رضایت شغلی یکی از ابعاد اصلی نگرشهای شغلی می باشد که به شدت رفتار و عملکرد فرد در سازمان را تحت تاثیر قرار می دهد. کارکنان متخصص و مستعد سازمان سرمایه و دارایی با ارزشی هستند که حفظ و بهره مندی از آنها مستلزم برآوردن انتظارات و افزایش رضایت شغلی شان می باشد. هدف اصلی پژوهش حاضر تعیین رابطه بین مدیریت استعداد و رضایت شغلی کارکنان شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه می باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کارکنان(کارشناس و بالاتر) شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه مشتمل بر 750 نفر تشکیل می دهند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده 252 نفر از کارکنان به عنوان نمونه آماری تحقیق انتخاب شدند. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی – پیمایشی است. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه استاندارد مدیریت استعداد (فیلیپ و روپر، 2009) و پرسشنامه استاندارد رضایت شغلی کوپر استفاده شده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل آمار توصیفی(جداول و نمودارهای توزیع فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و تحلیل آمار استنباطی (آزمون کولموگروف اسمیرنوف، آزمون رضیب همبستگی پیرسون، آزمونی تی تک نمونه ای، رگرسیون چندگانه و آزمون فریدمن) به کمک نرم افزار 21 spss بهره گرفته شد. یافته های تحقیق نشان داد که بین مدیریت استعداد و رضایت شغلی کارکنان شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد. از بین مولفه های مدیریت استعداد، توسعه استعداد و حفظ و نگهداری استعداد اثر مثبت و معناداری بر رضایت شغلی دارند. بعلاوه، نتایج آزمون تی نشان داد که وضعیت مدیریت استعداد در جامعه مورد مطالعه مطلوب نمی باشد اما وضعیت رضایت شغلی در سطح نسبتاً مطلوبی قرار دارد. همچنین در بین مولفه های مدیریت استعداد، جذب و شناسایی استعداد و در بین مولفه های رضایت شغلی، مشارکت و ارتباط با همکاران از بیشترین اهمیت برخوردارند.