مکالمه به مثابه ی قلب زندگی اجتماعی انسان مهمترین جنبه ی تعاملات زبانی می باشد. فراپیام روح جاری هر مکالمه می باشد که می تواند در درک و تبیین کارکرد نظام مند رخدادهای زبانی مانند هم پوشی، وقفه و جز آن نقش بسزایی داشته باشد. هدف این پژوهش اثبات ارتباط معنادار بین مشخصه های فراپیام یک مکالمه- درخواست، صمیمیت، شوخی و...- و نحوه ی برداشت طرفین مکالمه از این رخدادهای زبانی است. درگیری تنگاتنگی بین پایداری یک ارتباط دو طرفه در یک تعامل و نگرش ما به این رخدادها وجود دارد. یکی دیگر از یافته های این پژوهش مطرح نمودن حالتی از خطاب قراردادن در فارسی محاوره ای می باشد که مختص زبان فارسی است. در بسیاری از زبان ها برای خطاب قراردادن در حالتی غیررسمی از ضمیر دوم شخص مفرد و فعل مفرد استفاده می شود و برای حالت رسمی از ضمیر دوم شخص جمع و فعل جمع استفاده می شود در زبان فارسی محاوره ای حالتی وجود دارد که یکی از طرفین مکالمه از ضمیر دوم شخص جمع و فعل مفرد استفاده می کند این پژوهش تعامل هایی را مطرح می کند که فراپیام های آنها باعث وقوع چنین حالتی می شود. بخش گسترده ای از پیکره این پژوهش از داده های ارائه شده در رساله ی دکتری محرابی (1388) مستخرج شده است. این داده ها با در نظر گرفتن مقوله های هم پوشی، وقفه و نحوه ی خطاب قراردادن و ارتباط آن با مشخصه های فراپیام به روش آمار استنباطی مورد بررسی قرار گرفت. و فرضیه های تحقیق مبنی بر وجود رابطه ی معنی دار بین مشخصه های فراپیام و موارد فوق اثبات گردید.

جنگاوری و مبارزه همواره بخشی جدا نشدنی از تاریخ بشر بوده است .ایران نیز به دلیل موقعیت حساس و جغرافیای سیاسی پر مخاطره خود دائما درگیر نبردهایی در مرزهای خود بوده است و به همین دلیل نظامی گری و ارتش همواره نقش و سهم بزرگی از تاریخ ایران به خصوص در دوران باستان دارد. موضوع پژوهش پیش رو بررسی جنگاوری و ساختار ارتش در دوران های پارتی و ساسانی و مقایسه این دو است. این پژوهش سعی بر آن دارد تا ابتدا با بررسی تاریخ این دوران با رویکردی نظامی توصیف کلی از تاریخ نظامی این دولت ها ارائه داده و سپس به بررسی ابعاد مختلف نظامی گری و وضعیت نیروهای مسلح در این دوران می پردازد. بررسی انجام شده با تمرکز مباحثی مانند واحدهای مختلف هر ارتش و طبقات تشکیل دهنده آن واحدها ،تجهیزات و تسلیحات ،نحوه آرایش نبرد و تاکتیک ها،سلسله مراتب و درجات نظامی ،نقش واحدهای آمادگاری و پزشکی و ستون پنجم و هم چنین نقش سایر نهادها و کنش های اجتماعی بر ارتش های آن دوران ها به بررسی جداگانه هرکدام از این ارتش ها می پردازد و سپس با کنار هم قرار دادن این دو به مقایسه آنها در زمینه های مختلف پرداخته و نقاط قوت و ضعف هر کدام را بازگو می نماید. برای نیل به این مقصود از منابع دسته اول مانند نوشته های مورخان رومی و عرب،آثار پهلوی ،آثار باستان شناسی و بسیاری از منابع دسته دوم مانند آثار مورخین غربی و ایرانی و هم چنین آخرین پژوهش های انجام شده در این زمینه استفاده شده است.