در نظر عارف خلق عالم،خلق مدام یا به عبارتی هر لحظه خلق شدن است.در هر لحظه ای که سپری می شود ،زمان اتصالی وجود دارد که طی آن،عالم به مبدا خود رجعت می کند یعنی انبساط و انقباض مداومی در فیض حاکم است.تجلی پدیده های تحقق یافته به صورت امواج پیاپی رخ می دهد. با توجه به آنکه، هر آنچه بر روی زمین یافت می شود آیات و نشانه هایی از سوی پروردگار است ،بنابراین یکی از راه های اصلی بیان حقایق هستی بواسطه نشانه های موجود درعالم امکان رخ می دهد. این نشانه ها می تواند آیات و نشانه های طبیعی(زیبایی طبیعی)باشد ویا نشانه های مصنوع دست آدمی(زیبایی هنری).زیبایی هنری که تجسم ایده در ماده است در خود نشانه ها زیبایی طبیعی را نیز جا داده است. هر اثر ازهنرمند سنتی به عنوان یک تمثیل یا نشانه ای از صورت های جاودانه پدیده هانمایان می گردد. در هنر اسلامی حتی گیاهان نیز به صورتی سمبولیک و مجرد پرداخت می شوند که به تدریج صورت هندسی یافته و به سمت تجرد نزدیکتر شده و مظهر هماهنگی عالم می گردند.نقش مایه "اسلیمی"،نقش مایه ای گیاهی است که به گونه ای استیلیزه راه مبالغه را طی کرده در عین حال که پیوند خود را با گیاه نگه می دارد، مصداق این مفهوم سیلان مداوم می شود چرا که تجدید حیات و نو شدن را تداعی می کند.این پژوهش بارویکردی حکمی –عرفانی با روشی توصیفی، به خوانش نقش مایه اسلیمی در هنرهای اسلامی پرداخته و هدف ازآن خوانش و مواجهه ای مفهومی و نه صرفا تزئینی از نقش مایه اسلیمی است و درجهت بازگشت به حقیقت ، تجدید در جهت درک مفاهیم و اندیشه های عرفانی این نقش در هنر اسلامی صورت گرفته است.