پژوهش حاضر تحقیقی است پیرامون پدیده «عقلای مجانین» در آثار شیخ فریدالدین محمد بن ابراهیم نیشابوری. ما در این پژوهش بر آنیم که جایگاه خاص این شخصیت ها را در آثار عطار تبیین نمائیم و تأثیر حضور آنها را در شکل گیری این آثار نشان دهیم و نقش این شخصیت ها را در انتقال و القای پیغام های عطار در مثنوی های وی نشان دهیم و تا آنجا که ممکن است به تبیین دلایل فرهنگی و اجتماعی ظهور و حضور این شخصیت ها در آثار عرفانی اشاره ای داشته باشیم و روشن سازیم که چرا عطار نیشابوری از میان شخصیت های گوناگون در مثنوی های خود برای بیان مصائب و آلام مردم عصر خویش شخصیت عاقل مجنون را برگزیده و اصلاً چرا از بین همه غالب ها خاص زبانی طنز را برگزیده آن هم از زبان عده ای عاقل به ظاهر دیوانه به نتایج حاصل از این پژوهش به روشنی معلوم می سازد که عصر حاکم بر جامعه عطار که عصر رعب و وحشت و اختناق و سکوت بوده شیخ ما چاره ای جز این نداشته که کوبنده ترین اعتراضات را از زبان عده ای عاقل به ظاهر دیوانه که در شرع و عرف هیچگونه عُسر و حَرَجی بر آنها وارد نیست بیان می دارد تا به این ترتیب هم خویش را از دم تیغ جلادان عصر نجات داده باشد و هم با بیان اعتراضات از زبان این افراد روح پر خروش و ناآرام خود را تسلی داده باشد.

انسان مدرن برای شناخت هر چیزی که رنگ و بوی گذشته دارد، نیازمند شناخت مفاهیم نمادین است. به منظور القای این معنا و مفاهیم، یکی از مهمترین صنایع ادبی یعنی نماد، نقشی بسزا دارد. این مفاهیم ممکن است در صورت ها و قالب های متفاوتی ظهور کند؛ قالب هایی چون: شخصیت های انسانی، جانوران، نباتات، جمادات، رنگ، نور و.... همه این صور نمادین، در طول ادب پارسی، بالاخص ادب عرفانی جهت نشان دادن ویژگی های درونی انسان ها که شامل جنبه های حیوانی و ملکوتی وجود آنهاست، به کار رفته است. در نگاهی عمیق به زنجیره شاعران ادبیات فارسی، شخصیت های پر فروغی می درخشند که در اضلاع هندسه معرفت و در تکامل اندیشه عرفانی و سلوک، شیخ فریدالدین عطار نیشابوری از چهره های ماندگار و کم نظیر به شمار می آید؛ در استحاله زهد به عرفان و اختلاط این دو، تکامل یافته سنایی، و پیشگام ابر مرد عالم عرفان مولانا جلال الدین بلخی، است. بررسی و تبیین دقیق جایگاه مکاتب گوناگون ادبی و از جمله مکتب سمبولیسم و ویژگی های آنها در ادبیات معاصر و کلاسیک فارسی، از موضوعاتی است که پرداختن به آن می تواند از اهمّیت بسیاری برخوردار باشد. مکتب سمبولیسم را بسیار پیش تر از شکل گیری آن در غرب، در آثار گوناگون ادبیات گذشته ایران، بالاخص ادبیات عرفانی و از جمله، آثار مولانا و عطار نیشابوری می توان یافت که با توجه به تقدم زمانی ظهور عطار، توجه به او از این لحاظ، قابل تأمل می-باشد.

تاریخ ادبیات معاصر که از زمان شروع نهضت مشروطیت در ایران آغاز می شود تحولاتی به اندازه تاریخ ادبیات کهن دارد، به طوری که در طول صد سال اخیر ادبیات فارسی از لحاظ نظم و نثر تحت تاثیر مکتب-های نوین ادبی جهان قرار گرفته است و از طرفی پا به پای تحولات اجتماعی و تاریخی جامعه پیش رفته است به طوری که این رابطه متقابل ادبیات و اجتماع در این حیطه تاریخی اجتناب ناپذیر است. به دنبال گسترش تبادل فرهنگی و ادبی ملت ایران با کشورهای غربی به خصوص فرانسه ادبیات منظوم فارسی به شدت دچار تغییرات اساسی شد و شعر معاصر از لحاظ سبک، قالب، بیان، وزن و قافیه از شعر سنتی فاصله گرفت. آن چه در این میان به عنوان نقطه عطف و گذرگاهی بین شعر سنتی و شعر شکسته نیمایی شناخته میشود قالب نیمه سنتی چهارپاره است که از سویی ریشه در شعر سنتی ایرانی و از سویی ریشه در چهارپاره سرایی شاعران رمانتیک غربی علی الخصوص فرانسوی دارد. در این پژوهش به چگونگی پیدایش قالب چهارپاره و روند تحولات این قالب به لحاظ موضوعی، محتوایی و فنی و همچنین معرفی چهارپاره سرایان بزرگ پرداخته شده است. در پایان به فرایند فراز و نشیب این جریان ادبی اشاره شده است و به بیان عوامل افول و کم رنگ شدن این قالب و مختص شدن آن به شعر توصیفی و غنایی در مواردی چون ادبیات جنگ و کودکان پرداخته شده است.

