گلایول یکی از مهمترین گل های بریده جهان محسوب می شود. استان خوزستان در تولید گل و گیاهان زینتی همواره جزء استان های برتر کشور می باشد. در این آزمایش اثرات کاربرد جیبرلین بر روی رشد و نمو گل گلایول مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش در قالب طرح فاکتوریل با دو فاکتور روش کاربرد جیبرلین (خیساندن و اسپری) با چهار سطح (0، 100، 200 و 300 پی پی ام) بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سال 90-1389 در دانشگاه شهید چمران اهواز انجام گرفت. در روش خیساندن پداژک ها قبل از کشت به مدت 24 ساعت در غلظت های مورد استفاده خیسانده شدند. تیمار اسپری 50 روز بعد از کشت روی گلایول اعمال شد. این آزمایش شامل چهار تکرار بود. در این پژوهش برخی از صفات مهم که در درجه بندی گل های شاخه بریده مورد استفاده قرار می گیرد مانند ارتفاع گیاه، طول محور سنبله و تعداد گلچه مورد بررسی قرار گرفت. همچنین صفاتی دیگری از قبیل سطح برگ، مقدار کلروفیل، درصد و سرعت سبز شدن، قطر ساقه، قطر گلچه، شاخص رنگ، تعداد برگ، زمان سبز شدن، وزن تر و وزن خشک و زمان ظهور شاخه گل دهنده مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده از آزمایش بیان گر این بود که خیساندن پداژک ها با جیبرلین بر روی برخی از صفات مانند درصد سبز شدن، سرعت سبز شدن و زمان سبز شدن و اسپری جیبرلین بر برخی صفات دیگر مانند ارتفاع گیاه و سطح برگ تاثیر معنی دار داشت. مقایسه میانگین ها نشان داد که غلظت جیبرلین مورد استفاده هم بر روی صفات اندازه گیری شده اثرات معنی داری داشت. درصد و سرعت سبز شدن در هر چهار غلظت مورد استفاده در روش خیساندن تفاوت معنی داری نسبت به روش اسپری نشان داد. همچنین نتایج نشان داد که جیبرلین مدت زمان لازم برای سبز شدن را کاهش می دهد. کمترین مدت زمان لازم برای سبز شدن پداژه در تیمار خیساندن با غلظت 200 پی پی ام بود که در این تیمار مدت زمان لازم 25/8 بود و بیشترین زمان مربوط به پداژه هایی بود که بدون خیساندن کشت شده بودند. بیشترین تعداد برگ را تیمار خیساندن با غلظت 300 پی پی ام به خود اختصاص داده است. همچنین بیشترین ارتفاع گیاه در روش اسپری با غلظت 300 پی پی ام مشاهده شد. همچنین نتایج نشان داد که اسپری گیاهان با جیبرلین باعث کاهش مقدار کلروفیل برگ ها در گلایول گردید. که در این صفت تیمار گلایول با جیبرلین به روش اسپری و با غلظت 300 پی پی ام کمترین مقدار کلروفیل را به خود اختصاص داد. کمترین زمان مورد نیاز برای ظهور شاخه گل دهنده در تیمار خیساندن با 200 پی پی ام مشاهده شد که برابر با 2/100 بود. قطر ساقه نیز تحت تاثیر غلظت و روش کاربرد جیبرلین قرار گرفت و در تیمار اسپری با غلظت 200 پی پی ام قطر ساقه مشاهده شده 2/11 میلی متر بود که نسبت به تیمارهای دیگر بیشتر بود و تفاوت معنی داری از خود نشان داد. طول محور سنبله که به عنوان مهمترین صفت در گل های بریده محسوب می شود در تیمار اسپری با غلظت 200 پی پی ام بیشترین مقدار را به خود اختصاص داد. سطح برگ نیز تحت تاثیر کاربرد جیبرلین قرار گرفت و بیشترین مقدار سطح برگ در تیمار اسپری با غلظت 200 پی پی ام مشاهده شد. بیشترین وزن تر و خشک در روش اسپری نسبت به خیساندن مشاهده شد.