سیستم تعقیب پستی و بلندی های زمین و اجتناب از برخورد با موانع از جمله اجزای سیستم های ناوبری پیشرفته در هواپیماها، بالگردها و اشیاء پرنده بدون سرنشین می باشد. در سال های اخیر، از بین روش های مختلف، استفاده از سیستم های ناوبری مبتنی بر بینایی به دلیل ویژگی های خاص آن بیشتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. در این راستا، الهام گرفتن از موجودات زنده و الگو برداری از سیستم های ناوبری آنها می تواند راه کارهای مناسبی ارائه دهد. در این پایان نامه، با الگوبرداری از چشم مرکب حشرات پرنده، یک سیستم الکترواپتیکی که همچون دوربینی با زاویه دید همه جهته عمل می کند، طراحی و ساخته شده است. سیستم ساخته شده، شامل حسگرهای حساس به نور می باشد که در یک سطح نیم کروی با ساختاری کاملاً ماژولار گسترده شده اند و ترکیب آنها، چشم مرکب را تشکیل می دهد. اطلاعات نوری دریافتی از حسگرها در اختیار پردازشگری قرار گرفته و پس از پردازش های اولیه به پردازنده اصلی ارسال می شود. الگوریتم های پیاده سازی شده در سیستم، اجسام و موانع را با استخراج حرکت در تصویر با استفاده از شار نوری تشخیص می دهند. با استفاده از برنامه های نوشته شده، اطلاعات دریافتی تحلیل شده و فرامین کنترلی لازم صادر می شوند. همچنین اطلاعات دریافتی از حسگرها به تصویر تبدیل شده و در کامپیوتر نمایش داده می شوند. طرح ارائه شده، دارای مزایایی نسبت به طرح های مشابه دیگر است که آنرا برای استفاده در سیستم های رباتیک و اشیاء پرنده بدون سرنشین مطلوب می سازد از جمله این مزایا می توان به وزن پایین، کمتر از 500 گرم، حجم کم، کمتر از 15 سانتیمتر مکعب، و توان مصرفی پایین، کمتر از 300 میلی وات، و سرعت عکس العمل بالای آن، نرخ تصویربرداری تا 45 فریم در ثانیه، اشاره نمود که نسبت به کارهای مشابه بهبود قابل ملاحظه ای دارد.

ملت سازی و ایجاد هویت سیاسی مشترک از موضوعات حائز اهمیت در جامعه شناسی سیاسی و نظریات توسعه است که برای جوامع در حال توسعه و از جمله برای ایران قرن بیستم از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. حل بحران هویت و ایجاد حس ملی واحد، اولین گام در توسعه اجتماعی و سیاسی و حرکت در جهت حل بحرانهای مشروعیت و مشارکت محسوب می شود. از آنجا که جامعه حال حاضر ایران دچار چنین چالشهایی است. به دنبال پاسخ به این سوال اصلی می باشیم که: ((هویت مشترک سیاسی و وفاق ملی ایران از مشروطیت به این سو چگونه شکل گرفته و چرا در برهه هایی از تاریخ معاصر دچار بحران شده است؟))مفروض ما این است که هویت ایرانی از دوره ساسانی و با توسل به مولفه هایی از قبیل سرزمین و مفهوم فرشاهی و ایرانشهر، اقوام همخونی ایرانی، زبان و دین مشترک توسط حاکمان ساسانی و به یاری مویدان زرتشتی پایه گذاری شد و تا دوره معاصر (نهضت مشروطیت) با فراز و نشیبهای بسیار و با تغییرات و جابجائیهایی در مولفه های متشکله آن، پیش آمد. پس از نهضت مشروطیت و به خصوص در دوره پهلوی تحت تاثیر شرایط خاص داخلی و بین المللی و در طی فرایند مدرنیزاسیون و سکولاریسم، ((ملت سازی)) با تکیه بر ناسیونالیسم متکی بر نژاد آریایی، زبان فارسی و تاریخ ایران باستان همراه با دین زدایی از جامعه، اولویت یافت. رسالتهای دوره پهلوی در سه محور شبه مدرنیسم، سکولاریسم و ناسیونالیسم خلاصه شد و براین اساس پایه دینی هویت ایرانی متزلزل گشت و ((ایرانیت)) در مقابل ((اسلامیت)) قرار گرفت. یکسو نگری در تبیین هویت ملی ایران وفاق اجتماعی را بر هم زد و دین زدایی از جامعه سبب واکنش طرفداران هویت دینی شد که در نهایت به صورت انقلاب اسلامی ظهور یافت. از سوی دیگر در دهه اول پس از انقلاب، تحت تاثیر ذهنیت شکل گرفته در دوره پهلوی و افراط گری های انقلابی، پایه ((ایرانیت)) جامعه تا حدی به سستی گرایید و منافع و افتخارات ملی (ایرانی) تحت الشعاع آرمانهای دینی قرار گرفت که این وضعیت نیز به دلیل یکسونگرانه بودن، وفاق اجتماعی را متزلزل ساخت. لکن از دهه دوم انقلاب به تدریج افراط گری های دین مدارانه رو به تعدیل نهاده و فرایندی شکل گرفته که درطی آن (ایرانیت) و (اسلامیت) به موازات هم مطرح می گردد و نوعی هویت ایرانی - اسلامی شکل می گیرد. لذا علت اصلی پدیداری بحران هویت در سطوح مختلف زندگی جمعی و تزلزل وفاق اجتماعی و ملی در برهه هایی از تاریخ معاصر ایران، اتخاذ راه حلهای یکسونگر در تبیین هویت ملی بوده است.