زمینه و هدف: بیماری برگر یک بیماری انسدادی عروقی است که شریان های کوچک و متوسط ، وریدها و همچنین اعصاب را در اندام ها درگیر می کند. بیماری های پریودونتال، بیماری های شایعی هستند که بافت های محافظت کننده دندان را درگیر می کند. در سال های اخیر ارتباطی بین بیماری برگر و عفونت های پریودنتال مطرح شده است. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت پریودونتال در بیماران مبتلا به بیماری برگر بود. مواد و روش کار: تعداد 26 بیمار مبتلا به برگر(بخش جراحی عروق بیمارستان امام رضا مشهد) بعنوان گروه مورد و 26 فرد سالم سیگاری بعنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن، جنس و میزان مصرف سیگار با هم منطبق شدند. شاخص های نشان دهنده ی وضعیت سلامت پریودنتال (اندکس پلاک، اندکس لثه ای، تحلیل لثه ای ، اندکس خونریزی لثه ای ، سطح اتصال و عمق پاکت) در هردو گروه اندازه گیری شد و این شاخص ها بین دو گروه و با استفاده از آزمون من ویتنی و آزمون t نمونه های مستقل مقایسه شد. یافته ها: میانگین سنی در دو گروه بیماران و گروه کنترل بترتیب 04/11±61/49 سال و 68/15±38/50 سال بود. تمام افراد در هر دو گروه جنسیت مذکر داشتند. تفاوت معناداری بین دو گروه از لحاظ اندکس پلاک، اندکس لثه ای، اندکس خونریزی لثه ای ،سطح اتصال و عمق پاکت وجود نداشت ( p value بترتیب 28/0، 52/0، 21/0، 57/0 و 30/0). از سوی دیگر، میزان تحلیل لثه ای در گروه بیماران بطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود(p=0.04). نتیجه گیری: با توجه به اینکه میزان تحلیل لثه ای در بیماران مبتلا به برگر بیشتر از افراد سالم است، توصیه می شود تا وضعیت بهداشت دهان و دندان در اینگونه بیماران بیشتر مورد توجه قرار گیرد. با این حال، توصیه می شود تا مطالعات بیشتری در این زمینه انجام گیرد. ترومبوآنژیت اوبلیترانس، بیماری برگر، وضعیت پریودنتال، شاخص های لثه ای

مقدمه از همان ابتدای معرفی ایمپلنت ها ی استئواینتگره، محققین در پی کوتاه کردن زمان ترمیم ایمپلنت ها بوده اند. در مطالعات متعددی موفقیت بارگذاری فوری ایمپلنت ها در فک پایین و قدام فک بالا اثبات شده است. در ناحیه ی زیبایی فک بالا اهمیت بارگذاری فوری برای بیماران بسیار بیشتر از سایر نواحی می باشد. درتمامی بیماران با خط لبخند بلند و در اکثر بیماران با خط لبخند متوسط ناحیه پره مولر های بالا به عنوان ناحیه زیبایی در نظر گرفته می شود. با توجه به دانسیته ی کم استخوان در خلف فک بالا و نیروهای اکلوزالی شدیدتر نسبت به ناحیه ی قدامی، در اغلب موارد ترجیح به عدم بارگذاری فوری در این ناحیه وجود دارد. از طرف دیگر تقاضای بیماران برای بازسازی پروتزی سریع تر ناحیه ی پره مولر های بالا به دلیل اهمیت آن در زیبایی ما را به سمت پروتکلی سوق می دهد که علاوه بر در نظر گرفتن شرایط بیومکانیک این ناحیه، بازسازی پروتزی سریع تر آن را مد نظر داشته باشیم. هدف این مطالعه مقایسه نتایج کلینیکی و رادیوگرافی بارگذاری فوری غیر فانکشنال در مقایسه ی با بارگذاری معمولی در ایمپلنت های خلف فک بالا می باشد. مواد وروش ها در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی single blind در مجموع 37 ایمپلنت در 30 بیمار مورد ارزیابی قرار گرفت. 17 ایمپلنت در گروه شاهد و 19 ایمپلنت در گروه مورد قرار داده شد. مهمترین معیار ورود به مطالعه برای بیماران دست یابی به ثبات اولیه ی بالای 40 n/cm حین قرار دادن ایمپلنت بود. در بیماران گروه مورد طی72 پس از جراحی