میزان وقوع بحران های مالی در جهان در سال های اخیر بیش از هر زمان است. درچند دهه اخیر ارقام و اعداد اقتصادی نشان دهنده افزایش بی سابقه میزان ورشکستگی ها است. وجود بحران های مالی در یک کشور شاخص اقتصادی مهمی است و توجه عموم را به خود جلب می کند. همچنین، هزینه های اقتصادی ورشکستگی نیز بسیار زیاد است. بنابراین، توانایی پیش بینی موفقیت و شکست شرکت ها و جلوگیری از وقوع ورشکستگی از اهمیت اساسی برخوردار است و از تخصیص نامناسب منابع کمیاب اقتصادی جلوگیری می کند. هدف این پژوهش بررسی توانایی مدل تحلیل پوششی داده ها در پیش بینی موفقیت و شکست شرکت ها و مقایسه توانایی این الگو در پیش بینی ها است. متغیرهای تحقیق از نسبت-های مالی انتخاب شدند. نمونه آماری تحقیق شامل 86 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، برای یک دوره شش ساله از سال 1384 لغایت 1389 می باشد. برای آزمون فرضیه های تحقیق، از نرم-افزارهای dea master و spss19 و روش های آماری t یک نمونه ای و wilcoxon استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون فرضیه ها نشان داد که الگوی dea در پیش بینی ورشکستگی شرکت های سهامی در مقایسه با پیش بینی های مربوط به موفقیت شرکت ها نسبتاً ضعیف عمل می کند