مقدمه : در این مطالعه بر آن شدیم تا به بررسی و مقایسه دوزهای 1 میلی گرم و 5 میلی گرم اپی نفرین در بازگرداندن فعالیت مکانیکال قلب و گردش خون خود به خودی در احیای قلبی ریوی بیماران بپردازیم. مواد و روشها: در این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی دوسوکور میباشد 100 بیمار تحت احیای قلبی-ریوی (cpr) در بیمارستان امیرالمومنین(ع) تهران طی سالهای 90-89 بررسی شدند. بیماران بطور تصادفی در دو گروه مساوی قرار گرفتند. در گروه اول ( 50 نفر ) طی احیای قلبی-ریوی mg 1 اپی نفرین وریدی و در گروه دوم ( 50 نفر ) mg 5 اپی نفرین وریدی تزریق گردید. در تمامی بیماران برقراری گردش خون خود به خودی و نتایج حاصل از cpr بررسی گردید و نتایج در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.آنالیز داده ها توسط نرم افزار آماریspss 16 انجام شد. نتایج : میانگین سنی کل بیماران 73/65 سال با انحراف معیار 6/14 سال بود. 64 نفر معادل 64% مذکر و 36 نفر معادل 36% مونث بودند. در بررسی نتایج حاصل از cpr مشخص شد که از میان 100 مورد احیای قلبی-ریوی، 87 مورد معادل 87% منجر به فوت شده و 13 مورد معادل 13% نیز زنده ماندند.احیای قلبی-ریوی موفق در بیماران دریافت کننده اپی نفرین به میزان mg 1 برابر با 4 مورد بود و در بیماران دریافت کننده اپی نفرین به میزان mg 5 در 9 بیمار مشاهده شد که اختلاف آماری معنی داری در این زمینه میان دو گروه بیماران وجود داشت. (p=0.001) بحث: اپی نفرین دارویی وازوپرسیو وابسته به دوز بوده و استفاده از دوز بالای آن( 5 میلی گرم ) در مقایسه با دوز معمول ( 1 میلی گرم ) بطور معنی داری منجر به افزایش بیشتر برقراری گردش خون خود به خودی بیماران و فعالیت مکانیکال قلب طی احیای قلبی-ریوی می گردد.

هدف : کشتن اکسیداتیو توسط نوتروفیلها یک دفاع مهم در برابر باکتریهای ایجاد کننده عفونت زخم است و به بالا بودن فشار اکسیژن زیر جلدی و بافتی محل زخم، حین عمل و در ساعات اولیه بعد از آن بستگی دارد. یک راه ساده برای بالا بردن این فشار، تجویز اکسیژن استنشاقی می باشد. ما بر آن شدیم که تأثیر اکسیژن تجویزی استنشاقی حوالی عمل را بر محل برش آن دسته از اعمال جراحی (شامل اعمال جراحی عمومی، زنان و اورولوژی) که زخم آنها از نظر دسته بندی جزء زخم های کلاس ? یا تمیز و کلاس ?? یا تمیز- آلوده بوده اند بررسی کنیم. روش مطالعه : ما 210 بیمار را به صورت تصادفی برای دریافت اکسیژن استنشاقی 30 درصد یا 80 درصد در جریان عمل و تا 2 ساعت پس از آن انتخاب کردیم و آنان پس از دریافت آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک مناسب، در شرایط نرموترمی و نرموگلایسمیک تحت عمل جراحی قرار گرفتند. محل زخم بیماران در طول مدت بستری در بیمارستان و تا 14 روز پس از عمل جراحی در درمانگاه جراحی بیمارستان مورد بررسی قرار گرفت. هر گونه تب، ترشح چرکی یا سروز، قرمزی، جداشدگی و آبسه جزء عوارض زخم در نظر گرفته شد. کلیه پرسنل و جراحان به غیر از متخصص بیهوشی از مطالعه آگاهی نداشتند. حد آماری معنادارp.value کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها : بیماران تحت اعمال هرنیوپلاستی، واریکوسلکتومی، هیسترکتومی کامل شکمی، تیوبال لیگیشن، سیستکتومی تخمدان، کوله سیستکتومی، لیپکتومی، پروستاتکتومی و میومکتومی رحم قرار گرفتند.در بین 2 گروه از نظر توزیع سنی و جنسی بیماران، نوع زخم و عمل جراحی، اختلاف آماری معناداری یافت نشد. در کل از 210 فرد،4 نفر معادل 9/1 درصد دچار عوارض برش جراحی شدند. از بین آنها 2 نفر در گروه 30 درصد و 2 نفر در گروه 80 درصد قرار داشتند که اختلاف آماری معناداری از نظر بروز عوارض زخم بین 2 گروه یافت نشد.(p.value = 0.689) نتیجه گیری : تجویز اکسیژن استنشاقی حوالی عمل بر میزان بروز عوارض پس از عمل زخمهای کلاس ? و?? اثری ندارد.

