یک مطالعه تجربی با طرح تصادفی، دوسر کور و متقاطع در مورد اروگرافی ترشحی با دو داروی آیودیکسانول (mgi/ml 320) و سدیم مگلومین دیاتروزوئیت( دیاتریزوئیت) (mgi/ml 760) در سگ انجام شد. هدف این مطالعه مقایسه کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از دو دارو پس از آناستوموز میزنای بود. در این بررسی شش قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم استفاده شد. قبل از جراحی، تمامی سگ ها هر دو دارو را در فاصله زمانی سه روزه به طور تصادفی دریافت کرده و در همه حیوانات تصاویر کنترل اروگرافی ترشحی پس از تززیق آیودیکسانول (با دوز 500 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم) و دیاتروزوئیت ((با دوز 850 میلی گرم ید به ازای هر کیلوگرم) در دقایق 1، 5، 10، 15، 30 و 45 اخذ گردید. پس از جراحی با باز کردن محوطه شکمی، میزنای چپ نزدیک به ناحیه تریگون بریده شد و بلافاصله آناستوموز انتها به انتها با یخیه های ساده تکی توسط نخ 0/6 پلی دیاکسانون انجام گرفت. پس از جراحی در روز 90 رادیوگراف های مشابه در تمامی حیوانات گرفته شد. در پایان مطالعه، رادیوگراف های گرفته شده توسط یک رادیولوژیست که از نوع ماده حاجب به کار رفته بی اطلاع بود، به طور مستقل مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. برای ارزیابی آماری، اوروگرام های حاصله درجه بندی شدند.اوروگرامهای حاصل از آیودیکسانول در کلیه چپ و راست امتیازات بالاتری بدست آوردند. همچنین از نظر کیفی اوروگرام های مناسبتری توسط آیودیکسانول ایجاد شد.ولی از نظر آماری در دقایق 1، 5 و 15 پس از تزریق آیودیکسانول نفروگرام های بهتری در کلیه راست در مقایسه با دیاتروزوئیت بدست آمد و در کلیه چپ نفروگرام حاصله در دقیقه 1 در تزریق آیودیکسانول بهتر بود (05/0< p). در ارتباط با پیلوگرام ها در میزنای راست، آیودیکسانول در دقایق 1، 10 و 15 کیفیت بهتری داشت (05/0< p) اما در کیفیت پیلوگرام ها در میزنای چپ از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان ندادند. بر اساس این نتایج در مورد کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از آیودیکسانول و با توجه به منابع موجود که نفروتاکسیسیتی کمتری را در مورد مواد حاجب غیریونی و ایزوتونیک گزارش کرده است، می توان نتیجه گرفت که آیودیکسانول داروی بهتری برای اروگرافی ترشحی پس از آناستوموز میزنای در سگ می باشد.

توانایی تعیین حجم دقیق مایع داخل صفاقی در تحقیقات و نیز در موارد بالینی (ارزیابی بیماران قبل از درمان و پاسخ به اقدامات درمانی) سودمند میباشد. هدف از انجام این تحقیق ایجاد روشی برای تخمین حجم مایع داخل صفاقی به روش اولتراسونوگرافی در سگ و تعیین صحت این روش به وسیله مقایسه با حجم مشخص نرمال سالین تزریق شده در محوطه شکمی میباشد. به نظر میرسد که تا کنون مطالعهای در زمینه تعیین حجم مایع داخل صفاقی در سگ انجام نشده باشد. در این تحقیق تجربی حجم مایع داخل صفاقی در شش قلاده سگ سالم که به میزان 1000 و 2000 میلیلیتر با کمک کاتتر مخصوص دیالیز صفاقی و با هدایت اولتراسونوگرافی درون حفره صفاقی آنها تزریق شده بود، به کمک اولتراسونوگرافی اندازهگیری شد. یافتههای حاصل از مطالعه نشان داد که بهترین محل برای اندازهگیری حجم مایع در ناحیهی میانی شکم (ناف) میباشد. با اندازهگیری عمق مایع تجمع یافته در این ناحیه و با استفاده از فرمول هندسی حجم بخشی از یک کره میتوان حجم مایع را به دست آورد. حجم 10/4 درصد و مایع به دست آمده نسبت به حجمهای واقعی 1000 میلیلیتر و 2000 میلیلیتر به ترتیب 5/31 درصد کمتر تخمین زده شد. به کمک برآورد فاصلهای به ازای هر میلیمتر عمق مایع آسیت نیز، 14 تا 20 میلیلیتر مایع تجمع مییابد.

