اضطراب یک علامت هشدار دهنده است که موجود را برای مقابله با تهدید آماده می سازد. مهمترین بخشی از مغز که در این فرایند درگیر می باشد سیستم لیمبیک بوده که از سه بخش مهم هیپوکامپ آمیگدال و سپتوم تشکیل شده است. از طرفی مقادیر بالای هیستامین در هیپوکامپ یافت شده است و سیستم هیستامینرژیک مرکزی در فرایندهای رفتاری شامل رفتاهاری شبه اضطرابی در انسان و جانوران دخالت دارد. سیسستم سیتوهیپوکامپ نیز تاثیر مهمی در تنظیم و مهار اضطراب اعمال می کند. در این مطالعه اثرات تزریق هیستامین به هیپوکامپ پشتی و تزریق مواد گابانرزژیک به سپتوم میانی بر رفتارهای شبه اضطرابی در رت ها با استفاده از تست اضطراب elevated plus maze مورد بررسی قرار گرفت. تزریق درون هییپوکامپی هیستامین باعث افزایش زمان ورود و دفعات ورود حیوان به بازوی باز گردید ولی فعالیت حرکتی را افزایش نداد. تزریق موسیمول آگونیست گیرنده gabaa در سپتوم میانی ( 10nng/rat باعث افزایش زمان ورود و دفعات ورود حیوان به بازوی باز گردید ولی فعالیت حرکتی را افزایش نداد. تزریق درون سپتومی موسیمول در دوزهای ( 2.5and 5 ng/rat هیچ اثری بر اضطراب نداشت. از طرفی دیگر تزریق درون سپتومی بکلوفن آگونست gabab در سپتوم میانی ( 1ng/rat باعث کاهش زمان ورود و دفعات ورود به بازوی باز گردید ولی تغییری در فعالیت حرکتی نداد. تزریق دورن سپتومی بکلوفن در دوزهای ( 0/1 and 0/5 ng/rat بر اضطراب تاثیر گذار نبود. تزریق همزمان دوزهای بی اثر هیستامین ( 1ug/rat به هیپوکامپ پشتی و موسیمول 2.5 ng/rat به سپتوم میانی باعث افزایش زمان ورود و دفعات ورود حیوان به بازوی باز گردید. مقادیر ( 0/1,0/5 and 1 ng/rat به سپتوم میانی باعث افزایش زمان ورود و دفتعات به بازوی باز گردید. از این آزمایشات می توان نتیجه گرفت که اثرات اضطراب زدانی هیستامین در هیپوکامپ پشتی از طریق سیستم گابانرژیک سپتوم میانی و ساطت می گردد و همچنین هر دو گیرنده های gabaa,gabab در تنظیم رفتارهای شبه اضطرابی دخیلند.

سیستم هیستامینرژیک مرکزی دارای تاثیرات تنظیمی بر رفتارهای شبه اضطرابی هم در حیوانات و هم در انسان است. این تاثیرات از طریق رسپتور h1 و h2 میانجیگری میشود. تست epm(elevatd plus-maze( برای بررسی تاثیرات اضطراب زایی یا اضطراب زدایی داروها در جوندگان بکار میرود. شواهد نشان می دهند که فعالیت (bnst) bed nucleus the stria terminalis رفتار شبه اضطرابی را در انسانها و حیوانات تنظیم می کند. در مطالعه حاضر تاثیر تزریق داروهای هیستامینرژیک در bnst رت های نر نژاد ویستار بر رفتارهای شبه اضطرابی مورد مطالعه قرار گرفته است. بکارگیری هیستامین (2ug/rat,1,0/.5) به صورت دو طرفه به دورن bnst، سبب افزایش oat% (%open arm time) و oae% (open armentries( شد ولی تاثیری روی فعالیت حرکتی که نشان دهنده یک پاسخ اضطراب زدا است نداشت. تزریق دوزهای مختلف پیریل آمین، آنتاگونیست رسپتور h1، (5,10,20 ug/rat) به صورت دو طرفه، تاثیرات معنی داری بر پارامترهای شبه اضطرابی در تست مذکور نداشتند. تزریق دوزهای رانیتیدین، آنتاگونیست رسپتور h2, (5,10 , 20 ug/rat) پاسخهای اضطراب زدایی موثر هیستامین (2ug/rat) را معکوس کرد. نتایج نشان می دهد که هیستامین ممکن است رفتارهای شبه اضطرابی را در هسته bnst از طریق هر دو گیرنده h1 و h2 تعدیل کند.

از لحاظ آناتومیکی سپتوم و هیپوکمپ ارتباطات وسیعی با هم دارند.سپتوم حاوی نورون های کولینرژیک و گاباارژیک می باشد.این نورون ها انشعاباتی به هیپوکمپ دارند. هیپوکمپ انشعابات گاباارژیک به سپتوم میانی و انشعابات گلوتاماترژیک به سپتوم جانبی می فرستد.هیپوکمپ پشتی حاوی رسپتورهای اوپیوئیدی می باشد که در تنظیم اضطراب دخیل می باشند.تحریک این رسپتور ها با کاهش آزادسازی سروتونین سبب کاهش اضطراب می گردد. تست elevated plus maze برای تشخیص اضطراب در جوندگان بکار می رود. در این تست مورفین ، آگونیست رسپتور اپیوئیدی µ با دوز های g/ratµ 2.5 و5 و 7.5 به هیپوکمپ پشتی و موسیمول، آگونیست گاباa با دوز هایng/rat 2.5 و 5و 10 و بکلوفن ، آگونیست گابا b با دوز هایng/rat 0.1و 0.5و 1 در تست مذکور بکار برده شده اند و در مرحله بعد بصورت همزمان آگونیست اپیوئیدی و آگونیست های گابا تزریق گردیده است. تزریق 10ng/rat موسیمول سبب افزایش معنا دار در oat% وoae% گردید و تزریق 1ng/rat بکلوفن سبب کاهش معنا دار در oat% وoae% گردید. تزریق دوطرفه مورفین به ناحیه ca1 در دوز 7.5µg/rat سبب افزایش معناداری در oat%و oae% شده ، که نشان دهنده نقش اضطراب زدایی آن در موشها است. تزریق همزمان مورفین7.5µg/rat و موسیمول با دوز هایng/rat 2.5 و 5و 10 سبب کاهش در اضطراب گردیده و تزریق همزمان بکلوفن با دوز هایng/rat 0.1و 0.5و 1 و مورفین 7.5 µg/rat سبب افزایش اضطراب در این تست گردیده است. مورفین از طریق تحریک آزادسازی سروتونین و استیل کولین سبب افزایش رفتار اضطراب زدایی می شود. تحریک رسپتورهای اوپیوئیدی منجر به کاهش آزادسازی سروتونین شده و عملکرد اضطراب زدایی مورفین از اینجا نشات می گیرد. بر طبق این فرضیه می توان بیان کرد که سیستم سروتونرژیکی هیپوکمپ در پاسخ های اضطراب زایی مورفین دخالت دارد. موسیمول با مهار سیستم سپتوهیپوکمپ از طریق سپتوم میانی اثر اضطراب زدایی خود را اعمال می کند. بکلوفن با اثرات پیش سیناپسی خود سبب افزایش اضطراب در موش ها می شود.احتمالاً در تزریق همزمان بکلوفن و مورفین ، بکلوفن اثرات اضطراب زدایی مورفین را کاهش می دهد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.