اساس دعوت ائمه اطهار اخلاق است و سیره عملی ائمه اطهار نیز تأکید بر ادامه و احیای مکارم اخلاقی می باشد. دوران زندگی ائمه شیعه از سال 11 تا پایان سال 148 هجری قمری ؛ بجز دوره امامت امام علی(ع) ، از امامت امام حسن (ع) تا امام صادق(ع) با حکومت بنی امیه ، و از سال 132 تا 148 ه ق که هم زمان با امامت امام صادق نیز می باشد، با حکومت عباسیان مصادف می باشد. این مدت که 137 سال به طول انجامید ، از جهات فکری، فرهنگی، سیاسی ، اجتماعی و... اهمیّت خاصی دارد. لذا تحلیل سیره عملی این ذوات مقدسه در این دوران و جمع آوری همه رفتارهایی که در مقام اثرگذاری بر شخصیت و رفتار دیگران از آنان گزارش شده است، می تواند ذخیره گرانبهایی در بازشناسی و پژوهش در زمینه تربیت اسلامی باشد. پژوهش حاضر که به منظور تحقق این هدف و با عنوان بررسی سیره عملی ائمه از سال 11 تا پایان 148 ه ق صورت پذیرفت، در صدد است ضمن بازخوانی فضای فکری و سیاسی و اجتماعی و فرهنگی دوران یادشده و ترسیم نقش موثر این ائمه در زمان خویش، به واکاوی روش های این بزرگواران در برخورد با پدیده های اجتماعی و ارائه اصول اخلاقی و تربیتی آن ها در این زمینه بپردازد و بیان نماید که تلاش آن ها برای احیای سیره نبوی و اصلاح همه جانبه امت اسلامی بود. به این منظور ، در هر بخش که مربوط به یکی از ائمه می باشد، پس از بیان اوضاع سیاسی ، اجتماعی و فضای فکری و فرهنگی ائمه در آن دوره، اقدامات و اصلاحات آن ها در اجتماع و اصول اخلاقی و تربیتی که ائمه در جامعه و در برخورد با حکام رعایت می کردند، و همچنین نتایجی که این اصول به دنبال داشت، بیان شده است.

سفرنامههای دوره صفوی، صرف نظر از نقایص محتوایی و روش شناختی، از اسناد معتبر تاریخی در شرح آداب و رسوم و فرهنگ و اجتماع ایرانیان این عصر محسوب می شوند. این آثار از دید ناظرانی نگاشته شده اند که با تصویر سازی ایران دوره صفوی بنیادهای شناخت نسبت به فرهنگ و اجتماع و جهان ایرانی را در ذهن و ضمیر مخاطبانشان استوار ساختند. در این پژوهش، اوضاع فرهنگی و اجتماعی ایرانیان عصر صفوی از نگاه ناظران اروپایی بررسی شده و وجوه تشابه و تفاوت نگاهشان با هم مقایسه شده است. در فصل های مختلف این پژوهش، به مسائل مختلف فرهنگی و اجتماعی ایرانیان این دوره از جمله مذهب، ویژگی های اخلاقی، جشن ها و آئین ها، خرافات، مواد مخدر، وضعیت زنان، ورزش ها، بازی ها، سرگرمی ها، پوشاک، از نگاه ناظران اروپایی، پرداخته شده است.

چکیده سیره عملی ائمه ،تحقق بخشیدن به فلسفه بعثت پیامبراکرم (ص)واحیای ارزش های اخلاقی می باشد. دوران زندگی ائمه شیعه از سال 148 تاسال 260 هجری قمری ؛مصادف با حکومت عباسیان می باشد. این مدت که 112 سال به طول انجامید،از جهات فکر‍ی،فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و... اهمیت خاصی در تاریخ اسلام دارد . لذا تحلیل و بررسی سیره عملی این بزرگواران در این دوران و جمع آوری همه جنبه های رفتار عملی آنان،که به نوعی در جهت دادن به رفتار مردم زمانشان موثر بوده است،می تواند ما را در شناخت بهتر و کاملتر آن بزرگواران یاری داده از طرف دیگر ،ذخیره ای گرانبها دربازخوانی و پژوهش در زمینه تربیت اسلامی باشد. پژوهش حاضر که به منظور تحقق این هدف و به عنوان بررسی سیره عملی ائمه از سال 148 تا پایان 260 هجری قمری صورت پذیرفت، درصدد است تا ضمن بازخوانی فضای فکری ، سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی دوران یاد شده به تبیین نقش موثر آنان در زمان خویش بپردازد.