چهار قلاده گربه سالم (بر اساس معاینه بالینی و رادیوگرافی) تهیه شد. هر کدام از گربه ها با تزریق کتامین دیازپام، بیهوش شده و برتخت سی تی حالت گماری شد. مقاطع مختلف سی تی شامل مقاطع عرضی و پشتی با حالت گماری های جداگانه از محوطه ی شکمی انجام شد. ماده حاجب خوراکی (اوروگرافین) و تزریقی (آیودیکسانول) به مقدار مناسب تهیه و قبل از انجام سی تی تجویز شد. پس از تهیه اسکنوگرام، خطوط راهنمای برش تعیین و با فواصل 1 میلی متر، سی تی انجام گرفت. تصاویر با دقت مطالعه و نواحی مختلف آناتومی شناسایی و نام گذاری شد. بخش های مختلف محوطه ی شکمی قابل شناسایی بودند. تعداد تصاویر مقاطع سی تی پشتی به مراتب کمتر از سی تی عرضی بودند. با توجه به بررسی های انجام شده به نظر نمی رسد که تحقیقی مقایسه ای بین مقاطع مختلف سی تی برای محوطه ی شکمی در گربه انجام شده باشد. سی تی آناتومی ناحیه محوطه ی شکمی در برش ها یا مقاطع مختلف سی تی می تواند به عنوان تصاویر مرجع استفاده شود.

غده ی تیروئید یکی از مهمترین غدد درون ریز بدن است که هورمون های تری یدوتیرونین (t3) و تیروکسین (t4) را ترشح می نماید. اولتراسونوگرافی تکنیک انتخابی، حساس و دقیق برای ارزیابی کالبدشناسی، تغییرات نسجی غده ی تیروئید و برخی بیماری های مرتبط با غده ی تیروئید در انسان، سگ و گربه است (zwingenberger و wisner، 2008). با اولتراسونوگرافی امکان بررسی پارانشیم و اندازه ی غده ی تیروئید، توده های بافتی مرتبط یا غیرمرتبط، تفاوت بین ضایعات کیستی و توپر و تشخیص ضایعات کانونی، منتشر، تکی و چندتایی بودن وجود دارد (poulsen و tobias، 2000). از بین روش های تصویر برداری تشخیصی، اولتراسونوگرافی ساده ترین، ارزان ترین و در دسترس ترین تکنیک برای ارزیابی غده ی تیروئید محسوب می شود، زیرا رادیوگرافی اطلاعات چندانی از این غده فراهم نمی کند. از طرف دیگر با برش نگاری رایانه ای ( سی تی ) و تصویرگیری با تشدید مغناطیسی (ام آر آی) و تصویر برداری به کمک پرتو گاما حاصل از تکنتیوم و ید 123 (گاما اسکن غده تیروئید)، امکان ارزیابی کالبدشناسی و کارایی (فقط با گاما اسکن) آن به وجود می آید که هرکدام دارای مزا یا و معایبی هستند ( taeymansو همکاران، 2007). با توجه به افزایش شدید دما در منطقه خوزستان و خصوصاً استرس گرمایی، بر آن شدیم تا ببینیم که آیا تفاوت قابل توجهی از نظر عملکرد غده تیروئید بین فصول مختلف سرد و گرم وجود دارد. شدت گرما در فصل تابستان به خصوص تیر و مرداد ماه به حدود 50 درجه سانتی گراد و حتی بالاتر می رسد و با توجه به تأثیر گذاری فوق العاده ی دما بر عملکرد این غده که در منابع نیز بر آن تأکید شده است، تصمیم گرفته شد که تغییرات ابعاد و اکوژنیسیته غده تیروئید در طی فصل گرم (تیرماه)، بین سرد و گرم (مهرماه) و فصل سرد (بهمن ماه) در تعدادی از سگ های بومی منطقه اهواز مورد ارزیابی قرار گیرد. در کنار آن تکنیک و رهیافت اولتراسونوگرافی غده ی تیروئید در سگ های مورد مطالعه به دست آمد. براساس جست وجو در منابع به نظر نمی رسد تاکنون مطالعه ای بر روی غده ی تیروئید سگ-های بومی در ایران انجام گرفته باشد. اگر چه تحقیقی در خصوص تأثیر فصل بر عملکرد غده ی در تیروئید دو نژاد سگ وجود دارد ( tuckov و همکاران1995(، ولی تغییرات احتمالی اولتراسونوگرافی غده تیروئید در سگ مورد ارزیابی قرار نگرفته است. رسولی و همکاران نیز در سال (1382و 1389)، تغییرات هورمون های تیروئیدی و تأثیر فصل را در گاوها و گوسفندان اهواز، بررسی نمودند. مطالعه حاضر یک بررسی اولیه بوده و سرآغازی برای یک مطالعه جامع به شمار می رود.

