مقدمه: رهبری از اساسی ترین و کلیدی ترین کارکردهای مدیریت محسوب می شود به طوری که بسیاری از صاحب نظران این عرصه اظهار می دارند که اگر تنها یک عامل وجود داشته باشد که وجه افتراق بین سازمان های موفق و ناموفق باشد، آن عامل رهبری پویا و اثر بخش است. سازمان به عنوان یک سیستم باز با فرآیندهای پیچیده و منابع متنوع (کمی وکیفی) جهت رسیدن به اهداف اصیل خود، نیازمند یک شیوه رهبری اثر بخش و استراتژیهای مناسب جهت حل اختلافات و تعارض های سازمانی می باشد. لذا اداره بخش های مختلف آن مهم و اساسی می باشد. هدف کلی این پژوهش بررسی رابطه بین سبک های رهبری و مدیریت تعارض در بین مدیران ستادی دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال 89 می باشد. این پژوهش از نوع مقطعی است که به صورت توصیفی تحلیلی انجام می شود. اطلاعات لازم از طریق دو پرسش نامه (سبک رهبری به روش lpcفیدلر و مدیریت تعارض occi) جمع آوری و توسط نرم افزار spss و آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه و تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شد. جامعه پژوهش را 225 نفر از کارکنان ستادی دانشگاه ذکر شده تشکیل می دادند که نظر خود را در رابطه با سبک های تعارض و رهبری استفاده شده مدیران بیان کردند. نتیجه گیری کلی: نتایج پژوهش نشان داد که (3/53%) مدیران دارای سبک رهبری رابطه گرا و (7/46%)دارای سبک رهبری وظیفه مدار بودند. از نظر استراتژی های مدیریت تعارض، افراد مورد مطالعه به ترتیب استراتژی احتراز، همکاری، مدارا و مصالحه را جهت مقابله با تعارض استفاده می کنند. بر اساس یافته های پژوهش بین استراتژی های همکاری، مصالحه، مدارا با سبک رهبری رابطه مدار، همبستگی مثبت و با سبک رهبری وظیفه مدار همبستگی منفی وجود دارد و هم چنین استراتژی های تسلط و احتراز با سبک رهبری وظیفه مدار رابطه و همبستگی مثبت و با سبک رهبری رابطه مدار همبستگی منفی دارند. کلید واژه ها: سازمان ، سبک رهبری، مدیریت تعارض