هدف: حداکثر اکسیژن مصرفی به عنوان معیار جهانی برای سنجش میزان آمادگی قلبی تنفسی پذیرفته شده است. اگرچه آزمون های معتبر زیادی برای اندازه گیری حداکثر اکسیژن مصرفی در شرایط آزمایشگاهی وجود دارد، با این وجود مربیان همواره به دنبال آزمون ها و شاخص های در دسترس و بر مبنای رشته ورزشی هستند. از سویی دیگر بازیافت ضربان قلب یکی از شاخص های ارزشمند برای پیش بینی عملکرد ورزشکاران است. هدف پژوهش حاضر، بررسی بازیافت بین کوششی ضربان قلب و ارتباط آن با حداکثر اکسیژن مصرفی، با استفاده از یک آزمون آمادگی تناوبی در مردان فوتبالیست نخبه بود. روش شناسی: 30 مرد فوتبالیست نخبه (با میانگین سنی 09/1±3/19 سال، توده ی بدنی 11/7± 72 کیلوگرم و قد 64/6±6/179سانتی متر) در پژوهش حاضر شرکت کردند. برای این بازیکنان آزمون آزمایشگاهی سنجش حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان با استفاده از دستگاه آنالیز گازهای تنفسی و همچنین آزمون آمادگی تناوبی 15-30 انجام گردید. اکسیژن مصرفی بیشینه (vo2max) در انتهای آزمون آزمایشگاهی تعیین شد و ضربان قلب در مدت اجرای آزمون ها در هر ثانیه ثبت شد. برای تحلیل داده ها، همبستگی بین متغیرهای پژوهش با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون اندازه گیری شد. یافته ها: همبستگی معنادار مثبت بین vo2max و بازیافت بین کوششی ضربان قلب (034/0p= ،387/0 r=) و همبستگی معنادار مثبت بین mrs30-15ift و بازیافت بین کوششی ضربان قلب (000/0 p=،702/0 r=) به دست آمد. همچنین همبستگی معنادار مثبت بین vo2max و سرعت بیشینه ی دویدن آزمون میدانی آمادگی تناوبی 15-30 (mrs30-15ift) وجود داشت (001/0p=،570/0 r=). با این وجود بین حداکثر اکسیژن مصرفی و hrr در مردان فوتبالیست نخبه ارتباط معناداری مشاهده نشد(095/0 p=،310/0 r=). نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که بازیافت بین کوششی ضربان قلب به دست آمده توسط آزمون آمادگی تناوبی 15-30، می تواند شاخص معتبری برای ارزیابی آمادگی قلبی- تنفسی مردان فوتبالیست باشد. واژگان کلیدی: آمادگی قلبی- تنفسی، آزمون آمادگی تناوبی 15-30، بازیافت بین کوششی ضربان قلب، مردان فوتبالیست نخبه