هدف از انجام این پژوهش، مقایسه اثر حاد و طولانی مدت دو پروتکل گرم کردن ایستا و پویا بر قابلیت های جسمانی و اجرای حرکتی دختران ژیمناست بود. بدین منظور تعداد 24 نفر از دختران ژیمناست (با میانگین سن 43/1±66/9 سال، وزن 48/8±45/28 کیلوگرم، قد 68/13±91/129 سانتی متر و bmi 16/2±44/16 کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه هشت نفره (گرم کردن عمومی، گرم کردن عمومی و کشش ایستا و گرم کردن عمومی و کشش پویا) تقسیم شدند. پروتکل گرم کردن گروه عمومی شامل 10 دقیقه جاگینگ و نرمش مفاصل مختلف، پروتکل تمرین گروه ایستا شامل جاگینگ و نرمش مفاصل به همراه حرکت های کششی ایستا و پروتکل تمرین گروه پویا شامل جاگینگ و نرمش مفاصل و حرکت های کششی پویا در عضلات استفاده شده در اجرای مهارت بود. توان بی هوازی با استفاده از آزمون بوسکو (bosco)، سرعت دویدن 20 متر با ثبت کننده دیجیتالی و همچنین تعادل با استفاده از سیستم نیروسنج مجهز به 7 دوربین و صفحه فشارسنج (kistler forceplate) بررسی گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنا داری 05/0p? انجام گرفت.

تقویت عضله پهن داخلی مایل بعنوان یک روش درمانی، در سندرم درد پاتلوفمورال - در موردیکه ضعف این جز از عضله چهار سر عامل ایجاد راستای نامناسب کشکک است - پیشنهاد شده است . لذا، تلاشهایی در جهت جداگانه عضله پهن داخلی مایل انجام شده است . در این بررسی، سه تمرین رایج در برنامه های تمرین درمانی سندروم درد پاتلوفمورال، در زنجیره کینماتیک باز، با انجام اصلاحاتی که بنظر می رسید در فعال کردن ترجیحی عضله پهن داخلی مایل موثر باشد، انتخاب گردید. فعالیت الکترومیوگرافیکی سطحی عضله پهن داخلی مایل و عضله پهن خارجی در اندام تحتانی غالب ، در طی سه برنامه تقویتی عضلانی در سه گروه آزمون و یک گروه شاهد، ارزیابی شد. در هر گروه 8 نفر زن سالم غیر ورزشکار با دامنه سنی 20-30 سال (x24/94, sd1/97) بدون هیچگونه سابقه ای از ضایعه زانو شرکت داشتند. مشخصات برنامه های تقویتی بصورت ذیل می باشد: گروه آزمون اول: انجام انقباض ایزومتریک عضله چهار سر در اکستانسیون کامل همراه با دورسی فلکسیون مچ پا (30 بار در روز، سه بار در هفته، بمدت 4 هفته). گروه آزمون دوم: انجام slr همراه با چرخش خارجی ران (طبق برنامه تقویتی دلورم - واتکینز، سه بار در هفته، به مدت 4 هفته). گروه آزمون سوم: انجام اکستانسیون انتهایی زانو از زاویه 30 درجه فلکسیون تا صفر درجه همراه با چرخش داخلی ساق (طبق برنامه تقویتی دلورم - واتکینز، سه بار در هفته، به مدت 4 هفته). گروه شاهد. فعالیت الکترومیوگرافیکی عضلات پهن داخلی مایل و پهن خارجی بصورت پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون، در مدت 12 ثانیه، ثبت شد و متوسط مقدار یکسو شده طیف توان سیگنال الکترومایوگرام، جهت ارزیابی فعالیت عضلات مورد آزمون، مورد بررسی و سنجش قرار گرفت . تجزیه و تحلیل آماری با آزمون t مزدوج و آنالیز واریانس نشان داد که در گروه آزمون اول، متوسط مقدار یکسو شده فعالیت عضله پهن داخلی مایل در جلسه دوازدهم نسبت به جلسه ششم و در جلسه دوازدهم نسبت به جلسه اول افزایش یافته است (p<0/05). اما اختلاف معنی داری بین جلسه اول و ششم مشاهده نشد (p>0/05) متوسط مقدار یکسو شده فعالیت عضله پهن خارجی در طی جلسات تقویت ، تغییر معنی داری نکرد (p>0/05). در گروه آزمون دوم، متوسط مقدار یکسو شده فعالیت عضله پهن داخلی مایل و عضله پهن خارجی در طی جلسات تقویت ، تغییر معنی داری نکرد (p<0/05). اما اختلاف معنی داری بین جلسات اول و ششم مشاهده نشد (p>0/05) متوسط مقدار یکسو شده فعالیت عضله پهن خارجی در طی جلسات تقویت ، تغییر معنی داری نکرد (p>0/05) در بررسی نسبت میانگین فعالیت الکترومیوگرافیکی عضله پهن داخلی مایل به عضله پهن خارجی، در گروه آزمون اول، بین جلسات تقویت ، تغییر معنی داری مشاهده نشد (p>0/05) در گروه آزمون دوم بین جلسات اول و دوازدهم، این نسبت ، با اختلاف آماری معنی داری افزایش یافت (p<0/05) اما اختلاف بین جلسات اول و ششم و جلسات اول و دوازدهم، افزایش معنی داری داشت (p<0/05)، اما بین جلسات اول و ششم و جلسات ششم و دوازدهم اختلاف معنی داری مشاهده نشد (p>0/05). با توجه به نتایج به دست آمده در این تحقیق، پیشنهاد می شود که عضله پهن داخلی مایل بتواند بطور جداگانه با انجام تمرینات slr همراه با چرخش خارجی ران و انجام اکستانسیون انتهایی زانو (30 درجه - دامنه حرکت) همراه با چرخش داخلی ساق تقویت شود. از این رو، این تمرینات را می توان در درمان بیماران با راستای حرکت خارجی کشکک ، تجویز نمود.