با تأسیس دولت صفوی در اوایل قرن دهم هجری و رسمیت یافتن مذهب تشیع از سوی آنها در مقابل دولت عثمانی که حنفی مذهب بود، دورانی از رقابت و منازعات سیاسی و مذهبی میان این دو دولت مسلمان به وجود آمد. به ویژه که این دو دولت مسلمان بر سر تصرف عراق عرب و نواحی مرزی اختلاف ارضی داشتند و با یکدیگر در ستیز بوده و در جهت مشروعیت بخشیدن به این منازعات به آن رنگ و بوی مذهبی بخشیدند. با توجه به اینکه توسل و تمسک به مذهب در نزد هر دو دولت شدید بود، اماکن مقدس عراق در این منازعات اهمیت ویژه ای پیدا کرد. شاه اسماعیل پس از استیلا بر بغداد که به زیارت عتبات مشرف شد. اما ده سال پس از مرگ او، شاه سلیمان امپراتور عثمانی با اهداف سیاسی و به بهانه های مذهبی موفق به تصرف بغداد گردید و خاک عراق را ضمیمه عثمانی نمود. ولی بار دیگر شاه عباس اول صفوی موفق شد برخاک عراق تسلط یابد و از منافع سیاسی، فرهنگی، مذهبی و اقتصادی آن برخوردار گردد. پس از مرگ شاه عباس اول زمینه پیشروی دولت عثمانی و باز پس گیری عراق عرب فراهم شد. مهم ترین مسئله این پایان نامه این است که چه عواملی موجب اهمیت یافتن شهرهای زیارتی عراق در روابط ایران و عثمانی در دوره صفویه گردید. یافته ها نشان می دهد که موقعیت جغرافیایی و استراتژیک شهرهای زیارتی و واقع شدن آنها به عنوان کانونهای شیعی در مرز دو دولت و نقش اقتصادی این شهرها، درکنار تصمیمات دولت عثمانی در رابطه با این شهرها ، سبب اهمیت یافتن آنها در روابط دو دولت گردید.

امرای آذربایجان به عنوان بیگلربیگان ولایات خود که از طرف دولت مرکزی انتخاب می شدند در حوزه ی حاکمیت شان استقلال داخلی داشتند ،ولی بطور کلی در دوره ی صفویه در اطاعت فرامین پادشاهان ایران بودند. هرگونه ارتباطی هم که با عثمانیها داشتند، در جهت موازی و موافق سیاست ایران بود. اواخر صفویه هم این روال جاری بود به جز شیروان و داغستان که بصورت ظاهری تابع ایران بودند، ولی پنهانی با عثمانیهای هم کیش خود ارتباط داشتند. این بیگلر بیگان در مناطق خود یک نوع حکومت موروثی محلی ایجاد کرده بودند، مانند: خاندان دنبلی(خوی)، جوانشیروزیاد اوغلی ها(قراباغ)و سلسله ی باگراتی در گرجستان و ... . هنگام هجوم عثمانیان به ایران که با سقوط اصفهان توسط افغانها مصادف بود اهالی، خوانین و امرای منطقه سعی در دفاع از مناطق و سرزمین خود داشتند ولی با بی کفایتی قدرت مرکزی ایران این تلاشها فایده ای نبخشید. در دوره افشاریه نیز سعی داشتند با کمک نادر عثمانیها را از مناطق و ولایات خود بیرون کنند. اما در اواخر عمر افشاریه اهالی و امرا دست به شورش زدند، در این بین عثمانیها نیز سعی داشتند اوضاع را متشنج کرده به نفع خود بهره برداری کنند. در دوره زندیه هم که با وجود آشوب و تفرقه، خان نشینی در سراسر آذربایجان بوجود آمد ایشان در حفظ استقلال خود و قدرت گیری تلاش نموده بدین خاطر به قدرتهای خارجی مانند روس و عثمانی تکیه می کردند این قدرتها نیز به خاطر منافع سیاسی از ایشان بهره برداری های لازم را می نمودند.

پس از بعثت پیامبر و به خصوص بعد از هجرت ایشان به یثرب،بین اسلام و پیروان ادیان دیگر روابطی برقرار گردید. حضرت محمد نیز به منظور گسترش اسلام ،با پیروان ادیان الهی که زبان مشترک و تشابهات بیشتری با هم داشتند به خصوص مسیحیان و یهودیان که در کتاب هایشان نوید آمدن پیامبر معود را شنیده بودند و اهل کتاب نامیده می شدند،پیمان نامه هائی امضا نمودند و مکاتباتی داشتند تا دولت اسلامی نوپای مدینه را در برابر گزندهای احتمالی حفظ نمایند. این مراودات ابتدا مورد پذیرش طرفین واقع شد،اما با گذشت زمان و به دلیل بروز برخی تعصبات و حسادت ها باعث فتنه انگیزهایی گردید. در این میان تقابل هایی بین اسلام و اهل کتاب رخ داد که برخی مانند مباهله با مسیحیان نجران و جنگ تبوک در آستانه تقابل پایان یافت،اما برخی نیز مانند جنگ خیبر و موته به صحنه درگیری کشیده شد. در پی این وقایع و با توجه به ورود نقل های تاریخی از این حوادث به سطور کتاب های تاریخی ابتدائی اسلام،این روایات مورد استفاده قرار گرفت و رواج یافت که در صحت این روایات تاریخی هم از بعد زمان و مکان و هم از حیث رجال نقل کننده این وقایع شبهات اساسی وجود دارد. به هر شکل این نقل های تاریخی در قرون آینده دست آویزی برای تخریب چهره پیامبر اسلام و آئینش گردید. با توجه همه جانبه به تاریخ اسلام و خصوصیات پیامبر و آئین الهی اش و همچنین تحلیل وقایع و نه صرف مطالعه روایات،می توان دلایل قاطعی را برای رد آن دسته از نقل هایی که پیامبر را خونریز و بی رحم و شقی معرفی می نماید و دینش را دین خشونت می داند،یافت. پیامبر اسلام طبق آیات قرآن مظهر رافت اسلامی بوده و با رفتاری کاملا رئوفانه با استناد به پیمان های برقرار شده بین ایشان و اهل کتاب با آنان برخورد نموده اند و نه در کلام وحی و نه در سیره شخصی ایشان،خشونتی که مغرضان سعی دارند تا به پیامبر نسبت دهند،وجود نداشته است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.