تغییرات در ابعاد کلیه ها، غدد پروستات و بیضه ها، یکی از معیارهای ارزیابی به وسیله اولتراسونوگرافی محسوب می شود، که در برخی از بیماری ها کوچکتر یا بزرگتر از حد طبیعی خود می شوند. هدف از انجام این تحقیق،بررسی ارتباط و نسبت بین ابعاد کلیه، غده ی پروستات و بیضه در سگهای بومی سالمبا اولتراسونوگرافی می باشد. تحقیق روی 30 قلادهسگبالغ سالم و جوان بومی با میانگین وزنی 9/20 کیلوگرم انجامشد. اولتراسونوگرافیطبقروش هایاستانداردانجامشد وطول،عرض وارتفاعکلیه-هایراستوچپ، غده ی پروستات،بیضه هایراستوچپ و نیز قطر آئورت شکمی بادقت اندازه گیری شد. طولمهره-یدوم،سوموچهارمکمریدررادیوگرافیبهدستآمد. ارتباط بین موارد اندازه گیری شده به کمک ضریب همبستگی پیرسنو نسبت بین ابعاد آنها مشخص شد.همبستگی مستقیم و معنی داریبین طول، عرض، ارتفاع و حجم کلیه ها نسبت به غده ی پروستات و بیضه ها و بالعکس وجود داشت. همچنین ابعاد این سه عضو نسبت به بدنه ی مهره های کمری، قطر آئورت شکمی و وزن حیوان ارتباط مستقیم و معنی داریمشاهده شد. میانگین نسبت طول کلیه به طول پروستات، طول بیضه، عرض آئورت و طول مهره ی دوم کمری به ترتیب 6/2‏، 3/2، 2/7 و 4/2 بود. میانگین نسبت عرضکلیه به عرض پروستات، عرض بیضه، عرض آئورت و طول مهره ی دوم کمری به ترتیب 4/1‏، 9/1، 0/4 و 3/1بود. میانگین نسبت ارتفاع کلیه به ارتفاع پروستات، ارتفاع بیضه، عرض آئورت و طول مهره ی دوم کمری به ترتیب 7/1‏، 3/2، 4/4 و 4/1 می باشد.

به منظور ارزیابی و مقایسه اثرات رادیوگرافی و بی خطری ماده حاجب غیر یونی دایمر آیودیکسانول (ویزی پاک: 320 میلی گرم ید در هر میلی لیتر) و ماده حاجب غیریونی مونومر آیوهکسال (امنیوپاک: 300 میلی گرم ید در هر میلی لیتر) در میلوگرافی گردنی 12 قلاده سگ سالم تهیه شد. سگ ها به دو گروه شش تایی تقسیم شدند و میلوگرافی پس از تزریق آیودیکسانول به میزان 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و آیوهکسال به میزان 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در سیسترن مغزی بصل النخاعی در فضای پس سری اطلسی، در دو شیب (10 و 30 درجه) مختلف هنگام رادیوگرافی انجام گرفت. رادیوگراف های جانبی چپ به راست از مهره های گردنی، سینه ای و کمری قبل از تزریق 5، 10، 15، 20، 30، 40 ، 50 و 60 دقیقه بعد از آن اخذ شد. بعد از پایان مطالعه، رادیوگراف ها توسط رادیولوژیستی که از نوع ماده حاجب و شیب رادیوگرافی بی اطلاع بود مورد ارزیابی و مقایسه مستقل قرار گرفتند. میلوگرام ها امتیازبندی و جهت معنی دار بودن از نظر آماری ارزیابی شدند. رادیوگراف هایی با کیفیت تشخیصی کافی با هر دو ماده حاجب حاصل شد. اپسیته کافی در مهره های گردنی، سینه ای و کمری به ترتیب از 5، 20 و 40 دقیقه بعد از تزریق برای هر دو ماده حاجب به دست آمد. هیچ تفاوت آماری بین دو ماده حاجب و بین دو شیب وجود نداشت. ارزیابی هر یک از رادیوگراف ها بیانگر اپسیفیکاسیون خوب تا عالی بود. هیچ گونه عارضه جانبی حتی یک هفته بعد از پایان مطالعه رخ نداد. در نهایت ثابت شد، آیودیکسانول و آیوهکسال به عنوان مواد حاجب بی خطر و موثر برای مطالعات میلوگرافیک در سگ می باشند.