با وقوع انقلاب اسلامی دوبیتی، جان تازه ای می گیرد و در کنار رباعی رایج ترین قالب شعری زمان می گردد اما این هجوم جمعی به سوی دوبیتی کاملا به نفع دوبیتی نبوده و نوعی سستی و سطحی نگری را با خود به همراه می آورد. در بیشتر دوبیتی های این دوره به صورت مستقیم به اتفاقات زمانه اشاره میشود و ادبیات را از کلیت خود دور نموده و شعر را به این زمان محدود می کند و این باعث می شود که با گذشت زمان و دور شدن از این فضا تأثیر خود را از دست بدهند در حالیکه، در تاریخ ادبیات اشعاری موفق و ماندگارتر بوده اند که بدون اشاره مستقیم به موضوع مورد نظر، طول عمر شعر را بیشتر نموده اند. تقلید شاعران از یکدیگر و رواج مفرط تعدادی از واژگان باعث سطحی نگری و کاستن از تازگی و طراوت شعر می گردد.

رمان ملکان عذاب آخرین اثر چاپ شده ابوتراب خسروی است. اهمیّتی که خسروی برای کلمه و کتابت قائل است و سبک پسامدرنی که به کمک کلمه ایجاد می کند در این داستان نیز همچنان تداوم یافته است اما تلاش نویسنده برای ایجاد فضا و شگرد تازه، سبب پیچیدگی داستان شده است. برای دریافت اسباب این پیچیدگی و فهم و تحلیل متن، با استفاده از عناصر غیر روایی، دلالت ضمنی نشانه ها و تقابل دوگانه ای که در کنش دلالت وجود دارد به تحلیل ژرف ساخت داستان و تبیین پیوند آن با شگرد نویسنده پرداخته ایم. ژرف ساخت اصلی داستان، مبارزه با زمان است. شیوه روایت داستان به صورت روایت چندمحور با ژرف ساخت آن تطابق دارد. نویسنده، با توجه به اهمیّت و پیوندی که میان کلمه و آفرینش وجود دارد به ایجاد پیوندی میان نوشتن و آفرینش و اهمیّت کتابت در خلق و ایجاد روی آورده است و به ترسیم ساختار مدوّر شخصیّت های داستان پرداخته است. تجسّد یافتن شخصیّت های داستان به صورت کلمه و عناصر کتابت، موجب حیات یافتن راوی در قالب شمایل های جدید یعنی همین شخصیّت هایی می شود که در قالب کلمه متجلی شده اند.

شعر فارسی در دوره ی معاصر، با تأکید بر عناصر فرمی و ساختاری، در ابعاد گوناگون، سعی در تغییر و نوزایی داشته است. شروع تغییرات در جنبه های فرم و شکل و قالب از «نیما یوشیج» و هم زمان با انتشار «افسانه» شروع شد. این اتفاق بنیادی، شعر فارسی را در دوره های بعد دچار تحولات فرمی و ساختاری گوناگونی کرد و موجب ظهور جریان های شعری ای چون «شعر سپید»، «شعر موج نو»، «شعر حجم» و... شد. ادبیات منظوم در دوره ی معاصر، در تجدد و نوآوری، بسیار فعال ظاهر شده و اغلب در تعامل با مکاتب ادبی غرب، فرم خود را تازگی بخشیده است. جریان های شعریِ متعدد و نوظهور در این دوره، گویای این حقیقت است. شعر فارسی معاصر، تغییرات گسترده ای را در زمینه ی فرم و ساختار و در کلیتِ خود تجربه کرده است. بخشی از این تغییرات محصول اندیشه ی چهره های شعر فارسی معاصر بوده و برخی تحت تأثیر مکاتب غربی، به شعر فارسی راه یافته است، این تحقیق روشن می کند که شعر معاصر، بر خلاف گذشته ی ادبی خود که محتوا و مضمون را برجسته می ساخت، بر زبان و فرم و ساختار تأکید بیشتری دارد و در حوزه ی مضمون نیز، معنا را از تفسیر به حیطه ی تأویل کشانده است. در تحقیق حاضر، سیر تحولات ساختاری (فرمی) شعر فارسی بر مبنای جریان شناسی، مورد بررسی قرار گرفته و هر جریان، با چهره های مربوط به آن، تحلیل و شناسایی شده است.

سعدی همواره در ادب فارسی شخصیتی برجسته توصیف شده و این برجستگی حاصل زبانی است که او در پروراندن و بیان بهترین اندیشه ها از آن بهره برده است. از راه های انتقال سریع پیام یکی آن است که بتوانیم تا حد ممکن سخن خود را کوتاه بیان نمائیم ضمن آن که مقصود خود را به تمامی بیان کرده باشیم. واضعان فنون بلاغت این کار را با ایجاز در سخن ممکن دانسته اند. ایجاز و گزیده گویی در سخن، از فنون بلاغی مهم در رساندن پیام و معنای مورد هدف گوینده است. این اسلوب بیانی از شیوایی و بلاغت سخن به شمار می آید. یکی از انواع این اسلوب، ایجاز حذف است که در آن بخشی از اجزای جمله حذف می شود . این حذف ممکن است شامل حذف حرف، واژه یا در بخشی بزرگ¬تر، جمله هم باشد.این اسلوب اغراض بلاغی گوناگونی را دنبال نموده و در آفرینش زیبایی های لفظی و ظرافت های معنایی نقشی شگرف ایفا می نماید. در این پایان نامه ضمن بیان معنا و مفهوم حذف و اقسام آن، کارکردهای زیباشناختی حذف در غزلیّات و بوستان سعدی تحلیل شده است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.