این مطالعه بر روی 14 نفر از فارسی آموزان انجام شده و پس از انجام آزمون تی بر روی داده های حاصل از مصاحبه های ساختارمند، مشخص شد که: 1) در صورت عدم دسترسی به مشخصه های شخص و شمار در زبان اول، فراگیری و دسترسی به این مشخصه ها در زبان دوم که در این پژوهش زبان فارسی است، نیز وجود ندارد. برای بررسی این موضوع، عملکرد فارسی آموزان در زمینه مطابقت، در دو گروه با یکدیگر مقایسه شده است. یک گروه دارای زبان اول تصریف پذیر و گروه دیگر دارای زبان اولِ تصریف ناپذیر است. طبق آزمون تی، دو گروه تفاوت معناداری دارند. 2)در جمله هایی که در آنها ضمیراندازی صورت گرفته و فاعل به طور آشکار در جمله وجود ندارد، میزان خطای مطابقت بیشتر از زمانی است که فاعل به طور آشکار در جمله حضور دارد. برای حصول چنین نتیجه ای، عملکرد فارسی آموزان در دو گروه از جملات (جملات دارای ضمیراندازی و جملات فاقد ضمیراندازی) مورد مقایسه قرار گرفت. آزمون تی وابسته نشاندهنده معنادار بودن تفاوت عملکردها بود. 3) میزان خطای مطابقت زمانی که در جمله علاوه بر فاعل، ضمیر شخصی غیرفاعلی وجود دارد، بیشتر از زمانی است که در جمله تنها فاعل وجود دارد و جمله فاقد ضمیرشخصی غیرفاعلی است. برای بررسی این مطلب، عملکرد فارسی آموزان در دو گروه از جملات (جملات دارای ضمیرشخصی غیرفاعلی و جملات فاقد ضمیرشخصی غیرفاعلی) مورد مقایسه قرار گرفت.آزمون تی وابسته نشاندهنده معنادار بودن تفاوت عملکردها بود. 4)جمله هایی که دارای فاعل آشکار هستند، حتی با وجود عدم رعایت مطابقت، می توانند معنا را انتقال دهند و دارای تعبیر معنایی باشند. به عبارت دیگر، مشخصه های فای فاعل که طبق برنامه کمینه گرا همواره قابل خوانش می باشند، می توانند در زمان ارزش گذاری نادرست مشخصه های فعل، معنای شخص و شمار را انتقال دهند. پس در این موارد، جمله در بخش نحو تعبیرناپذیر است اما در بخش معنا تعبیرپذیر و قابل خوانش است. پس تعبیرپذیری نحوی و معنایی مستقل از یکدیگر عمل می کنند. در این بخش و برای بررسی این مطلب، از تحلیل کیفی استفاده شده است.