هدف از انجام این تحقیق امکان تخمین حجم مایع داخل صفاقی به روش اولتراسونوگرافی در گربه پس از ایجاد آسیت تجربی می باشد که به نظر نمی رسد تا کنون مورد بررسی قرار گرفته باشد. 200 تا 600 میلی لیتر محلول سدیم کلراید 9/0 درصد با آنژیوکت داخل صفاق تزریق شد. اولتراسونوگرافی در چهار حالت خوابیده به پشت، خوابیده به جانب، به حالت نشسته و به حالت آویزان انجام گرفت. اندازه گیری مقدار مایع با قرار دادن ترانسدیوسر به صورت سهمی در خط وسط شکم در قدام شکم، ناحیه ناف، خلف ناف و خلف شکم (جهت ارسال فراصوت شکمی پشتی) و در سمت چپ محوطه شکمی (جهت ارسال فراصوت جانب به جانب، چپ به راست) بود. به منظور تحلیل داده ها از تحلیل همبستگی و محاسبه ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی استفاده گردید. میزان همبستگی بین مقدار مایع بر حسب میلی متر در اولتراسونوگرافی با مقدار تزریق شده در جهت جانبی چپ به راست بیشتر بود و بهترین محل برای تخمین مایع در محوطه شکمی می باشد. بعد از آن، بهترین محل در ناحیه ناف می باشد. بهترین حالت گماری نیز خوابیده به پشت و پس از آن، جانبی راست بود. تخمین حجم براساس برآورد نقطه ای نشان داد که به ازای هر 10 میلی متر اندازه گیری در حالت خوابیده به پشت در اولتراسونوگرافی جانبی چپ به راست و شکمی پشتی (ناف) به ترتیب 3/47 و 0/53 میلی لیتر و در حالت خوابیده به جانب به ترتیب 9/63 و 6/51 میلی لیتر مایع در شکم تجمع یافته است. بر اساس یافته های این تحقیق از اولتراسونوگرافی می توان برای تخمین میزان مایع تجمع یافته در محوطه شکمی گربه استفاده کرد.

آماده سازی روده ها پیش از انجام تصویربرداری با اشعه ایکس برای نیل به یک تشخیص صحیح الزامی است. به این دلیل این مطالعه به منظور مقایسه اثرات سنا و روغن کرچک در آماده سازی روده سگ ها پیش از رادیوگرافی از محوطه شکمی صورت گرفت. بیست قلاده سگ بالغ سالم از نژاد مخلوط، از هر دو جنس و با سن 18 تا 30 ماه یکی از دو رژیم آماده سازی سنا (20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم) یا روغن کرچک (چهار میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم) را یک روز قبل از رادیوگرافی از طریق لوله معدی دریافت کردند. از حدود 12 ساعت قبل از تجویز داروها به سگ ها غذا داده نشد. رادیوگرافی نیز 12 ساعت پس از آماده سازی روده انجام شد. به عبارت دیگر در روز قبل از رادیوگرافی فقط آب در اختیار حیوانات گذاشته شد. رادیوگراف های استاندارد توسط رادیولوژیست غیر مطلع از نوع رژیم آماده سازی، بررسی و وجود مدفوع و گاز در کولون و راست روده، رادیواپسیته مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها جهت تشخیص، با یک معیار از صفر تا سه (صفر = نامناسب تا سه = عالی) امتیازبندی شد. به منظور بررسی هر گونه اثرات جانبی داروها، سگ ها تا دو هفته پس از تجویز داروها مورد مشاهده قرار گرفتند. میانگین امتیاز آماده سازی کولون برای رژیم سنا و روغن کرچک به ترتیب برابر 53/0±5/2 و 48/0±3/2 بود. هم چنین میانگین امتیاز آماده سازی راست روده برای رژیم سنا و روغن کرچک به ترتیب برابر 53/0±5/2 و 52/0±4/2 بود. هر دو داروی سنا و روغن کرچک امتیاز آماده سازی روده در سگ ها را به شکل معنی داری بهبود بخشیدند (05/0>p). هیچ گونه اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر امتیاز آماده سازی کولون و راست روده، رادیواپسیته مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها وجود نداشت (05/0?p). هم چنین از نظر بالینی و عوارض جانبی داروها، سگ های دو گروه تفاوتی نداشتند. چنین می توان نتیجه گرفت که استفاده از سنا و روغن کرچک برای آماده سازی روده در سگ ها بی خطر و موثر بوده و به خوبی توسط سگ ها تحمل می شود.

هدف از انجام این تحقیق، یافته های طبیعی قلب، اندازه ی مهره ای قلب (vhs)، آئورت و سیاهرگ میان خالی خلفی در گوساله های بومی و دورگ سالم می باشد. به نظر نمی رسد تحقیق مشابهی تا کنون در مورد گوساله ها انجام گرفته باشد. این مطالعه روی 34 رأس گوساله از نژادهای بومی (16 رأس) و دو رگ (18 رأس) که بر اساس نتایج حاصل از معاینه بالینی و الکتروکاردیوگرافی و رادیوگرافی قفسه سینه سالم بودند، انجام شد. رادیوگرافی از نماهای جانبی چپ به راست (چپ) و راست به چپ ( راست) با حالت گماری خوابیده به پهلو انجام گرفت. در رادیوگرافهای جانبی راست و چپ طول مهره-های سوم تا ششم سینه ای (t)، مهره های چهارم تا ششم جناغی بر حسب سانتی متر اندازه گیری شد. همچنین اندازه محور بلند، محور کوتاه و مجموع محور بلند و کوتاه قلب، قطر سرخرگ آئورت، سیاهرگ میان خالی خلفی بر حسب سانتی متر تعداد مهره های سینه ای (از 3t به سمت خلف) به دست آمد. میانگین ± انحراف معیار و میزان ارتباط و همبستگی شاخص های ذکر شده با نرم افزار آماری spss محاسبه شد. در تمام موارد میزان ارتباط و همبستگی شاخص های ذکر شده با طول مهره ی چهارم سینه ای معنی دار بوده و بیشتر از طول مهره های چهارم تا ششم جناغی بود. بر اساس آزمون تی زوجی هیچ گونه اختلاف معنی داری بین ابعاد قلب و عروق بزرگ قفسه ی سینه بر حسب سانتی متر و مهره بین دو نمای رادیوگرافی مشاهده نشد (05/0p>). قلب در فضای بین دنده ای 3 تا 5 قرار گرفته و میانگین ± انحراف معیار آن 3/0 ± 1/3 فضای بین دنده ای بود. میانگین ± انحراف معیار اندازه ی مهره ای قلب در هر دو نما در گوساله های نژاد بومی و دو رگ به ترتیب: 3/0±0/9 و 4/0±4/9 مهره و در مجموع دو نژاد (34 رأس) در رادیوگراف های جانبی چپ و راست به ترتیب: 4/0±2/9 و 4/0±3/9 مهره بود. میانگین ± انحراف معیار اندازه ی مهره ای آئورت و سیاهرگ میان خالی خلفی مشابه هم و 1/0±8/0 مهره بود. یافته های این تحقیق نشان داد که اندازه ی مهره ای قلب در گوساله ی سالم از سگ ها کوچکتر ولی از گربه ها بزرگتر است.

