تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیرهشت هفته تمرین ورزشی در محدوده بین آستانه ی هوازی و آستانه بی هوازی بر متغیر های قلبی- تنفسی مردان جوان غیرفعال انجام شد. روش تحقیق: بدین منظور20 مرد غیر فعال با میانگین سنی 01/1±44/20سال، قد 97/5±67/179سانتی متر و توده بدن 83/3 ± 75/70 کیلوگرم به طور تصادفی در دو گروه تجربی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. آزمودنی ها در سه مرحله (پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون) آزمون فزاینده نوارگردان را برای تعیین شاخص های قلبی-تنفسی اجرا کردند. داده ها با روش اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری (05/0 p<) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: تغییرات معنی داری در vo2max،hrmax ، petco2، peto2متعاقب تمرین ذکر شده وجود نداشت. اما vvo2max، rer به گونه ای معنی دار افزایش یافت (05/0p< ). به علاوه، کاهش معنی داری در ضربان قلب و فشار خون سیستول و دیاستول در گروه تمرینی وجود داشت (05/0p< ). همچنین تفاوت هایی در متغییرهای اندازه گیری شده بین گروه تمرینی و کنترل وجود داشت اما معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که، تمرین ورزشی فاکتور های قلبی- تنفسی مورد نظر را بهبود می بخشد، اما تمرین با شدتی بالاتر نسبت به شدت 75% در بهبود متغیر های قلبی - تنفسی مردان تمرین نکرده موثرتر است.