بنیاد دولت مطلقه در ایران با کودتای 1299 شکل گرفت. پس از سقوط دولت رضاشاه وقفه ای چند ساله در این نوع از دولت پدید آمد. با وقوع کودتای 28 مرداد 1332، دولت مطلقه به شیوه ای متفاوت بازتولید شد و دستاوردهای آن را به بستری متفاوت هدایت کرد. اهمیت اصلیِ دو کودتا، در همین شکل دهی به دو نوع متفاوت از دولت بوده است. دولت مطلقه نوساز، زاده ی کودتای 1299 و دولت مطلقه ثبات ساز، مولود کودتای 1332 بوده است. در کودتای 1299 نوسازی اولویت پیدا کرد و در کودتای 1332 حفظ دستاوردهای کودتای 1299 مورد توجه قرار گرفت. دولت برآمده از کوتای 1299 بیشتر به سیاست داخلی پرداخت و حاصل آن سیطره زدایی از نیروهای خارجی بود؛ در حالی که دولت پس از کودتای 1332 با اهمیت دادن به سیاست خارجی به سمت دست نشاندگی حرکت کرد. نگارنده برای تشریح و توضیحِ وجوه ناهمانند دو کودتا از نظریه ی دولت مطلقه ی جان فرانکو پوجی که سازگاری بیشتری با شرایط ایران دارد بهره برده است.