چکیده طنز از فروع ادب غنایی است، که در آن معایب و نارسایی های اجتماعی با چاشنی خنده و با استفاده از شگردهای هنری و ادبی مطرح می گردد. هدف طنز اصلاح جامعه است. از این رو، افزایش یا کاهش طنز در یک جامعه به طور مستقیم با کاستی ها و نارسایی های آن جامعه در پیوند می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی شگردهای هنری و ادبی عبید زاکانی طنزپرداز بزرگ ایرانی است در آفرینش طنز. روش پژوهش توصیفی ـ تحلیلی می باشد، و داده ها با استفاده از تکنیک تحلیل محتوی به شیوه ی کتابخانه ای و سندکاوی گردآوری و بررسی گردیده اند. نتیجه نشان می دهد عبید زاکانی برای ایجاد طنز خود از شگردهایی چون بزرگ نمایی، نقیضه پردازی، بازی با کلمات، وارونه نمایی، اجتماع نقیضین، بلاهت نمایی و غافلگیری استفاده کرده است. وی با به کار گیری این شگردها نارسایی ها و عیوب جامعه ی عصر خود را می نمایاند.

پژوهش های سنتی در عین آن که نارسا، پراکنده و فاقد مبانی نظری می باشند، در واقع جایی هستند، که ادبیات به طور انتزاعی مورد مطالعه و بررسی قرار می گیرد. در این شکل از مطالعه دیدگاهی تجویزی و گونه ای از باید و نباید درباره ی ادبیات مطرح می شود. با ورود نظریه ها به عرصه ی پژوهش های ادبی، مطالعه ی مولف محور اهمیت خود را از دست داده و متن در مرکز توجه قرار گرفت. در پرتو این شکل از مطالعه، پژوهشگران ادبی می توانند، جنبه های گوناگون ادبیات را مورد بررسی قرار داده و با به کار بستن نظریه ها، آن ها را از مقام نظر به عمل آورند. فایده ی این نوع از مطالعه ی علمی، به کار بستن و انطباق نظریه ها با متون ویژه است، تا این نظریه ها ملموس و عینی شوند. کمک رسانی نظریه ها به مطالعه ی ادبیات این است، که پژوهشگر درمی یابد، که هر یک از آثار ادبی را بر اساس کدام نظریه بهتر می توان مطالعه کرد، بی آن که پژوهشگر آن نظریه را به آثار ادبی تحمیل یا الصاق کند. این پژوهش بر بنیان نظریه ی جفری لیچ، که با دیدگاهی ساختارگرایانه طرح شده است، اشعار منوچهر آتشی را مورد بررسی، نقد و تحلیل قرار داده است. در این پژوهش سعی شده است، با استفاده از امکانات این رویکرد، مهارت آتشی در شاعری و آفرینش های زبانی و هنری بازنموده شود. پیام، ارزش، اهمیت و معنای آثار او برای خواننده روشن گردد. از سوی دیگر تناسب یا عدم تناسب به کارگیری این رویکرد در شعر فارسی نشان داده شود. لیچ در تقسیم بندی خود، فراهنجارهای شعر را به دو نوع زبانی و معنایی دسته-بندی کرده است، که گونه ی زبای آن شامل هنجارگریزی های واژگانی، دستوری، نوشتاری، گویشی، سبکی و زمانی است و هنجارگریزی معنایی شامل مجاز، استعاره، تشبیه، نماد، تمثیل، ابهام و موسیقی می شود. در این پژوهش نشان داده شده است، که شعر آتشی جز در مواردی از استعاره ها و نیز نمونه هایی از ابهام، به خوبی با نظریه ی لیچ قابل تطبیق می باشد. کلید واژه: نقد، ساختارگرایی، منوچهر آتشی، جفری لیچ.