شاخصی معین و معمولی در اولتراسونوگرافی، برای تشخیص تغییر اندازه کبد سگ وجود ندارد. هدف از این مطالعه معرفی معیاری جدید در خصوص اندازه گیری کبد سگ با اولتراسونوگرافی می باشد. بدین منظور ده قلاده سگ آمیخته سالم که از نظر وضعیت بدنی و سن در یک اندازه بودند، انتخاب شدند. رادیوگرافی جانبی راست به چپ از قفسه سینه و شکم تهیه شد. اولتراسونوگرافی کبد با اسکن عرضی و اسکن طولی از خلف جناغ و همچنین اسکن از فضاهای بین دنده ای هفت تا یازده انجام پذیرفت. شاخص های عمق و فاصله پشتی- شکمی کبد و عمق سیاهرگ های باب و میان خالی خلفی، و حداقل فاصله این دو سیاهرگ از یکدیگر سنجیده شد. در پایان پنج سگ از ده سگ آسان کشی و کالبدگشایی شدند و وزن، حجم و اندازه های واقعی کبد آنها مشخص و با اندازه گیری های اولتراسونوگرافی سنجیده شد. علاوه بر این، ارتباط بین شاخص های اندازه گیری شده در اولتراسونوگرافی کبد، با وزن و ابعاد بدنی سگ بررسی شد. با فرض اینکه روش با دقت انجام گرفته است، ثابت شد که برخی از این اندازه گیری ها قابل تکرار می باشند. در اسکن از فضا های بین دنده ای، درصد تکرارپذیری شاخص های ذیل بالای نه درصد می باشد: عمق کبد در فضای بین-دنده ای ده، عمق سیاهرگ میان خالی خلفی و عمق سیاهرگ باب در فضای بین دنده ای یازده و شاخص فاصله لبه پشتی کبد تا زواید خاری مهره های کمر در فضای بین دنده ای هفت (اندازه گیری شده با اولتراسونوگرافی و متر). همبستگی مثبت معنادار بین وزن حیوان و عمق کبد در فضاهای بین دنده ای نه، ده و یازده وجود دارد. در پنج سگ کالبدگشایی شده، میانگین درصد وزن کبد به وزن بدن 22/3 درصد می باشد. بر اساس یافته های این تحقیق بهترین پنجره صوتی برای اندازه گیری کبد با اولتراسونوگرافی فضاهای بین دنده ای ده و یازده می باشند.

