آبزی پروری یک فعالیت متنوع و راه حفاطت از این تنوع، فهم اصولی است که می تواند بر توسعه آتی آن موثر باشد. فقدان برنامه ریزی مناسب در سطح ملی و محلی یک مانع جدی در توسعه آبزی پروری شناخته شده است . مطالعه موجود تلاشی برای تامین بخشی از نیازهای اطلاعاتی در مورد توان بالقوه آبزی پروری و تخمین توان اکولوژیکی اقتصادی - اجتماعی استان گلستان برای پرورش ماهیان گرمابی و سردابی و میگوی آب شور می باشد. چهارچوب کاری مورد استفاده، روش ارزیابی سیستمی از روش ادغام نقشه های موضوعی بطریقه مک هارگ مطرح شده در کتاب مرجع می باشد (مخدوم 1374). حداقل سطح عارضه های مورد بررسی 1/25km x 1/25km و در چهار سطح تناسب خوب ، متوسط، ضعیف و بدمی باشد. در ارزیابی مکانها و مناطق مختلف در استان، متغیرهای موثری که بر پرورش ماهیان گرمابی، سردابی و میگوی آب شور درنظر گرفته شده است عبارتند از: نقشه ارتفاعی، شیب ، جهت جغرافیایی، خاک ، سنگ ، شبکه جاده، آبراهه و منابع آب جاری، مجموعه تبخیر فصلی، دمای آب ، مناطق حفاظت شده، کاربری اراضی، تراکم پوشش گیاهی. یافته های این تحقیق نشان می دهد که استخرهای پرورش ماهیان گرمابی و سردابی و میگوی آب شور در مقیاس تجاری در مناطق وسیعی از استان گلستان بدون محدودیتهای جدی ناشی از نبود متغیرهای اساسی می تواند توسعه پیدا کند و همچنین نزدیکی استخرها به جاده و شهرها، عاملی مهم در رسیدن آسان محصول به بازارهای مصرف می باشد. از مهمترین عوامل کاهنده و محدودکننده توسعه آبزی پروری اختصاص زمین به کاربریهای دیگر می باشد. نتایج ارزیابی مناطق مختلف در استان گلستان، بازتاب این مطلب است که برای پرورش ماهیان گرمایی سطحی معادل 63/96km2 با تناسب خوب ، 24/96km2 با نتاسب متوسط و 42/12km2 با تناسب ضعیف سردابی سطح معادل 53/04km2 با تناسب خوب ، 54/6km2 با تناسب متوسط و 68km2 با تناسب ضعیف می باشد. در ارزیابی مناطق مختلف برای پرورش میگوی آب شور نیز سطحی معادل 18/72km2 با تناسب خوب 57/72km/m2 با تناسب متوسط 10/92km2 با تناسب ضعیف بدست آمد.