ادب پارسی عرصه جلوه و ظهور قرآن کریم است. شاعران و نویسندگان پارسی زبان از قرآن کریم متأثرند و در آثار و تألیفات خود این تأثیر را برجای نهاده اند. اثرپذیری ادب پارسی از قرآن کریم بسیار گسترده و دارای انواع گوناگون است. رمز وجود آن همه حکایت و داستان در کتابهای آسمانی بویژه قرآن کریم این است که داستان تاثیر در ارشاد و اصلاح رفتار مردم دارد و فردوسی بدرستی توانسته است از این رموز داستانی قرآن در کتاب خود ( شاهنامه ) بهره مند شود . فردوسی بی هیچ شک و شبهه ای با قرآن مأنوس بوده است و آیات ژرف و دل انگیز این کتاب انسان ساز بر اعماق روح و اندیشه این شاعر توانا اثر نهاده است. هر کسی حتی با یک بار مطالعه شاهنامه در می یابد که سراینده این اثر بزرگ با تمام علوم و دانشهای روزگار خود آشنایی و تسلط داشته است. نویسندگان بزرگ ایران زمین به دلیل اینکه زندگی سرشار از باور آنان با قرآن عجین بوده است، شناخت علمی عمیقی با مفاهیم و بیان قرآن داشته اند، و بدلیل علاقه مندی به همزیستی با این کتاب بزرگ، همواره در ارائه کارهای هنری و علمی و فرهنگی خود تحت تاثیر قرآن، این کتاب بزرگ ادبی بوده اند، این رساله تلاش دارد، جنبه هایی از این تاثیر پذیری را در حد بضاعت خود ارائه نماید .

همواره نویسندگان و متفکرین در طول اعصار مختلف از تمثیل پردازی برای بیان والاترین و عمیق ترین معانی بهره جسته اند. بررسی دقیق و درست و استفاده صحیح و به جا از تمثیل و تفسیر تمثیل شناسانه ضرورتی است که می تواند به رمزگشایی و شناخت بهتر اثر پیچیده ای چون فاوست کمک شایانی نماید. حضور تمثیل و تمثیل پردازی در ادبیات منثور و منظوم ما سابقه ای طولانی دارد وبویژه عرفا از آن برای بیان ظرافت های اندیشه بهره فراوان جسته اند. یوهان ولفگانگ فون گوته، ادیب و حکیم بزرگ در روزگار کهنسالی به خواجه حافظ شیراز دل بست و آثاری در خور ستایش آن بزرگوار خلق کرد. دیوان شرقی غربی که یکسر ستایش خواجه است و بخش دوم فاوست، بزرگترین اثرش که پیشکشی پنهان به پیشگاه خواجه شیراز و بشریت است. اثری که شامل دیدگاه های اجتماعی، انگاره های فرهنگی و ارائه تعریف از مفاهیمی چون انسان کامل، خیر و شر، دین و خدا و شیطان با وجود دیدگاه های فکری حافظ است و جستجو در آن ضرورتی تام برای شناخت افکار گوته و البته شناخت بهتر اندیشه حافظ است.

چکیده ندارد.