پوششهای پلی یورتانی کاربرد وسیعی بخصوص در صنعت و پزشکی داشته و خواص بسیار خوبی ارائه می کنند. از طرفی، پوششهای پلی پروپیلنی شاید دارای خواص پوششهای پلی یورتانی نباشند اما خواص آبگریزی بسیار خوبی دارند و در کاربردهایی که این خواص مدنظر است بسیار مفید می باشند. یکی از معایب پوششهای pp عدم چسبندگی مناسب به انواع بسترها می باشد. جهت بهینه سازی استفاده از خواص عالی هریک از دو پلیمر فوق، این پروژه تعریف شده است. مساله اصلی این طرح بهره بردن همزمان از خواص چسبندگی بسیار عالی پلی یورتان به بستر شیشه ای و خواص آبگریزی عالی پوششهای پلی پروپیلنی میباشد. از جوانب مجهول این پژوهش میتوان به غلظت های بهینه برای دستیابی به هدف فوق اشاره نمود. جهت تعیین این موضوع، غلظت های مختلف از پلی یورتان و پلی پروپیلن استفاده خواهد شد. در ضمن متغیر مهم دیگر غلظت نانوذرات بوده که تاثیر غلظت نانوذره نیز بر غلظت بهینه پلیمرهای فوق بررسی خواهد شد. طبق پیش بینی انجام شده، ضخامت لایه پلی پروپیلنی باید کم باشد لذا مقادیر مختلفی از پلیمر که منجر به ضخامتهای گوناگون شوند نیز به این پوشش افزوده خواهد شد. در دهه گذشته، مطالعات بسیار زیادی و همچنین اختراعات گوناگونی در زمینه پوششهای پلیمری با آبگریزی قابل توجه در دنیا به ثبت رسیده است. به ویژه، از زمان ظهور نانوتکنولوژی و کاربرد مواد نانویی در این پوششها توجه شدیدی به این موضوع معطوف شده است. در سالیان گذشته نیز تحقیقاتی روی پوششهای پلیمری آبگریز بروش ریخته گری محلولی و با استفاده از مواد نانویی صورت گرفته است. در یکی از این پژوهشها که توسط [1] kang et al به چاپ رسیده است، این پوششها با استفاده از ldpe و بروش ریخته گری محلولی و به کمک حلال و ضدحلال با موفقیت تولید شده اند. rioboo et al [2] تاثیر غلظت پلی پروپیلن را بر آبگریزی پوششها بررسی کرده و غلظت بهینه را تعیین نمودند. در تحقیقی دیگر که به تازگی صورت گرفته، liu et al [3] پوششهای نانویی را از پلی پروپیلن تولید نمودند که در آن از نانوذرات هالویسیت (hnt) استفاده کردند. این نانوذرات نقش عوامل رسوب دهنده را در این پوششها و در حین جدایش فازی ایفا نمودند که منجر به بهبود مورفولوژی میکرو/نانوی این سطوح شده و آبگریزی بهبود یافته ای ارائه دادند. در مورد پوششهای پلی یورتانی نیز آقای دکتر باریکانی و همکارانش تحقیقات زیادی در افزایش آبگریزی پوششهای پلی یورتانی از طریق تغییر ساختار زنجیر پلیمر صورت داده اند [4-7]. اما استفاده از یک لایه نازک پلی پروپیلنی جهت بهبود خواص ابگریزی پوششهای پلی یورتانی تاکنون گزارش نشده است. بطور کلی، تحقیقات متنوعی در مورد هر یک از پلیمرهای مورد استفاده در این تحقیق صورت گرفته و امید است که نتایج پژوهش حاضر نیز در جهت بهبود دانش موجود در زمینه نانوپوششهای آبگریز قرار بگیرد.

الاستومرهای پلی یورتان دارای خواص فیزیکی،مکانیکی و چسبندگی مناسب جهت کاربردهای مختلف از جمله پوشش سطوح،چسب ها،صنایع پزشکی،الکترونیک، و غیره می باشند.هدف از انجام این تحقیق،بررسی خواص فیزیکی،مکانیکی و چسبندگی الاستومرهای پلی یورتان برپایه 2و4- تولوئن دی ایزوسیانات،مخلوط پلی پروپیلن گلیکول و پلی بوتادین ال و 1و4- بوتان دی ال می باشد.بررسی تاثیر طول سگمنت نرم و متوسط عاملیت پلی ال ها بر خواص نهایی به عنوان دو پارامتر موثر انتخاب گردید.بدین منظور،ابتدا کمینه و بیشینه درصد سگمنت سخت برای دستیابی به خواص مناسب در پلی یورتان های برپایه پلی پروپیلن گلیکول و پلی بوتادین ال بررسی شد.سپس نمونه هایی حاوی یک پلی ال سنتز شد.با مشاهده خواص حاصل از نمونه های سنتز شده،فرمولاسیون مناسب تعیین و الاستومرهای پلی یورتانی برپایه مخلوط دو پلی ال به روش محلولی سنتز گردید.الاستومرهای پلی یورتانی برپایه مخلوط دو پلی ال دارای استحکام کششی بالاتری نسبت به نمونه های منفرد بوده و مقادیر استحکام کششی قابل مقایسه با پلی یورتان الاستومر برپایه پلی الهای نیمه بلوری (مانند پلی تترامتیلن گلیکول) است.همچنین بهبود پایداری حرارتی واستحکام چسبندگی نمونه ها مشاهده شد. نتایج حاکی از آن است که تشکیل شبکه های سه بعدی در ماتریس نرم رابری در کنار کاهش طول سگمنت نرم در بهبود خواص موثر است.همچنین اندازه گیری مقادیر انرژی آزاد سطوح و مقایسه آن با پلی اتیلن نشان می دهد که می توان روکش های سطوح با آبگریزی قابل مقایسه با پلی الفین ها ولی با انعطاف پذیری بالاتر تهیه نمود.