بر اساس دانش و اطلاعات ما در منابع، گزارشی در خصوص اولترسونوگرافی تیروئید گربه در ایران وجود ندارد. هدف از انجام این تحقیق بررسی یافته¬های طبیعی اولتراسونوگرافی تیروئید این حیوان در دو فصل سرد (بهمن) و گرم (تیر) می¬باشد. تحقیق روی 30 قلاده گربه بومی بالغ سالم انجام گرفت. هورمون¬های t3 و t4 قبل از انجام اولتراسونوگرافی در هر گربه اندازه گیری شد. برای این منظور ناحیه گردن در اطراف حنجره کاملا تراشیده و پوست تمیز و شسته شد. در دو طرف خط فرضی میانی گردن، از بالا به پائین و از چپ به راست اولتراسونوگرافی به منظور یافتن هر لوب تیروئید انجام گرفت. پس از یافتن تیروئید، اکوژنسیته، طول، عرض و ارتفاع هر کدام از لوب¬های چپ و راست اندازه گیری شد. رهیافت اولتراسونوگرافی یا محل اسکن کردن غده ی تیروئید در دو طرف خط فرضی وسط از قسمت خلفی حنجره و در دو طرف نای بود. هر دو لوب تیروئید در هر سمت قابل اسکن و متقارن بود. شکل غده تیروئید در اسکن طولی یا ساجیتال دوکی شکل و کشیده و در اسکن عرضی بیضی یا مثلثی شکل بود. پارانشیم تیروئید دارای اکوژنیسیته یکنواخت بوده و غدد پاراتیروئید درون آن قابل مشاهده نبود. اکوژنیسیته غده تیروئید نسبت به عضلات گردن بیشتر است و در دو فصل تغییری نداشت. اندازه¬ی هر لوب اندکی در فصل سرد بزرگتر بود. اندازه¬ی عرض و حجم در فصل گرم به¬طور معنی-داری کمتر از فصل سرد بود. اما در مورد طول و عمق در دو فصل سرد و گرم تفاوت معنی¬داری وجود نداشت. میانگین طول، عرض، ارتفاع و حجم در محدوده¬ی طبیعی گربه با وزن مشابه بودند. همچنین تفاوت معنی¬داری بین مقدار هورمون t3 و t4 در فصل گرم و فصل سرد وجود داشت . به نحوی که غلظت هورمون¬های t3 و t4 در فصل سرد بیشتر از فصل گرم بود.

تورم ضربه ای نگاری و حفره ی صفاق (trp) یک بیماری تک گیر در نشخوارکنندگان می باشد که علت آن سوراخ شدن نگاری بوسیله اجسام خارجی خورده شده می باشد. رادیوگرافی از قفسه سینه و نگاری به عنوان یک روش تشخیصی در موارد مشکوک توصیه می شود. هدف از انجام این تحقیق مقایسه چهار نمای رادیوگرافی برای تشخیص trp در گاو بود. 15 رأس گاو مبتلا به trp و 5 رأس گاو سالم با رادیولوژی مورد ارزیابی قرار گرفتند. رادیوگرافی از نماهای جانبی راست به چپ (rl)، جانبی چپ به راست (lr)، پشتی جانبی راست به شکمی جانبی چپ 50 درجه مایل (drlo) و پشتی جانبی چپ به شکمی جانبی راست 50 درجه مایل (dlro) انجام و نشانی های رادیوگرافی تایید شده در منابع، برای تشخیص trp مورد استفاده قرار گرفت. در 5 رأس گاو سالم علائم رادیوگرافی طبیعی بودند. در 15 رأس گاو trp مثبت، رادیوگرافها در 6 مورد (40 درصد) در نمای جانبی راست به چپ واضحتر از نمای جانبی چپ به راست بود و در یک مورد (7/6 درصد) موقعیت و شکل اجسام در نمای جانبی چپ به راست واضحتر از نمای جانبی راست به چپ بود. این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (05/0p<). براساس یافته های مطالعه حاضر به نظر می رسد نماهای رادیوگرافی rl و drlo برای تشخیص بیماری trp مناسب بوده و نماهای lr و dlro در صورت نیاز تهیه گردد.

نانوهیدروکسی آپاتیت یک ماده استئوکنداکتیو بوده که اخیراً به عنوان پیوند استخوانی در برخی تحقیقات مورد استفاده قرارگرفته است. این ذرات به دلیل داشتن مزایایی نظیر خلوص بالاتر، داشتن ارتباط بیشتر با سلول های اطراف خود، بازجذب سریع تر و تعداد بیشتر مولکول ها در واحد سطح نسبت به هیدروکسی آپاتیت معمولی سرعت ترمیم استخوان را بیشتر افزایش می دهند. از طرف دیگر پلاسمای غنی از پلاکت نیز به عنوان منبع فاکتورهای استئواینداکتیو برای ترمیم استخوان مورد استفاده قرار می گیرد. بدین ترتیب مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثربخشی ترکیب نانوهیدروکسی آپاتیت و ژل غنی پلاکتی بر روند ترمیم نقایص استخوانی انجام گردید. برای این مطالعه 15 سگ نر در نظر گرفته شد. 6 نقیصه گرد به قطر 5 میلی متر در هر دوطرف فک پایین ایجاد گردید و سپس در هر نقیصه یکی از مواد زیر کار گذاشته شد: هیدروکسی آپاتیت معمولی، نانوهیدروکسی آپاتیت، ژل پلاکتی، ترکیب ژل پلاکتی و هیدروکسی آپاتیت و ترکیب نانوهیدروکسی آپاتیت و ژل پلاکتی. در نهایت یک نقیصه نیز به عنوان گروه کنترل خالی ماند. ارزیابی ترمیم نقیصه ها با اخذ رادیوگراف در روزهای 0، 7، 14، 21، 28، 35، 42، 49 و 56 و نیز با استفاده از روش هیستوپاتولوژیک در روزهای 14، 28 و 56 صورت گرفت. نتایج رادیولوژیک مشخص نمود که ترکیب نانوهیدروکسی آپاتیت و ژل پلاکتی بیشترین امتیاز ترمیم را در بین گروه های مختلف و در روزهای متفاوت کسب نموده است (به ترتیب 6/0، 1، 6/1، 2، 2/2 و 2/2 از 3)، اگر چه این تفاوت معنی دار نبوده است. همچنین ارزیابی هیستوپاتولوژی در روزهای متفاوت نشان داد تفاوت معنی داری میان گروه های مختلف در روزهای 14، 28 و 56 وجود ندارد، اما ترکیب نانوهیدروکسی آپاتیت و ژل پلاکتی بیشترین میانگین درصد ترمیم را در مقایسه با گروه های دیگر به-دست آورده است (به ترتیب 95/41، 04/45، 53/54). اگرچه نتایج حاصل از مطالعه حاضر نتوانست به صراحت از برتری اثر ترمیمی ترکیب نانوهیدروکسی آپاتیت در کنار ژل پلاکتی در نقیصه تجربی فک سگ دفاع نماید اما با توجه به وجود مشکلات احتمالی در فرآیند انجام این مطالعه از یک سو و نتایج مثبت به دست آمده از سایر مطالعات در رابطه با به کارگیری ژل پلاکتی در کنار هیدروکسی آپاتیت گرانوله از سوی دیگر، هم چنان احتمال نقش موثر ترکیب ژل پلاکتی و نانوهیدروکسی آپاتیت در روند ترمیم نقیصه های استخوانی مطرح است که برای بررسی این موضوع نیاز به انجام مطالعات بیشتر در سایر مدل های حیوانی می باشد.

