تبدیل بی برنامه روستاها به شهر و افزایش نرخ شهرنشینی که بیشتر با دیدی سیاسی نه شهرسازی تحت تاثیر قوانین تقسیمات کشوری در دهه های اخیر در کشور فزونی یافته است، موجب گشته تا با شهرهایی مواجه شویم که نمی توان عنوان شهر و یا روستا را به آن ها اطلاق نمود. این سکونتگاه ها که خصوصیات شهر و روستا را توأماً در خود دارند، به دلیل عدم تعریف جایگاه حقوقی و قانونی در نظام سیاسی و برنامه ریزی کشور و به تبع آن فقدان الگوی توسعه مناسب با مشکلاتی در ابعاد مختلف مواجه شده اند. به نظر می رسد اگر این آبادی ها در گروه جدیدی از سکونتگاه ها تحت عنوان روستاشهر تعریف شوند، می توان با ارائه الگوی توسعه مناسب، وضعیت کنونی را بهتر مدیریت و برنامه ریزی نمود. این درحالی ست که ضرورت این مسئله در شهرهای کشاورزی-محور شمال کشور با توجه به وجود اراضی باارزش بیشتر احساس می شود. بنابراین در این پژوهش باهدف تبیین مفهوم روستاشهر در نظام سیاسی و برنامه ریزی کشور، شاخص های روستاشهری به منظور تمیز روستاشهر از شهر و روستا تعریف می شوند. این شاخص ها با استفاده از مطالعات تحلیلی-تطبیقی مستخرج از مفاهیم و مطالعات پژوهش و همچنین شرایط بومی کشور تدوین شده اند. علاوه براین، منطقه روستاشهری ازطریق روش تحلیل جریان ها در ارتباط با حوزه نفوذ آن ها تعیین می شود. در نتیجه شهر کیاکلا با استفاده از شاخص های ارائه شده و همچنین تعیین منطقه روستاشهری بررسی گردید؛ و نتایج حاکی از آن است که کیاکلا نه شهر، نه روستا بلکه یک روستاشهر می باشد. بنابراین بهترین الگوی توسعه برای آن، الگوی توسعه روستاشهری است. روش به کار رفته در تحقیق، از منظر شیوه کار، روش توصیفی-تحلیلی و از نظر هدف، کاربردی می باشد.