چکیده: زمینه : درمان بیماری پریودونتال پس از حذف فیزیکی عوامل بیماریزا، حذف شیمیایی باکتری های پاتوژن از عمق شیار لثه ای است.روش های گوناگون برای جلوگیری از تکثیر میکروب ها وجود دارد.از جمله این روش هااستفاه از آنتی بیوتیک ها و دهانشویه کلرهگزیدین می باشد،دهانشویه کلرهگزیدین عوارض قهوه ای رنگ شدن دندان ها و زبان و ترمیم ها،اختلال چشایی داشته و استفاده غیر حرفه توسط بیمار قابلیت رساندن ماده به عمق پاکت را نداشته وطول عمر چندانی در دهان ندارد. در این مطالعه علاوه بر غلظت دائمی و چسبندگی به مخاط ،خواص مطلوبی کلرهگزیدین حفظ شده و از خواص نامطلوب پیشگیری به عمل می آید. روش مطالعه: کارآزمایی بالینی با روش split-mouthانجام می شود،در دهان هر بیمار دو ناحیه شامل دو دندان تک ریشه مجاور می باشد. به طور تصادفی به نواحی مورد و شاهد تقسیم می گردند. پس از آموزش بهداشت دهان برای آنها جرم گیری و تسطیح سطح ریشه انجام می شود. گروه مورد علاوه براین درمان ،ژل کلرهگزیدین (chlo-site)نیز دریافت میکنند. ارزیابی در دو نوبت قبل از آغاز درمان ویک ماه پس از درمان انجام میشود. یافته ها: با استفاده از آزمونهای ویلکاکسون و تی زوجی مشخص گردید کلیه شاخصها در گروه مداخله و کلیه شاخصها بجز al در گروه کنترل بین زمان اولیه و ثانویه تفاوت معنی داری داشتند.در مرحله اولیه بین دو گروه در هیچ شاخصی تفاوت معنی داری دیده نشد اما در مرحله ثانویه تمامی شاخصها بجز piتفاوت معنی داری داشتند. نتیجه گیری: استفاده از ژل کلرهگزیدین تاثیرات کلینیکی درمان پریدونتیت مزمن را به طور چشمگیری بهبود میبخشد.

مقدمه و هدف: پریودنتیت یک بیماری التهابی است که بافت های حمایت کننده ی دارای عروق دندان را درگیر می کند. آنژیوژنز یک جزء جدایی ناپذیر در پاتوژنز بیماری های عروقی و التهاب های مزمن نظیر پریودنتیت است و یکی از تنظیم کننده های اصلی ایجاد عروق جدید، فاکتور رشد اندوتلیالی عروقی (vegf) محسوب می شود. بنابراین هدف از این مطالعه تعیین و مقایسه ی سطح vegf مایع شیار لثه ای (gcf) در بیماران مبتلا به پریودنتیت مهاجم و مزمن و افراد سالم بوده است. روش کار و مواد: در این مطالعه بالینی مقطعی 45 نفر از افراد داوطلب در 3 گروه مساوی از افراد سالم، مبتلا به پریودنتیت مزمن و مبتلا به پریودنتیت مهاجم قرار گرفتند. جهت نمونه گیری از افراد، با استفاده از paper cone شماره 40 در افراد مبتلا به پریودنتیت، از سالکوس دندان با بیشترین میزان clinical attachment loss و نشانه های التهاب، gcf جذب گردید. به طور مشابه در افراد سالم از سالکوس مزیوباکال دندان مولر اول سمت چپ بالا نمونه گیری انجام شد. پس از جمع آوری تمام نمونه ها، با استفاده از تست elisa، سطح vegf نمونه ها تعیین گردید و داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 و تست آماری anova آنالیز شدند. یافته ها: مطالعه ی حاضر نشان داد که میانگین غلظت vegf در gcf افراد سالم، مبتلا به پریودنتیت مزمن و مبتلا به پریودنتیت مهاجم به ترتیب 63/192، 38/1409 و 33/1734 نانوگرم بر لیتر می باشد. به طور معناداری سطح vegf در بیماران مبتلا به پریودنتیت مهاجم بیشتر از مزمن (p=0.003) و سطح vegf در هر دو گروه پریودنتیت بیشتر از افراد سالم بود (p<0.001). اگرچه میان غلظت vegf مایع شیار لثه ای با سن و جنسیت افراد رابطه ی معناداری مشاهده نگردید (p>0.05). نتیجه گیری: سطح vegf در بیماران مبتلا به هر دو نوع پریودنتیت نسبت به افراد سالم و در پریودنتیت مهاجم نسبت به مزمن افزایش معناداری داشت. کلمات کلیدی: پریودنتیت مهاجم، پریودنتیت مزمن، فاکتور رشد اندوتلیالی عروقی، مایع شیار لثه ای و لثه سالم