مقدمه و هدف: گردن درد دومین اختلال اسکلتی عضلانی بعد از کمردرد محسوب می شود. علی رغم میزان بالای شیوع گردن درد هنوز تشخیص و درمان این بیماری به عنوان یک چالش اساسی مطرح است. تمرین درمانی بعنوان روشی موثر همواره مورد توجه محققین بوده است. تمرینات ثبات دهنده در مورد اختلالات ستون فقرات گردنی موضوع بسیاری از مطالعات جدید بوده است. هدف مطالعه حاضر بررسی دو نوع تمرین درمانی ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری در درمان بیماران گردن درد مزمن بود. مواد و روش ها: از بین مراجعه کنندگان به کلینیک و مرکز تحقیقات دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی به صورت نمونه گیری در دسترس تعداد 50 بیمار مبتلا به گردن درد مزمن انتخاب شدند بیماران بصورت تصادفی دردو گروه تمرینات ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری قرار گرفتند. قبل از مداخله متغیرهای درد، ناتوانی، ترس از درد و حرکت، دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد با استفاده از پرسشنامه اندازه گیری شدند، وسطح مقطع عضلات فلکسور عمقی گردن بوسیله اولتراسوند اندازه گیری شد. در هردوگروه، بیماران به مدت 12 هفته برنامه درمانی را دریافت کردند. در پایان هفته های 4، 8 و 12 مجددا ارزیابی ها انجام گردید. نتایج: نتایج مطالعه نشان می دهد که میانگین درد، ناتوانی، ترس از درد و حرکت و دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد پس از مداخله بطور معنی داری در هر دو گروه کاهش یافته است( 05/0 (p<. منتها میزان کاهش در گروه تمرینات ثبات دهنده بیشتر از تمرینات ایزومتریک حداکثری بوده است. علاوه بر این سطح مقطع عضلات فلکسور عمقی در گروه تمرینات ثبات دهنده افزایش معنی داری در مقایسه با گروه تمرینات ایزومتریک نشان می دهد (001/0 (p<. بحث و نتیجه گیری: افزایش تحمل عضلات فلکسور عمقی و همچنین افزایش سطح مقطع عضلات فلکسورعمقی پس از مداخله در گروه تمرینات ثبات دهنده نقش قابل توجه عضلات فلکسور عمقی در بیماران مبتلا به گردن درد مزمن باشد که در موافقت با نتایج تحقیقات قبلی بوده است. نتایج مطالعه حاضر با نتایج حاصل از سایر مطالعات که با ابزازی نظیر الکترومیوگرافی انجام شده است موافقت دارد.