تولید نسبتهای مساوی جوجه های نر و ماده یکی از معضلات عمده صنعت پرورش طیوراست. پرورش دهندگان طیور گوشتی جوجه های نر را به دلیل مزایای اقتصادی به جوجه های ماده ترجیح می دهند. روشهای مختلفی برای تغییرنسبت های جنسی استفاده می شود، از جمله روش های دستیابی به این هدف دستکاری جنسیت با استفاده از مهارکننده های آروماتاز است. مهار کننده های آروماتاز خود شامل دو دسته سنتزی و غیر سنتزی است. آنتی آروماتازهای غیر سنتزی ترکیبات بیوشیمیایی موجود در گیاهان، قارچ ها و یا سایر منابع طبیعی هستند که با آنزیم های موجودات زنده از جمله آروماتاز اثر متقابل دارند. در تحقیق حاضر از مهار کننده آروماتازی عصاره چای سیاه جهت دستکاری تمایز جنسی جوجه های گوشتی استفاده شد. برای این منظور 320 عدد تخم مرغ نطفه دار سویه کاپ 500 به چهار گروه تیماری شامل : 1- بدون تزریق . 2- تزریق 15/0 میلی لیتر آب مقطر . 3- تزریق 1/0 میلی لیتر عصاره چای سیاه . 4- تزریق 15/0 میلی لیتر عصاره چای سیاه در قالب یک طرح کاملاٌ تصادفی تقسیم و سپس در روز پنجم جنینی تزریق شدند . نتایج نشان داد که تزریق 15/0 میلی لیتر عصاره چای سیاه به طور معنی داری (01/0>p) تولید جوجه های نر را افزایش داد. هیچ گونه تفاوت معنی داری در وزن زنده، وزن لاشه و وزن قطعات مختلف لاشه بین جوجه های هچ شده از تخم مرغ های تیمار شده با عصاره چای سیاه و جوجه های هچ شده از تخم مرغ های گروه شاهد وجود نداشت (05/0<p) . خروسها در تمام موارد شامل وزن زنده ، وزن لاشه و وزن قطعات مختلف لاشه نسبت به مرغها عملکرد بهتری داشتند (01/0>p). دستیابی به در صد بالاتر جنس نر ناشی از تیمار تخم مرغها با عصاره چای سیاه، باعث بهبود شاخص های تولیدی، از جمله کاهش ضریب تبدیل، کاهش هزینه تغذیه و بهبود راندمان تولید و حصول منافع اقتصادی می شود .

جداشدگی در بتن های خودتراکم به دو صورت استاتیکی و دینامیکی رخ می دهد که احتمال دارد به شدت خواص بتن سخت شده را تحت تاًثیر قرار دهند. محققین تلاش زیادی را جهت ارزیابی جداشدگی در بتن های خودتراکم ارائه داده اند؛ لیکن هنوز توافق عمومی بر روی یک روش ساده و دقیق صورت نپذیرفته است. در پژوهش حاضر سعی شده است تا با ارائه یک روش بر مبنای اندازه گیری مقاومت الکتریکی بتن تازه در طول زمان کوتاهی به ارزیابی جداشدگی استاتیکی و دینامیکی پرداخته شود. 10 طرح مخلوط تهیه شده است. طرح مخلوط حاوی خاکستربادی بیشترین میزان جداشدگی را از خود نشان داده است. با اصلاح طرح مخلوط از طریق استفاده از الیاف پلی پروپیلن یا دوده سیلیسی و یا اصلاح دانه بندی مصالح سنگی شاخص های جداشدگی تعیین گردیدند. نتایج با روش های مرسوم از جمله astm c1610، جعبه l، مشاهده چشمی و آزمایش جذیان مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان داد که افزودن الیاف به میزان 15/0 درصد حجمی و همچنین جایگزینی دوده سیلیسی به میزان 8 درصد وزنی سیمان باعث افزایش پایداری مخلوط ها گردیدند. اندیس های جداشدگی بدست آمده با نتایج مقاومت فشاری بتن های سخت شده نیز همگرایی مناسبی داشتند. بدین ترتیب نتایج این مطالعات حاکی از آن است که روش پیشنهادی قادر است شاخص جداشدگی را به راحتی و با سرعت و دقت زیاد تعیین نماید.