هدف: در این مطالعه به بررسی میزان مرگ و میر ناشی از سپسیس در بیماران 65 ساله به بالا پس از شش ماه در بیمارستان های امیرالمومنین و بوعلی و عوامل دخیل در آن در سال های 89-1388 پرداختیم.روش مطالعه: این مطالعه به صورت یک بررسی مشاهده ای (observational) طولی (longitudinal) از نوع کوهورت آینده نگر (prospective cohort) انجام شده است. جمعیت مورد بررسی شامل 65 نفر از بیماران 65 سال به بالا بستری در بیمارستان های امیرالمومنین و بوعلی در سال های 89-1388 بوده است که به صورت در دسترس (convenient) انتخاب شدند.یافته ها: 7 نفر (8/10 درصد) بعد از سه ماه و 10 نفر (4/15 درصد) بعد از 6 ماه فوت نمودند. 37 بیمار (9/56 درصد) در functional class قبل از بستری یک، 7 نفر (8/10 درصد) در کلاس دو، 9 نفر (8/13 درصد) در کلاس سه، 5 نفر (7/7 درصد) در کلاس چهار و 7 نفر (8/10 درصد) در کلاس پنج بودند. داشتن کاتتر ادراری بعد از ترخیص و functional class بالاتر سبب افزایش مرگ و میر سه و شش ماهه بیماران و نیاز به crp و شدید بودن سپسیس سبب افزایش مرگ و میر سه ماهه و سابقه دارویی مثبت سبب افزایش مرگ و میر شش ماهه بیماران می شدند. نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه، چنین استنباط می شود که مرگ و میر در بیماران بالای 65 سال مبتلا به سپسیس نسبتا بالا بوده و نیاز به استراتژی های پیشگیرانه و نیز درمانی خاصی جهت کاهش این میزان با تأکید بر عوامل موثر بر مورتالیتی مانند شدت سپسیس و استفاده از کاتتر ادراری وجود دارد.

اهداف: در این مطالعه به بررسی میزان باقی ماندن بر روی درمان ضدرتروویروسی در بیماران مبتلا به hiv در مرکز مشاوره بیماری های رفتاری امام خمینی در فاصله سال های 1387-1382 پرداختیم. روش مطالعه: در این مطالعه که به صورت یک بررسی تحلیلی (analytical) از نوع طولی (longitudinal) و در قالب یک مطالعه هم گروهی گذشته نگر (retrospective cohort) انجام شده است، در مجموع 317 بیمار مبتلا به عفونت hiv مورد ارزیابی قرار گرفتند که به صورت سرشماری (census) وارد مطالعه گردیدند. یافته ها: در 1/61 درصد نیاز به تغییر رژیم درمانی و در 2/45 درصد قطع درمان وجود داشت که در 7/13 درصد به علت مرگ و در 3/86 درصد با تصمیم خود فرد بود. با انجام رگرسیون لجستیک مشخص گردید که وضعیت تأهل، اعتیاد، نوع رژیم درمانی، تغییر در رژیم درمانی، سال آغاز و مدت مصرف تنها فاکتورهای موثر بر باقی ماندن بر درمان ضدرتروویروسی هستند (p < 0.05). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه و مقایسه آن با سایر مطالعات چنین استنباط می شود که میزان باقی ماندن بر درمان ضدرتروویروسی در ایران نسبتا پایین است و لذا نیاز به اتخاذ تدابیری جهت افزایش کمپلیانس دارویی به ویژه در گروه های پرخطر (از نظر احتمال قطع درمان) مانند معتادان و افراد مجرد وجود دارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.