بار افزایش یافت، فواصل استراحتی بین ایستگاه ها نیز 30 تا 40 ثانیه و بصورت فعال در نظر گرفته شد. همه گروه ها به مدت پنج هفته روزانه 1000 میلی گرم مکمل سیر (گروه های s و srt) یا دارونما (گروه های p و prt) را در دو وعده ی 500 میلی گرمی با الگوی دوسوکور دریافت کردند. شاخص های آنتروپومتریکی و نمونه های خونی در دو مرحله، 48 ساعت قبل و بعد از پروتکل پنج هفته تمرین مقاومتی دایره ای در شرایط ناشتا اندازه گیری و ثبت گردید. برای تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی و برای مقایسه ی درون گروهی داده ها از تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. سطح معنی داری برای تمام تحلیل های آماری 05/0 p< در نظر گرفته شد.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیرات کوتاه مدت برنامه های گرم کردن با استفاده از حرکات کششی متفاوت بر عملکرد های توان بی هوازی، دوی سرعت و چابکی بازیکنان مرد فوتسالیست بود. از این رو، 20 بازیکن مرد فوتسال، (با میانگین سنی: 4/93±18/34 سال، وزن: 11/40±60/57 کیلوگرم، قد:6±170/14 سانتی متر و تجربه رشته ورزشی: 2/09±2/07 سال) در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها به 4 گروه 5 نفره تقسیم شدند. هر گروه به طور جداگانه 4 برنامه کششی متفاوت را در 4 روز غیر متوالی به روش کانتربالانس انجام دادند. برای ارزیابی سرعت، چابکی و توان بی هوازی به ترتیب از آزمون های دوی سرعت 20 متر، آزمون ایلینویز و پرش سارجنت، بعد از انجام برنامه های کششی استفاده شد. از آنالیز واریانس مکرر برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید. نتایج، کاهش معنی داری را در زمان دوی سرعت 20 متر بعد از کشش پویا در مقابل کشش ایستا (009/0=p) و بدون کشش نشان داد (001/0=p)، اما تفاوت معنی داری بین کشش ترکیبی در مقابل کشش ایستا و حالت بدون کشش وجود نداشت. علاوه بر این، افزایش معنی داری در ارتفاع پرش عمودی بعد از کشش پویا و ترکیبی در مقابل کشش ایستا (001/0=p) و بدون کشش (001/0=p) مشاهده گردید، در حالی که تفاوت معنی داری بین کشش ترکیبی و کشش پویا مشاهده نشد. همچنین، کاهش معنی داری را در زمان چابکی بعد از کشش پویا در مقابل کشش ایستا (003/0=p) و حالت بدون کشش (005/0=p) مشاهده شد، در حالی که تفاوت معنی داری بین کشش ترکیبی و کشش پویا مشاهده نشد. در نهایت، گرم کردن توأم با حرکات کششی پویا احتمالاً می تواند موجب بهبود عملکردهای ورزشی کوتاه مدت شود که این تغییرات ممکن است به علت افزایش درجه حرارت (دمای) عضلات، تشابه الگوی حرکتی تمرین ورزشی، افزایش در نیروی انقباضی عضله و میزان نیروی توسعه یافته به دنبال یک انقباض فعال باشد. بر طبق این نتایج، به مربیان و ورزشکاران استفاده از کشش پویا را در مقابل کشش ایستا در طول گرم کردن در بازیکنان فوتسال پیشنهاد می شود.