تشبیه آن است که کسی یا چیزی را از نظر داشتن صفت یا صفاتی به کسی یا چیزی دیگر که آن صفت یا صفات را داراست، مانند کنیم. بهره گیری و دستمایه قرار دادن اندام های انسانی؛ نظیر زلف، قدو قامت، روی، دندان، لب، دهان، دل، خط، دست وکف وتشبیه آنها به عناصر دیگر و شکل گیری صورخیال زیبا دراشعار شاعران سبک خراسانی نمود چشم گیری دارد. وقتی پای معشوق ومحبوب به میان می آید، زلف مانند ریحان، مشک، غالیه، سنبل و زنجیر؛ قامت هم چون سرو، شمشاد و صنوبر؛ چشم مثل بادام و نرگس؛ لب مانند عقیق، لعل، مرجان ولاله؛ رخسارچون گل، گلنار، ارغوان، دیبا،خورشید و ماه و مژگان به صورت خار،تیر وخدنگ جلوه می یابند. و وقتی سخن از عاشق است ،قدوقامت به تناسب، به صورت کمان، چنبر، درونه، چوگان، نون و دال و روی او چون گل شنبلید و زعفران به تصویر در می آید. تشبیه اندامهای انسانی با توجه به اهداف و مقاصد شاعر، صورت های مختلف می یابد ، چنان که مثلاً وقتی روح حماسی در شعر حاکم است، عناصری مانند کمند ، کمان ، شمشیر و خدنگ مشبّهٌ به قرار می گیرد. در مدح ممدوح ؛ دل ، دریا؛ کف ، کان گوهرو سیم و زراست. در این رساله سعی شده است ، اندام ها ی انسانی بر مبنای مشبّهٌ به ها، در دیوان ها ی اشعار شاعرانی نظیر رودکی، دقیقی، کسائی مروزی ، فرّخی سیستانی، عنصری بلخی ، منوچهری دامغانی ، فخرالدّین اسعد گرگانی، بابا طاهرهمدانی، قطران تبریزی، ناصر خسرو قبادیانی و مسعود سعد سلمان؛ با ذکر شواهد مکفی، مورد بررسی و تحلیل وتبیین قرار گیرد.