یکی از قواعد مشهور فقهی و حقوقی «قاعده ی غرور» است که در ابواب معاملات و باب ضمانات و غیره، حتی در باب طلاق کاربرد دارد و به آن استناد می کنند. خلاصه مضمون قاعده این است که اگر کسی از راه عمل و یا گفتار، کسی را فریب دهد و از این ناحیه به او ضرر و خسارتی وارد کند، آن کسی که مغرور شده حق دارد شرعاً و قانوناً به کسی که فریبش داده رجوع کند و تمام خسارات و غرامات وارده را از او مطالبه نماید؛ اگرچه فریب دهنده قصد خدعه هم نداشته باشد، بلکه اگر فریب دهنده جاهل و یا امر بر او مشتبه شده باشد و یا خودش از ناحیه دیگری فریب خورده باشد، بر او واجب است ضرر و زیان وارد شده بر مغرور را جبران نماید و شرعاً ضامن خواهد بود. از طرفی نیز بیماری های واگیردار همواره با جوامع بشری زیسته و به نوعی از قدیم تا کنون با بشر همراه و همگام بوده اند. در واقع بیماری های واگیردار طی قرن های گذشته همواره یکی از تهدیدهای اصلی سلامت انسان محسوب می شده اند. باکتری ها، ویروس ها، تک یاخته ها، کرم ها و قارچ ها از عوامل مهم ایجاد بیماری های عفونی بوده و بارها در طول تاریخ موجب بحران های شدید اقتصادی و اجتماعی گردیده است. بطورکلی ما در این نوشتار برآنیم تا با روش توصیفی - تحلیلی به این پرسش پاسخ دهیم که چگونه قاعده غرور ثابت می کند که مباشر در انتقال بیماری های واگیردار ضامن است؟ در این راستا نیز فرضیه ما این است که مسئولیت مباشر در صورتی است که مباشر علم به انتقال بیماری های واگیردار و مسئولیت ناشی از آنها داشته باشد.