روایت شناسی شیوه ای کارآمد در تحلیل ادبیات داستانی است. روایت شناسی ساختارگرا، در پی تدوین ساختار روایی منسجم و واحد حوزه های داستانی است. این پژوهش با بهره بردن از رهیافت رولان بارت، روایت شناس ساختارگرای فرانسوی، ساختار روایی رمان های خانه ی ادریسی ها از غزاله علیزاده، و ساربان سرگردان و جزیره ی سرگردانی از سیمین دانشور را بررسی و حاصل بررسی را در چهار فصل ارائه کرده است. در فصل اول تاریخچه ، تعریف و واحدهای روایی پایه از زمان ارسطو تا بارت ارائه شده است. در این مرور تاریخی جایگاه، اهمیت، شیوه و اهداف روایت شناسان ساختارگرا به ویژه رولان بارت نشان داده شده است. الهام بخشان بارت در تحلیل ساختاری، پراپ و برمون، در کنش شخصیت ها گرماس و در سطح روایت تودورف است. او ساختار روایت را در سه سطح توصیفی (کارکردها، کنش و روایت) دسته بندی کرده و کلیت روایت را حاصل پیوند نظام مند این سطوح توصیفی می داند. در فصل دوم اجزاء خرد روایت (انواع کارکردهای اصلی، واسطه، نمایه های ضمنی، آگاهاننده) در رمان های مورد مطالعه بررسی شده است. در این فصل نشان داده شده که خانه ی ادریسی ها دارای چهار اپیزود اصلی و رمان های دانشور دارای سه اپیزود اصلی و هر اپیزود خود شامل تعدادی پیرفت است. در فصل سوم یافته های فصل دوم تحلیل شده است. در این تحلیل سطح کارکردها، ارتباط آن ها با نمایه ها، رابطه ی دلالتمند، قراردادی، ارتباط میان پی رفت ها و نقطه ی اتصال میان آن ها و .... نشان داده شده است. نتیجه آن که در رمان دانشور و علیزاده میان کارکردها و نمایه ها، علاوه بر سه نوع رابطه ای که بارت مطرح کرده، پنج نوع رابطه دیگر نیز تشخیص داده و نحوه ی ترکیب واحدهای متفاوت در طول زنجیره ی روایت تبیین شده است. در این فصل با استخراج عناصر ساختار روایت به بعضی از کاستی-های نظریه ی بارت اشاره شده است. در بخش پایانی، نتیجه گیری، موارد اشتراک و افتراق این دو رمان بر اساس رویکرد مورد نظر نشان داده شده است.

فنون بلاغت که از شاخه های علوم ادبی محسوب می شود از روزگاران گذشته تا کنون مورد توجّه شاعران، ادیبان و سخن سنجان بوده است. هنری است که به کمک آن می توان سخن را زیبا بیان کرد و از این راه بر مخاطب تأثیرگذار بود و به واسطه ی وجود بلاغت است که آثار ادبی شایسته ی نگهداری می باشند و شنیدن و خواندنشان مایه ی التذاذ ادبی می شود. شاعران استان کرمانشاه نیز این فن را در آثار خود به کار گرفته اند تا سخنی بیافرینند که در خور ستایش و تحسین باشد و بانی مکتبی در حوزه ی شعر و داستان در غرب کشور باشند. از جمله شاعران استان کرمانشاه، روح الله امیری سنقری است که به سبک سنتی، شعر سروده است. وی در شعر " امیر" تخلص می کرد و دارای دیوان دو جلدی به نام " نجوای سهیل" می باشد که اشعار نغز و دلنشین شاعر به زبان فارسی، ترکی و کردی در آن گردآوری شده است. امیری سنقری نیز فنون بلاغت را که لازمه ی سخن ادبی است در شعر خویش به کار گرفته است و از آرایه های ادبی جهت آفرینش زیبایی و شیوایی در سخن خود بهره برده است. وی در دیوانش آرایه-های بیانی و از جمله تشبیه و استعاره را بیشتر از سایر آرایه های ادبی به کار گرفته است و از این طریق در پی آن بوده است تا تصویری بیافریند که مخاطب را به قلّه ی افکار خویش نزدیک کند. در این تحقیق پژوهشگر به نقد اشعار فارسی شاعر با هدف شناختن و شناساندن شاعر و نقد علمی دیوانش، با استفاده از روش توصیفی _ تحلیلی و با شیوه ی تحلیل محتوا پرداخته است و بر آن است که دیوان اشعار روح الله امیری سنقری را در به کار بردن دقایق علوم بلاغی مورد بررسی قرار دهد و لطایف ادبی آن را دریابد.