مقدمه : تهوع و استفراغ پس از عمل (p.o.n.v) یکی از شایعترین عوارض پس از عمل در جراحی های تحت بیهوشی عمومی است. بطوریکه شیوع آن در حدود 35%-25% تخمین زده می شود. با توجه به اهمیت این موضوع و لزوم بکارگیری روش پروفیلاکتیک موثر در این زمینه، در این مطالعه بر آن شدیم تا به مقایسه اثر اندانسترون با اثر اندانسترون و دگزامتازون جلوگیری از بروز تهوع و استفراغ پس از جراحی در بیماران تحت جراحی همراه با بیهوشی عمومی بپردازیم. مواد و روشها: در این مطالعه که از نوع مداخله ای تحلیلی می باشد 200 نفر از بیماران تحت جراحی های شکمی همراه با بیهوشی عمومی در بیمارستان امیرالمومنین (ع) تهران طی سالهای 89-88 انتخاب شدند. بیماران در دو گروه قرار گرفتند که از لحاظ سن و جنسیت و نوع اعمال جراحی با یکدیگر همسان شده بودند. در گروه اول در زمان 15 دقیقه قبل از انجام عمل جراحی داروی انداسترون به میزان 4 میلی گرم وریدی و دگزامتازون به میزان 8 میلی گرم بصورت وریدی و در گروه دیگر اندانسترون به میزان 4 میلی گرم وریدی و نرمال سالین به عنوان پلاسبو به میزان 2 سی سی وریدی تزریق گردید. تمامی بیماران از جهت میزان بروز تهوع و استفراغ پس از عمل در ریکاوری و پس از انتقال به بخش طی 24 ساعت اول پس از جراحی ارزیابی شدند. آنالیز داده ها توسط نرم افزار آماری spss 15 صورت گرفت. نتایج : میانگین سنی کل افراد مورد مطالعه در پژوهش 4/38 سال با انحراف معیار 6/12 سال بود. 89 نفر از کل بیماران (معادل 5/44%) را مردان و 111 نفر (معادل 5/55%) را زنان تشکیل می دادند. در زمان ریکاوری، بطور کل 31 مورد تهوع و استفراغ گزارش شد که از این تعداد، 22 مورد در گروه دریافت کننده اندانسترون و 9 مورد در گروه دریافت کننده اندانسترون و دگزامتازون مشاهده گردید.طی 23 ساعت پس از عمل، 8 مورد تهوع و استفراغ پس از عمل مشاهده شد که هر 8 مورد در گروه دریافت کننده اندانسترون و دگزامتازون پس از انتقال به بخش مشاهده نگردید. بحث: در نهایت و با استناد بر یافته های حاصل از این پژوهش، می توان عنوان کرد که استفاده از داروی انداسترون وریدی به میزان 3 میلی گرم به همراه دگزامتازون به میزان 8 میلی گرم طی اعمال جراحی شکمی تحت بیهوشی عمومی، دارای اثرات مطلوب تری در زمینه کاهش میزان بروز تهوع و استفراغ طی 24 ساعت اول پس از جراحی در مقایسه با اندانسترون می باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.