آماده سازی روده ها پیش از انجام تصویربرداری با اشعه ی ایکس برای نیل به یک تشخیص صحیح الزامی است. این مطالعه به منظور مقایسه ی اثرات مقادیر مختلف پلی اتیلن گلیکول و سنا در آماده سازی روده ی سگ ها پیش از رادیوگرافی از محوطه ی شکمی صورت گرفت. شش قلاده سگ بالغ سالم از نژاد مخلوط، از هر دو جنس و با سن 18 تا 30 ماه به فاصله سه هفته یکی از دو دوز 4 و 8 گرم به ازای هر کیلوگرم پلی اتیلن گلیکول و یا 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم سنا را از طریق لوله ی معدی دریافت کردند. از حدود 12 ساعت قبل از تجویز داروها به سگ ها غذا داده نشد. رادیوگرافی نیز 12 ساعت پس از آماده سازی روده انجام شد. به عبارت دیگر در روز قبل از رادیوگرافی فقط آب در اختیار حیوانات گذاشته شد. رادیوگراف های استاندارد توسط رادیولوژیست غیر مطلع از نوع رژیم آماده سازی، بررسی و وجود مدفوع و گاز در کولون و راست روده، رادیواپسیته ی مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها جهت تشخیص، با یک معیار از صفر تا سه (صفر = نامناسب تا سه = عالی) امتیازبندی شد. به منظور بررسی هر گونه اثرات جانبی داروها، سگ ها تا دو هفته پس از تجویز داروها مورد مشاهده قرار گرفتند. میانگین امتیاز آماده سازی کولون برای رژیم پلی اتیلن گلیکول با دوز 4 و 8 گرم به ازای هر کیلوگرم و سنا به صورت مشابهی برابر 0/41±2/17 بود. هم چنین میانگین امتیاز آماده سازی راست روده برای رژیم پلی اتیلن گلیکول با دوز 4 و 8 گرم به ازای هر کیلوگرم و سنا به ترتیب برابر 0/55±2/50 و 0/75±1/83 و 0/55±2/50 بود. هر دو دوز پلی اتیلن گلیکول و سنا امتیاز آماده سازی روده در سگ ها را به شکل معنی داری بهبود بخشیدند (p<0/05). هیچ گونه اختلاف معنی داری بین سه گروه ازنظر امتیاز آماده سازی کولون، رادیواپسیته ی مدفوع و کیفیت رادیوگراف ها وجود نداشت (p≥0/05). پلی اتیلن گلیکول با دوز 8 گرم به ازای هر کیلوگرم در مقایسه با دوز 4 گرم به ازای هر کیلوگرم به شکل معنی داری حضور مدفوع در راست روده را کاهش داد (p<0/05). هم چنین ازنظر بالینی و عوارض جانبی داروها، سگ های سه گروه تفاوتی نداشتند. چنین می توان نتیجه گرفت که استفاده از پلی اتیلن گلیکول با دوز 8 گرم به ازای هر کیلوگرم و سنا برای آماده سازی روده در سگ ها بی خطر و موثر بوده و به خوبی توسط سگ ها تحمل می شود.

