رساله ی حاضر پژوهشی اکتشافی است که توانایی برنامه های تلویزیونی و روشهایی که ارتباط این برنامه ها را با مخاطب ناشنوا تامین می کند،مورد بررسی قرار داده است.در این راستا پس از پرداختن به راههایی که تا به امروز در جهان مورد استفاده قرار گرفته،مشخص شد برنامه سازی تلویزیونی برای ناشنوایان فقط با دو روش زبان اشاره(رابط)و زیرنویس به صورت همزمان و یا مجزا،آن هم در ساعاتی محدود صورت گرفته است و هیچگاه در این مدت سعی نشده از اصلی ترین قدرت تلویزیون یعنی زبان تصویر و پردازش آن بر اساس ویژگیهای ناشنوا که از قدرت بینایی بالایی هم نسبت به سایر افراد برخوردار است،استفاده شود تا بتواند هم از ساعات و برنامه های ویژه ی خودش استفاده کند و هم از سایر برنامه ها بهره ببرد. بنابراین برای رسیدن به الگویِ جدید برنامه سازی برای ناشنوا که تنها شامل المان های تصویری است،ابتدا بررسی و انطباق ویژگی های فردی ناشنوا و رمزگان بصری انجام شدو سپس این الگوی جدید با روش آزمایشی-پیمایشی و به کمک جامعه ی آماری(سه گروه از ناشنوایان مطلق)مورد آزمون قرار گرفت و این نتیجه دریافت شد که میانگین میزان درک از فیلم گروه اول،از دو گروه دیگر یعنی مخاطبانی که فیلم را با وجود رابط و زیرنویس مشاهده کردند و آنها که بدون رابط و زیرنویس دیدند،بیشتر است.