به منظور تعیین مقدار مناسب و بررسی اثر اسیدهای آلی روی بقا، عملکرد رشد، ترکیبات لاشه و برخی شاخص های خونی بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان (oncorhynchus mykiss) (با وزن اولیه 05/0 ± 45/3 گرم)، آزمایشی با به کارگیری چهار جیره غذایی که شامل جیره گروه شاهد (بدون استفاده از اسید آلی)، تیمار 1 (استفاده از اسید آلی به میزان 1 گرم در کیلوگرم)، تیمار2 (استفاده از اسید آلی به میزان 2 گرم در کیلوگرم) و تیمار 3 (استفاده از اسید آلی به میزان 3 گرم در کیلوگرم)، صورت پذیرفت. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. بیومتری ماهیان هر دو هفته یکبار صورت گرفت و میزان افزایش وزن ماهیان در هر گروه ثبت شد. میزان غذای مصرفی به صورت روزانه ثبت می گردید. اختلاف معنی داری در وزن نهایی، ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی، کارآیی پروتئین و میزان غذای مصرفی بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد (05/0<p). البته اختلاف معنی داری بین درصد بقا در تیمار 1 و گروه شاهد مشاهده شد (05/0p<) در صورتی که میان گروه شاهد و تیمار یک با تیمارهای 2 و 3 اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0<p). از نظر ترکیبات لاشه اختلاف معنی داری بین تیمارهای مختلف مشاهده نشد (05/0<p). میزان گلبول سفید در تیمار 1 به طور معنی داری بالاتر از سایر گروه ها بود (05/0>p) ولی، هیچگونه اختلاف معناداری در میزان گلبول قرمز و هموگلوبین بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد (05/0<p). بالاترین میزان هماتوکریت در تیمار 1 ملاحظه شد که اختلاف معنی داری (05/0>p) را با گروه شاهد نشان داد با این حال، هیچگونه اختلاف معناداری بین گروه شاهد و تیمار یک با تیمار 2 و 3 مشاهده نشد (05/0<p). در مجموع با توجه به نتایج این تحقیق اینگونه به نظر می رسد که افزودن ترکیب اسیدهای آلی به میزان 1 گرم در کیلوگرم به جیره غذایی بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان، به علت بهبود شاخص های خونی که شامل افزایش هماتوکریت و گلبول سفید و افزایش بقای بچه ماهیان ممکن است مفید واقع گردد.

در این آزمایش ارزیابی ذخایر ماهی شوریده otolithes ruber)) به روش مساحت جاروب شده در دریای عمان در سال 1392-1393، مورد مطالعه قرار گرفت. یک گشت تحقیقاتی در محدوده جغرافیایی 58°55?e(منطقه میدانی) تا 61°30?e(خلیج گواتر) و از عمق 10 تا 100 متر به وسیله شناور تحقیقاتی فردوس 1 انجام گرفت که محدوده مذکور از غرب به شرق به 5 منطقه (a، b، c،d،e)، با فاصله 30 دقیقه ی طول جغرافیایی تقسیم و در هرمنطقه لایه -های عمقی 20-10، 30-20، 50-30 و 100-50 متری مشخص گردیدند. مساحت هر لایه ی عمقی به وسیله پلانیمتر محاسبه گردید. مساحت منطقه مورد بررسی 1164 مایل مربع دریایی بود. حدود 94 ایستگاه در گشت های تحقیقاتی تعیین گردید و با تور ترال کف به مدت 1 ساعت تورکشی و سپس نمونه برداری صورت پذیرفت. بیوماس این گونه به تفکیک لایه های عمقی و مناطق به صورت فصلی برآورد گردید. میزان صید در واحد سطح به تفکیک لایه های عمقی 20-10،30-20، 50-30 و 100-50 متری، به ترتیب 383/17، 669/37، 941/45 و 322/151 کیلوگرم در مایل مربع بدست آمد. حداکثر صید در واحد سطح در لایه 100-50 و حداقل آن در لایه 20-10 متر مشاهده شده است. صید در واحد سطح این گونه به تفکیک مناطق a، b، c، dوe به ترتیب 219/419، 295/120، 761/56، 200/20 و 166/1 کیلوگرم بوده است. بیوماس به تفکیک لایه های عمقی20-10،30-20، 50-30 و 100-50 متری، به ترتیب 5/12، 4/13، 16 و 3/137 تن محاسبه شد. حدکثر برآورد بیوماس در لایه 100-50 متر و حداقل آن در لایه 20-10 متر ثبت شده است. بیوماس این گونه به تفکیک مناطق a، b، c، dوe به ترتیب 3/97، 5/43، 7/26، 8/10 و 8/0 تن بوده است. تعداد 365 قطعه ماهی شوریده بیومتری گردید که حداکثر و حداقل طول کل به ترتیب 47 و 27 سانتی متر و حداکثر و حداقل وزن به ترتیب 1450 و 250گرم محاسبه شد. نسبت جنسی کل ماده به نر 26/1 بود. با توجه به میزان تغییرات ذخایر این گونه در طی ده سال گذشته، می توان گفت که ماهی شوریده تحت فشار صیادی بالا نمی باشد، و آماده در معرض قرار گرفتن بهره برداری کامل می باشد.

چکیده ندارد.