سنجاب قرمز ایرانی persian squirrel)) به عنوان حیوان خانگی در ایران نگهداری می¬شود. درخواست برای تشخیص و درمان بیماری های آنها سبب شده است که از روشهای رایج تشخیصی در دامپزشکی برای آنها استفاده شود. به نظر می رسد که تا کنون گزارشی راجع به برش¬نگاری رایانه¬ای (سی تی) در سنجاب منتشر نشده است. هدف از انجام این تحقیق تکنیک تهیه تصاویر و ارایه¬ی تصاویر برش¬نگاری رایانه¬ای عرضی و پشتی قفسه سینه و شکم سنجاب ایرانی sciurus anomalus می¬باشد. تحقیق روی شش عدد سنجاب سالم (براساس معاینه بالینی و رادیوگرافی) انجام گرفت. هر کدام از سنجاب¬ها بیهوش شده و ماده حاجب خوراکی مناسب قبل از انجام سی تی تجویز شد. تزریق داخل رگی و داخل استخوانی ماده حاجب موفقیت آمیز نبود. مقاطع مختلف سی تی شامل مقاطع عرضی و پشتی با حالت گماری های جداگانه از قفسه سینه و شکم انجام شد. مقاطع سی¬تی با دستگاه سی-تی مولتی¬اسلایس 64 زیمنس (سوماترون) انجام گرفت. تصاویر عرضی و پشتی سی¬تی به طور پیوسته بازسازی و ذخیره شد. ضخامت برش¬های عرضی دو میلیمتر و پشتی یک میلیمتر انتخاب شد. با استفاده از نرم افزار ای-فیلم (efilm) برای دامپزشکی، تصاویر با دقت مطالعه شد. تراز و سطح پنجره¬ی نمایش انتخاب، نواحی مختلف آناتومی شناسایی و نامگذاری شد. تعداد تصاویر مقاطع سی¬تی پشتی به مراتب کمتر از سی¬تی عرضی بودند. ساختارهای قابل شناسایی شامل، نای، برونش های اصلی، ریه، قلب، کبد، طحال، مری، معده، روده¬ها، کلیه و مثانه بودند. عوارض نامطلوب مشاهده نشد. با توجه به بررسی های انجام شده به نظر نمی رسد که تحقیقی مقایسه¬ای بین مقاطع مختلف سی¬تی برای قفسه سینه و شکم در سنجاب انجام شده باشد. سی¬تی آناتومی ناحیه قفسه سینه و محوطه شکمی در برش¬ها یا مقاطع مختلف سی¬تی می¬تواند به عنوان تصاویر مرجع استفاده شود.

دستگاه گوارش یکی از مهم ترین دستگاه های بدن است که وظایف مهمی از جمله هضم و جذب مواد غذایی بر عهده دارد رادیوگرافی با ماده حاجب یک روش تشخیصی مناسب برای اختلالات دستگاه گوارش می باشد. داروها و مواد مختلفی بر روی دستگاه گوارش گربه تاثیرگزار می باشد.مثل سیزاپراید وکلرپرومازین. متعاقب این گونه موارد، رادیوگرافی با ماده حاجب نیز درخواست می شود. بنابراین با توجه به اینکه استفاده از این داروها ممکن است موجب تغییراتی در زمان عبور ماده حاجب از دستگاه گوارش گربه گردد و نیز با توجه به اینکه در منابع دامپزشکی در این زمینه مطالبی وجود ندارد، لذا هدف از انجام تحقیق حاضر، ارزیابی اثر داروهای کلرپرومازین و سیزاپراید، بر زمان تخلیه ماده حاجب از معده و روده گربه است.

هدف از انجام این تحقیق، تاثیر حالت گماری در اندازه گیری ابعاد کلیه ها در سگ های سالم و بررسی ارتباط و همبستگی بین ابعاد کلیه با ابعاد مهره های کمری (l) و قطر آئورت شکمی در اولتراسونوگرافی بود. تحقیق روی 20 قلاده سگ بالغ سالم نژاد بومی انجام گرفت. در اولتراسونوگرافی طول، عرض، ارتفاع (ابعاد) و حجم کلیه ها، یا دو حالت گماری خوابیده به راست و خوابیده به پشت برای کلیه چپ و خوابیده به چپ و خوابیده به پشت برای کلیه راست اندازه گیری شد. طول l6, l5 و قطر آئورت شکمی در اولتراسونوگرافی و طول l4, l3, l2 در رادیوگرافی تعیین شد. نسبت بین ابعاد کلیه ها به طول مهره های کمری و قطر آئورت اندازه گیری شد. بر اساس آزمون تی زوجی طول و عرض کلیه ها در حالت گماری خوابیده به راست یا چپ به طور معنی داری بزرگتر از حالت گماری خوابیده به پشت بود. در حالت گماری خوابیده به راست در حالت گماری به چپ به طور معنی داری کوچکتر از حالت گماری خوابیده به پشت بود (001/0p<). هیچ گونه اختلاف معنی داری در ارتفاع کلیه چپ در دو حالت گماری مشاهده نشد (05/0p>).