هدف از این پژوهش بررسی تاثیر 20 جلسه آب درمانی بر درد و فعالیت الکتریکی عضلات منتخب چهارسررانی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو بود. بدین منظور تعداد 30 نفر از بیمارانی که مبتلا به استئوارتریت متوسط زانو بودند و به پزشک متخصص ارتوپدی مراجعه کرده بودند بعنوان نمونه انتخاب، و در دو گروه آب درمانی و کنترل قرار گرفتند. 1 هفته قبل از تمرینات ورزشی در آب فعالیت الکتریکی عضلات منتخب چهارسررانی پای بیماران در زاویه 60 درجه، با استفاده از دستگاه emg و همچنین شدت درد بیماران، اندازه گیری و ثبت شد. گروه آب درمانی تمرینات ورزش در آب را به مدت 4 هفته، هر هفته 5 جلسه و بطور متوسط هر جلسه 50 دقیقه تمرینات را انجام دادند. بعد از گذشت 5 هفته و انجام 20 جلسه تمرینات ورزش در آب، فعالیت الکتریکی عضلات منتخب چهارسررانی و شدت درد هر دو گروه مجدداً اندازه گیری و ثبت شد. بعد از جمع آوری اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون، به منظور بررسی و مقایسه درون گروهی و برون گروهی، روش آماری تی همبسته و تی مستقل مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد با اینکه 4 هفته تمرینات ورزش در آب باعث افزایش معناداری در فعالیت الکتریکی عضلات منتخب چهارسررانی نشد اما باعث افزایش میانگین فعالیت الکتریکی این عضلات شد. همچنین نتایج شدت درد نشان داد که این تمرینات باعش کاهش شدت درد این بیماران پس از تمرینات ورزش در آب شد(001/0=p). نتایج این پژوهش نشان داد که انجام تمرینات ورزش در آب توسط بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو به طور کامل امکان پذیر و راحت می¬باشد. همچنین کم شدن فشار وارده بر مفاصل مبتلا، انجام ورزش با صدمه کمتر توسط بیماران از مزایای تمرینات ورزش در آب است. با توجه به اینکه در تحقیق حاضر آب درمانی باعث کاهش شدت درد و علایم بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو شد، می¬توان این روش درمانی را به عنوان روشی موثر برای بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو تجویز نمود.

چکیده فارسی پایان نامه: زمینه و اهداف: حرکت درمانی به عنوان یکی از روش های کاهش درد و افزایش قدرت عضلات در بیماران مبتلا به کمردرد می باشد که در این زمینه برنامه هایی از جمله حرکت درمانی در آب وجود دارد. هدف از این مطالعه تأثیر یک برنامه حرکت درمانی در آب بر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلانی و شدت درد در مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد. مواد و روش ها: 30 بیمار مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی به صورت تصادفی در یکی ازدو گروه حرکت درمانی در آب (15) و کنترل (15) قرار گرفتند. حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات ارکتوراسپاین کمری و شدت درد قبل و بعد از درمان از دو گروه اندازه گیری شد. برنامه حرکت درمانی در آب شامل 24 جلسه تمرین طی 6 هفته و هفته ای 4 جلسه و هر جلسه تقریباً یک ساعت بود. گروه کنترل هیچگونه فعالیت خاصی نداشتند. داده ها با استفاده از آزمون هایt مستقل و همبسته در سطح معناداری (0?/?>p) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: حداکثر فعالیت الکتریکی عضله ارکتوراسپاین کمری فوقانی و تحتانی سمت راست و چپ قبل و بعد از حرکت درمانی در آب از لحاظ آماری اختلاف معناداری را نشان نداد(0?/?<p)، اما در مورد شاخص درد در بین دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده گردید(0?/?>p) نتیجه گیری: حرکت درمانی در آب بر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات کمری مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی تأثیر معناداری نداشت اما این متد درمانی باعث کاهش معنادار شدت درد در این بیماران می شود که این اثر ممکن است به دلیل عوامل عصبی و فیزیولوژیکی در بدن باشد.