در این تحقیق از 12 نفر شتر نابالغ سالم از دو جنس، با دامنه وزنی 120 تا 150 کیلوگرم، که به طور تصادفی به سه گروه 4تایی تقسیم گردیدند، استفاده شد. در گروه l 22/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن داروی لیدوکائین 1%، در گروه x 17/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن داروی زایلازین و در گروه lx ترکیب داروی زایلازین و لیدوکائین با دوز مذکور در فضای اپیدورال تزریق شد. حجم دارو در گروه x و l توسط نرمال سایلین با گروه lx برابر گردید. پس از تزریق، زمان شروع و طول مدت بی حسی کامل در ناحیه پرینه و همچنین تعداد ضربان قلب، تنفس و درجه حرارت بدن برای مدت 180 دقیقه بین گروه ها ارزیابی شد. نتایج نشان داد که شروع بی حسی کامل در ناحیه پرینه در گروه های lx و l به طور معنی داری کوتاه تر از گروه x بوده، اما تفاوت معنی داری بین گروه های lx و l دیده نشد. طول مدت بی حسی کامل ناحیه پرینه در گروه lx به طور معنی داری بیشتر از گروه های x و l بود ولی تفاوت معنی داری بین گروه های x و l دیده نشد. متعاقب تزریق، در گروه های l و lx علائم عدم تعادل خفیف تا متوسط و در گروه x عدم تعادل ضعیف مشاهده شد. هیچ یک از حیوانات در گروه های مختلف بعد از تزریق زمین گیر نشدند. همچنین علائم آرام بخشی متعاقب تزریق دارو در گروه های x و lx دیده شد ولی در گروه l حیوانات کاملا" هوشیار و عصبی بودند. تغییرات علائم حیاتی در گروه x و lx در مقایسه با گروه l بیشتر بود، اما روند این تغییرات در طول مطالعه بین گروه ها تفاوت معنی داری نداشت.

در این مطالعه از 10 نفر شتر نابالغ و سالم ( 5 نر و 5 ماده) با دامنه وزنی بین 250 تا 350 کیلوگرم و دامنه سنی بین 12 تا 18 ماه استفاده شد. . در این مطالعه حیوانات به طور تصادفی به 2 گروه پنج تایی تقسیم شدند. در گروه l داروی لیدوکایین 2% با دوز 22/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و در گروهlk ترکیب داروهای کتامین 10% با دوز mg/kg 1 به ازای وزن بدن و لیدوکایین 2% با دوز مذکور به صورت تزریق در فضای اپیدورال در فضای بین مهره اول و دوم دمی مورد استفاده قرار گرفت. حجم داروی تزریق شده در گروه l توسط نرمال سایلین با گروه lk برابر گردید. نتایج حاصل از ارزیابی بالینی بعد از تزریق داروهای لیدوکائین و ترکیب کتامین و لیدوکائین نشان داد که در همه حیوانات تحت مطالعه، علائم عدم تعادل مشاهده شد ولی هیچ حیوانی زمین گیر نشد. متعاقب تزریق داروی لیدوکائین و همچنین ترکیب کتامین و لیدوکائین در فضای اپیدورال، در همه حیوانات، علائم لرزش و بی تعادلی خفیف تا متوسط در اندام خلفی مشاهده گردید. حیوانات پاهای خود را به حالت دور از هم نگه می داشتند. حیوانات گروه lk میزان شدیدتری از علائم عدم تعادل را نشان دادند. در مطالعه حاضر به دلیل اینکه تمام حیوانات گروه l در تمام طول مطالعه به شدت عصبی، نا آرام و هیجان زده بودند امکان ثبت واقعی علایم حیاتی غیر ممکن بوده و اگر هم انجام میشد قطعا غیر واقعی بود و امکان مقایسه با گروه lk وجود نداشت.