بررسی صبغه های محلی در ادبیات یک کشور سبب شناخت دقیق تر و نیز آشنایی با خرده فرهنگ های آن کشور می گردد. یکی از ویژگی های کشور ایران تنوع فرهنگی آن است. این تنوع در مظاهر گوناگون فرهنگی جلوه گر است. ادبیات یکی از این تجلی گاه هاست. روشنفکران ایرانی پس از سرخوردگی های متعددی که در اثر تغییر و تحولات اجتماعی تجربه کردند، یکی از راه های مقابله که با تجدد آمرانه ی حکومت پهلوی برگزیدند باز گشت به خویشتن بود. یکی از جنبه های این بازگشت توجه به مسائل فرهنگی بومی و باز تاب آن در ادبیات است. کرمانشاه به عنوان استان پنجم کشور که در پدید آمدن رمان تاریخی و ادبیات کارگری پیشگام است محل رشد و نمو و نیز مکان وقوع چندین رمان فارسی است که در این پژوهش سه رمان؛ شوهر آهو خانم، سال های ابری و ورچم مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی هم به لحاظ کیفی هم به لحاظ کمی عناصر مادی و معنوی فرهنگی از قبیل؛ بناهای تاریخی، صنایع دستی، نام آوران و دانشمندان، زبان وادبیات، کلمات، اصطلاحات، اشعار، ضرب المثل ها، آوازها، رقص ها، موسیقی ها، حیوانات، گیاهان، اشیاء، حرفه و پیشه، آداب و رسوم، آیین ها، پوشاک، خوراک و... بررسی و تحلیل شده است.

رئالیسم سیاه یکی از انواع رئالیسم است که در ملتقی رئالیسم و ناتورالیسم قرار می گیرد.مبدّع این شیوه ی نگارش کامیلو خوسه سلا، داستان نویس اسپانیایی(11می 1916-17ژانویه ی 2002میلادی)است.او به سال 1989برنده ی جایزه ی ادبی نوبل شد. این نوع رئالیسم با نگرش ژرف و غنی با دل سوزی مهارشده نسبت به آسیب پذیری انسان ، به توصیف سیه بختی ها و ناکامی های افراد مظلوم و تهی دست می پردازد. در نتیجه در نهان این نوع رئالیسم نوعی مبارزه ی طبقاتی که "امحای نظام طبقاتی و بهره کشی از انسان ها را خواستار بودند" می پردازد. در روایت هایی که به این سبک نوشته می شوند، شخصیّت های داستان اندک اندک نقابی که بر چهره زده اند را بر می دارند و ماهیّت اصلی خود را آشکار می کنند.در میان نویسندگان معاصر ایران آثار "صادق چوبک" تا حدود زیادی قابلیّت انطباق با این نوع رئالیسم را دارد.در نتیجه در این پایان نامه آثار این نویسنده از این زاویه بررسی شده است. این بررسی شامل سه فصل است: در فصل اول کلّیّات مطرح شده است و رئالیسم سیاه در مقایسه با سایر مکتب های ادبی تعریف و مولّفه های شاخص آن ارائه شده است.فصل دوم به معرّفی نویسنده ی مورد بررسی اختصاص یافته است و در فصل آخر داده های به دست آمده نقد و تحلیل گشته است. کلید واژگان: رئالیسم سیاه، داستان، آسیب پذیری انسان، خوسه سلا، صادق چوبک.

یکی از شاخه های فرهنگ عامیانه، ادبیات عامه یا ادبیات شفاهی است که شامل آداب و رسوم، افسانه ها ، ضرب المثل ها ، لالایی ها و چیستان هایی است که به طور شفاهی از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. پژوهش حاضر با هدف گرد آوری ادبیات عامیانه منطقه ی هرسین در پنج فصل تنظیم شده است.عناصر ادبیات گردآوری شده شامل ضرب المثل ها،سروده ها،لالایی هاو چیستان ها این منطقه می باشد. روش گردآوری این عناصر به شیوه ی میدانی و از طریق مصاحبه با سی نفر از گویشوران مسلط این منطقه بوده است. مطالعات کتابخانه ای از دیگر منابع این تحقیق به شمار می آید. فصل اول به چهار چوب نظری پژوهش پرداخته است. در فصل دوم علاوه بر معنای لفظ به لفظ مثل ها در اکثر موارد نظیر و مشابه آن در فرهنگ فارسی و مفهوم آن نیز عنوان شده است.فصل سوم مربوط به سروده هاست که به دوبخش سوگ سروده وچهل سرود تقسیم می شود.در این بخش معنای هریک از سروده ها و مضامین آن ها آورده شده است.در فصل چهارم به ذکر لالایی ها و معنای آنها و تفکیک جنسیت آنها پرداخته شده است. در فصل پنجم ،چیستان ها به همراه معنای لفظ به لفظ آن ها عنوان شده است. در پایان به نتیجه گیری درباره ی مطالب گردآوری شده می پردازد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.