از بیماریهای خطرناک باکتریایی سیب زمینی که در سالهای اخیر موجب خسارات زیادی به این محصول گردیده بیماری پوسیدگی نرم و پژمردگی باکتریایی می باشند. دستیابی به مواد ضدباکتریایی طبیعی برای کنترل عوامل بیماری زای گیاهی به ویژه با توجه به مقاومت روز افزون باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک ها و عوارض جانبی آنتی بیوتیک ها، امری ضروری به نظر می رسد. در این راستا استفاده از ترکیبات گیاهی به عنوان عوامل ضدمیکروبی طبیعی، مورد توجه فراوان قرار گرفته است. در این تحقیق اثرات بازدارندگی اسانس گیاهان دارویی گشنیز، آویشن باغی، زیره سبز و رزماری با روش دیسک کاغذی بر روی باکتری های ralstonia solanacearum، pectobacterium carotovorum و escherichia coli بررسی شدند. اثر غلظت های 0 (شاهد)، 5، 10، 25، 50، 75 و 100% اسانس های این گیاهان روی باکتری ها بررسی شد. برای تعیین حداقل غلظت بازدارندگی و حداقل غلظت باکتری کشی از روش رقت لوله ای استفاده شد. در بررسی های گلخانه ای اسانس این گیاه با غلظت 5/0% بر روی بوته های آلوده پاشیده شد. مقایسه میانگین ها بر اساس آزمون چند دامنه ای دانکن (نرم افزارmstat-c)صورت گرفت. نتایج نشان داد که اسانس آویشن باغی با ایجاد هاله بازدارندگی به قطر 8/34 میلی متر و حداقل غلظت بازدارندگی 5% در مقایسه با سایر اسانس های مورد آزمون دارای بیشترین فعالیت ضدباکتریایی بود. پس از آویشن باغی به ترتیب گشنیز، زیره سبز و رزماری اثر ضدباکتریایی داشتند. از گیاه چای ترش اسانس استخراج نشد. نتایج آزمایش های گلخانه ای نشان داد که اسانس آویشن باغی به میزان 65% از بروز بیماری پژمردگی باکتریایی سیب زمینی جلوگیری کرد. بنابراین می توان گفت اسانس آویشن باغی می تواند با داشتن پتانسیل ضدباکتریایی مناسب، به عنوان عامل بازدارنده در مدیریت بیماری پژمردگی گیاه سیب زمینی بکار گرفته شود.

امروزه در حیطه غذاهای فراسودمند به پروبیوتیک ها و پری بیوتیک ها توجه بیشتری می شود، در عین حال هر دو گروه در بهبود و حفظ تعادل میکروبی سیستم گوارشی نقش داشته و پتانسیل کاربردی خوبی در صنایع غذایی و کمک به حفظ سلامت عمومی دارند، از این رو عرضه این گروه از فراورده های غذایی به سرعت در حال گسترش است. اثرات بازدارندگی پروبیوتیک ها بر پاتوژن ها در طی مدت زمان نگه داری مواد غذایی و پس از آن در دستگاه گوارشی دارای اهمیت ویژه ای است. دو ویژگی بنیادی در سوش های پروبیوتیک مقاومت به شرایط اسیدی و نمک های صفراوی است که می تواند نشان دهنده بقای سوش مد نظر در طول لوله گوارشی و رسیدن به کولن و ایجاد اثرات مثبت باشد. همچنین بقای سوش های پروبیوتیک در طی استرس های گوارشی می تواند تحت تاثیر ترکیب غذایی حامل قرار گیرد. بنابراین در این پژوهش فروکتان های اینولین که ترکیبات غذایی طبیعی هستند، از دو گیاه دارویی کاسنی غیر بومی و سیب زمینی ترشی بومی به روش انتشار در آب داغ و رسوب با اتانول استخراج شد. خصوصیات اینولین های استخراجی مانند درصد قند احیاء، خاکستر و متوسط درجه پلیمریزاسیون با یکدیگر و با اینولین کاسنی استاندارد درجه آزمایشگاهی مقایسه شد. به منظور امکان ارائه ترکیب سین بیوتیکی موثر، اثر فروکتان های اینولین و گلوکز بر رشد و زنده مانی دو سوش لاکتوباسیلوس (lb. casei ptcc1608 و lb. rhamnosus ptcc1637) در ph اسیدی معده (4، 2/5) و 6/2=ph به عنوان کنترل و غلظت های مختلف نمک های صفراوی (0، 0/3، 0/5، 1 و 1/5 درصد) در محیط کشت خالص مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین اثر اینولین و گلوکز بر بازدارندگی اشرشیاکلی o157:h7 به عنوان پاتوژن مواد غذایی به روش چاهک بررسی شد. در شرایط اسیدی اینولین کاسنی و استاندارد در زنده مانی سوش های مد نظر اثر مشابه گلوکز و در مواردی به طور معنی داری اثر بیشتری از گلوکز داشتند. در حضور نمک های صفراوی اثر متوسط درجه پلیمریزاسیون مشخص تر بود و در غلظت های بالاتر صفرا زنجیره های بلند تر اثر کمتری از گلوکز داشتند. همچنین با وجود اینکه گلوکز اثر بازدارندگی بیشتری از سایر تیمارها نشان داد، اینولین کاسنی و استاندارد نیز اثر بازدارندگی قابل قبولی نشان دادند.