قرار دادن ایمپلنت رستوریشن فوری بدون تماس اکلوزالی برای بیماران ساخته می شد در حالی که در گروه شاهد 4 ماه پس از قراردادن ایمپلنت بارگذاری با پروتکل معمولی انجام می شد. جلسات پیگیری در ماه های 4، 6 و 12 توسط فرد معاینه کننده ای که از نوع درمان (فوری یا تاخیری) ایمپلنت با خبر نبود، انجام می شد. ارزیابی کلینیکی بیماران شامل اندازه گیری ثبات ایمپلنت از طریق آنالیز بسامد صوتی rfa ، عمق پروبینگ اطراف ایمپلنت در 4 ناحیه و میزان بقا بود. ارزیابی رادیوگرافی نیز شامل بررسی میزان تحلیل استخوان کرستال در مزیال و دیستال ایمپلنت ها توسط رادیوگرافی پری اپیکال موازی بود. نتایج پیگیری 29 بیمار به طور کامل انجام شد.تفاوت آماری معنی داری بین میزان تحلیل استخوان کرستال در مزیال و دیستال در دو گروه شاهد و مورد در فواصل زمانی نام برده دیده نشد. t6=0.83 p value mesial t12=0.37 p value mesial p value mesial t4=0.28 t6=0.65 p value distal t12=0.65 p value distal p value distal t4=0.40 همچنین تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه در میزان ثبات ایمپلنت ها از طریق آنالیز بسامد صوتی rfa دیده نشد. میزان پروبینگ در دو گروه در فواصل 6 و 12 ماه نیز تفاوت معنی داری را از خود نشان نداد. تنها یک ایمپلنت در گروه کنترل قبل از بارگذاری دچار شکست شد و هیچ شکستی در گروه مورد دیده نشد. میانگین تورک حین قرار دادن ایمپلنت ها ( insertion torque ) در گروه شاهد 49 نیوتن بر سانتی متر و در گروه مورد 51 نیوتن بر سانتی متر بود، که این متغیر نیز تفاوت آماری معنی داری را در دو گروه نشان نداد. نتیجه گیری بارگذاری فوری غیر فانکشنال ایمپلنت های خلف فک بالا در صورت دست یابی به ثبات اولیه مناسب می تواند نتایج مشابه بارگذاری معمولی در این ناحیه داشته باشد. با استفاده ازاین پروتکل مدت زمان بی دندانی به حداقل می رسد.

مقدمه: هدف از این مطالعه تعیین اثر بارگذاری فوری ایمپلنت‏های کاشته شده در حفره دندان‏های تازه کشیده شده بر موفقیت کلینیکی ایمپلنت با جمع آوری، ارزیابی و مرور نظام مند مقالات مرتبط با این موضوع می‏باشد. مواد و روش‏ها: در این مطالعه جستجو در بانک‏های اطلاعاتی pubmed, scopus و isi (web of science) انجام شد. و با توجه به کلمات کلیدی انتخاب شده، کلیه مقالاتی که تا 22 اکتبر 2013 در این بانک‏‏ها ایندکس شده بودند، با محدودیت زبان انگلیسی گردآوری و مورد ارزیابی قرار گرفت. مقالاتی که با توجه به خلاصه مقاله، شرایط اولیه ورود به مطالعه را داشتند مورد ارزیابی متن کامل مقاله قرار گرفتند. در صورتی که هر مقاله بر اساس طبقه‏بندی oxford، دارای اعتبار بالا یا متوسط بود، اطلاعات مورد نیاز استخراج می‏گردید. با توجه به مطالعات به دست آمده، مطالعات در سه گروه تقسیم و با روش‏های متاآنالیز مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‏ها: پس از جستجو در بانک‏های اطلاعاتی تعداد 1270 مقاله به دست آمد. بعد از خواندن خلاصه مقالات، متن کامل 132 مقاله تهیه گردید و 21 مقاله از میان آنها جهت متاآنالیز انتخاب گردید. نتایج متاآنالیز نشان داد که بین ایمپلنت فوری و تاخیری از نظر میزان موفقیت در هیچ یک از گروه‏ها تفاوت معنی‏داری نیست اما ایمپلنت فوری تحلیل استخوان کمتری را در سال اول نشان داد. نتیجه گیری: کاربرد ایمپلنت فوری و بارگذاری فوری به همراه آن در صورت وجود شرایط ایده‏آل برای این روش، موثر در جهت کاهش زمان درمان و کاهش تحلیل استخوان در کوتاه مدت می‏باشد.