مقدمه: رزیستین هورمونی پلی پپتیدی متعلق به خانواده مولکولهای شبه رزیستین می باشد. در خصوص میزان سرمی رزیستین در اختلالات تیروئیدی شامل پرکاری تیروئیدی و کم کاری تیروئید، نتایج ناهمسویی گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی سطح رزیستین در بیماران پرکار تیروئیدی و کم کارتیروئیدی و ارتباط این نتایج با وزن و شاخص توده بدنی بود. مواد و روشها: تعداد 82 بیمار مبتلا به اختلال تیروئید (34 بیمار پرکارتیروئید و 48 بیمار کم کارتیروئیدی) همچنین 80 فرد سالم به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. سطح سرمی هورمونهای رزیستین، تیروتروپین و تیروکسین به روش الایزا سنجیده شد. قد و وزن افراد نیز جهت محاسبه شاخص توده بدنی اندازگیری شد. یافته ها: در بیماران پرکارتیروئیدی و کم کارتیروئیدی سطح رزیستین بطور معنی داری بالاتر از افراد گروه کنترل بود. میزان رزیستین ارتباطی با شاخص توده بدنی، سن و سطوح هورمون های تیروئیدی نداشت. در بیماران کم کارتیروئیدی شاخص توده بدنی ارتباطی مثبت با tsh و ارتباطی منفی با t4 داشت و شاخص توده بدنی نیز افزایش یافت. نتیجه گیری: از افزایش میزان هورمون رزیستین در تختلالات تیروئیدی، احتمالا بتوان از سنجش این هورمون در تایید یا تشخیص اختلالات تیروئیدی استفاده نمود. کلمات کلیدی: رزیستین، کم کاری تیروئیدی، پرکاری تیروئیدی، تیروتروپین، تیروکسین و شاخص توده بدنی.

هیپوتالاموس مرکز اصلی تظیم اشتها و تعادل انرژی است. فعالیت بدنی و ورزش قادر است تعادل انرژی را در جهت منفی شدن برهم زند. نسفاتین-1 ازجمله نوروپپتیدهای تنظیم کننده¬ی اشتها است که توسط هیپوتالاموس تولید شده و نقش مهمی در برقراری تعادل انرژی ایفا می¬کند. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر بیان ژن نسفاتین-1 و غلظت آن در هیپوتالاموس مغز، کبد و عضله نعلی موش¬های صحرایی نر بوده است. بدین منظور، 12 سر موش صحرایی نر به¬طور تصادفی به ? گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین با شدت 20 متر در دقیقه (معادل 55-50 درصدvo2 max )، به¬مدت ?? دقیقه، ? روز در هفته و در مجموع 8 هفته روی نوار گردان تمرین کردند. حیوانات 72 ساعت پس از آخرین جلسه¬¬ی تمرین بیهوش شدند. نمونه برداری جهت تعیین بیان ژن، غلظت نسفاتین-1 و گلیکوژن به روش¬هایrt-pcr ، الایزا (elisa) و رنگ سنجی انجام شد. غذا 4 ساعت قبل از آزمایش از قفس بر داشته شد. داده¬ها با استفاده از تی-غیر وابسته تحلیل گردید. این پژوهش نشان داد تمرین استقامتی منجر به بیان ژن نسفاتین-1/نوکلئوبایندین-2 در بافت¬ها¬ی هیپوتالاموس، کبد و عضله گردید، اما این تغییرات تنها در عضله معنی¬دار بود. هم¬چنین سطح غلظت نسفاتین-1 در هیپوتالاموس و عضله در نتیجه¬ی تمرین به¬ترتیب، کاهش و افزایش غیر معنی¬دار داشت. از دیگر یافته¬های تحقیق حاضر، افزایش معنی¬دار گلیگوژن کبدی و نیز کاهش معنی¬دار atp هیپوتالاموس متعاقب 8 هفته تمرین استقامتی بود. پژوهش حاضر برای نخستین بار نشان داد که تمرین استقامتی با شدت کم، موجب تغییرات بیان ژن نوکلئوبایندین-2/نسفاتین-1 و غلظت آن در بافت¬های متابولیکی گشته که با تغییرات معنی¬داری در منابع انرژی همراه گردید. به¬نظر می¬رسد که در شرایط پژوهشی حاضر، احتمالا تمرین اثری شبه ناشتایی و گرسنگی، بر بیان و غلظت نسفاتین-1 بافتی داشته است و بهبود نسبی شرایط انرژی کبد و عضله بر افزایش بیان ژن اثرگذار باشد. این در حالی است که atp به¬عنوان نمایان¬گر شارژ انرژی کبدی، در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشت.